Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Verkið er staðsett í Hallsteinsgarði í Grafarvogi.Verkaröð Hallsteins, Veðrahöll, er safn sjálfstæðra verka sem öll eru samsett úr plötuáli. Þau bera sterk höfundareinkenni, leik með óhlutbundin form þar sem röðun, hleðsla, endurtekning og tenging skapar spennu. Líkt og í öðrum verkum sínum byggir Hallsteinn á módernískri arfleifð þar sem verkin tala fyrir sig án sérstakrar tengingar við nokkuð annað. „Listin fyrir listina“. Heiti þessara verka gefur þó til kynna tengingu við náttúruna og þau njóta sín vel í Hallsteinsgarði í Grafarvogi. 

Verkið er staðsett á mótum Vesturgötu og Aðalstrætis.Verk Kristins í borgarlandslaginu fá mann til að staldra við og hugleiða stað og stund. Verki þessu var komið fyrir í gangstétt á fjölförnu horni Aðalstrætis og Vesturgötu. Kannski gefa vegfarendur sér tíma til að hugsa hvaðan þeir komi, hvar þeir séu og hvert þeir séu að fara? Verkið er í anda listsköpunar Kristins sem byggist á hugmyndum um skúlptúr sem skilgreinir stað bæði út frá efnivið og tungumáli. Í þessu verki birtist ljóðræn og heimspekileg afstaða Kristins sem er að finna í mörgum verka hans. 

Verkið er staðsett í Fógetagarðinum.Þann 16. júní árið 2000 afhenti biskup Íslands hr. Karl Sigurbjörnsson, fyrir hönd skipulagsnefndar kirkjugarða, Reykjavíkurborg minnisvarða um hinn forna Víkurkirkjugarð. Unnið var að uppsetningu minnisvarðans í samráði við menningarmálanefnd, umferðar- og skipulagsnefnd Reykjavíkur, auk embættis garðyrkjustjóra. Verkið stendur á horni Aðalstrætis og Kirkjustrætis en þarna var kirkjugarður Reykvíkinga frá upphafi til 1838 er Hólavallakirkjugarður við Suðurgötu var vígður. Verkið er samsett úr þremur grásteinum sem eru á bilinu 1.72 – 2 metrar á hæð og er raðað saman með u.þ.b. 25 sm millibili. Bakhliðar steinanna eru með náttúrulegri áferð, hliðarnar tilhöggnar og á framhliðum eru lágmyndir höggnar í sagaðan flöt sem vísa til sögu garðsins og kristni á Íslandi.

Verkið er staðsett við strandlengjuna í Víkurhverfi.Samkvæmt listamanninum er verkið hugsað sem sviðsetning á hugarástandi. Sunnudagurinn er kyrrstæður svo Guðjón vildi skapa verk sem vísaði í kyrrt ástand eða værð. Sunnudagurinn markar endi vikunnar, en jafnframt upphaf nýrrar.Verkið er úr cor-ten stáli og var hluti af sýningunni Strandlengjan sem Myndhöggvarafélagið í Reykjavík stóð fyrir en það verkefni hófst á tuttugu ára afmæli félagsins árið 1998 og náði svo hámarki á Listahátíð árið 2000. 

Verkið er staðsett við Kaþólsku kirkjuna á Landakotstúni.Verk Steinunnar er minnisvarði um kærleiksríkt starf St. Jósefssystra sem störfuðu á Íslandi í meira en eina öld. Verkið er mynd af konu, gert uìr pottjaìrni og gleri, og segir Steinunn grunnhugmyndina þaì að signingin, sem seì sterkt taìkn iì kaþoìlskunni, gangi gegnum verkið. Gler myndar kross sem nær iì gegnum verkið og þannig getur soìlin skinið gegnum glerið og minnt aì þaì birtu sem listakonan segir að hafi einkennt störf systranna. Einnig segist Steinunn hafa leitast við að hafa verkið hoìgvært og laìtlaust eins og störf þeirra hafi jafnan verið.

Verkið er staðsett á horni Ármúla og Síðumúla.Verkið var fyrst hluti af sýningunni List í orkustöðvum við Ljósafossvirkjun sumarið 2000. Það nefndist þá Vatnaflautan og sýnir frístandandi stálplötu sem hverfist um sjálfa sig að ofanverðu. Á 20 ára afmæli Fjölbrautaskólans við Ármúla árið 2001 var verkið afhjúpað við skólann og nafninu breytt í Hljóðbylgja.

Verkið er staðsett fyrir utan Vesturgötu 1.Horfur sýnir mannveru sem stendur ein með höfuðið hneigt niður. Eins og í öðrum verkum Steinunnar ræður líkamsstaða og holning þeirri tilfinningu sem vegfarendur skynja, fremur en andlitsdrættir. Verkin líkjast ekki einstökum manneskjum heldur hugmynd um mann sem gæti þá verið maður sjálfur, listamaðurinn eða mannkynið í heild. Verkið er steypt í málm og stendur í raunstærð á gangstíg. Það er eitt einkenni verka Steinunnar að þau fara inn á rými gangandi vegfarenda frekar en að vera still upp á stöpli eins og algengt er með mannamyndir og minnismerki.

Verkið er staðsett við Rauðavatn.Verkið var sett upp í tilefni af sýningunni „Landlist við Rauðavatn“ árið 2000. Þetta var samstarfsverkefni Vinnuskóla Reykjavíkur og Reykjavíkur - menningarborgar Evrópu árið 2000. Hugmyndina að verkefninu átti Guðrún Erla Geirsdóttir, formaður stjórnar Vinnuskóla Reykjavíkur. Norðurljósasætið gerði Erla með hjálp unglinga í Vinnuskólanum en verkið er hlaðinn stigi sem stendur í norður-suður segulátt, en segulkraftar jarðar hafa afgerandi áhrif á birtingu norðurljósanna. Listakonan flísalagði tröppurnar með mósaíkflísum. Hún sagði á þeim tíma sem verkið var reist: „Verkið stendur þar sem ekkert rafmagn er, þannig að norðurljósin sjást hérna. Ég vildi gera verk sem vísar til norðurljósanna, þar sem þau eru mjög sérstakt fyrirbrigði og einstakt að þau skuli sjást hér í borginni.“

Verkið er staðsett í Bankastræti.Rætur samanstendur af tveimur manneskjum er standa hvor andspænis annarri. Þær eru ekki heilar heldur í einhvers konar fjötrum fyrir neðan mitti. Kannski standa þær inni í stöplinum sínum? Hendur eru með síðum og önnur mannveran lýtur höfði en hin horfir upp. Mörg verka Steinunnar er að finna á opinberum vettvangi og sýna þau flest manneskju í fullri stærð sem ýmist býður náttúruöflunum birginn eða stendur hokin og umkomulaus og fær áhorfandann til að íhuga einmanaleika manneskjunnar. Sparisjóður Reykjavíkur og nágrennis (SPRON) gaf Reykvíkingum Rætur sem stendur neðarlega í Bankastræti.

Verkið er staðsett á Sandskeiði.Umhverfislistaverkið Íslandsvitinn var sett upp á Sandskeiði á Hellisheiði á vegum Reykjavíkurborgar í tilefni þess að hún var valin ein af menningarborgum Evrópu árið 2000. Um er að ræða vita, sem ólíkt öðrum vitum stendur inni í landi úr augsýn sjófarenda og jafnframt utan byggðar og alfaraleiða. Hann lýsir stöðugu og viðvarandi ljósi dag og nótt sem beinist í höfuðáttirnar fjórar. Vitinn er hálfgerð þverstæða þar sem hann þjónar ekki hlutverki sínu nema þar sem fólk sér til hans. Listamaðurinn, sem hefur áður reist verk úr alfaraleið í öðrum löndum, sagði í viðtali: „Skáldskapurinn og andspyrna verksins felst í fjarverunni.“

Verkið er staðsett við Ægisíðu.Verkið stendur nálægt gömlu grásleppuskúrunum við Grímsstaðavör á Ægisíðu. Lengi voru skiptar skoðanir á því hvort skúrarnir ættu að vera rifnir eða verndaðir og var síðari kosturinn valinn. Það sem einkennir þetta fjölfarna útivistarsvæði er blanda af gömlum tíma og nýjum þar sem skúrarnir eru tákn gamla tímans og þess auðs sem í hafinu býr. Fiskarnir hennar Steinunnar vísa í þann auð, en það er líkt og sjór hafi flætt inn í land á milli skúranna og að fiskana hafi rekið á land. Verkið er úr áli og steypt í malbikið svo að vegfarendur geta gengið á því. Flóð og fjara var hluti af sýningunni Strandlengjan sem Myndhöggvarafélagið í Reykjavík stóð fyrir en það verkefni hófst á tuttugu ára afmæli félagsins árið 1998 og náði svo hámarki á Listahátíð árið 2000. Verkið er tileinkað Þórði Sigurðssyni skipstjóra.

Verkið er staðsett í fjörunni Grófum við Skerjafjörð.  Verkið er ekki lengur sjáanlegt í fjörunni. Í verkinu er n-á-t-t-ú-r-a ritað með steinsteypustöfum í fjöruborðið, eins og hafið sjálft hafi verið merkt og sett til sýnis. Verkið er við fjölfarinn stíg meðfram sjónum en frá því að það var sett upp og til dagsins í dag hefur það smám saman verið að hverfa í sandinn. Ein af meginhugmyndum höggmyndarinnar í upphafi var að hún myndi standast tímans tönn. Höggmyndir sátu á háum á stöpli svo að áhorfandinn myndi horfa upp til verksins og verkin voru oft séð sem nánast eilíf. Verkið Náttúra er nú nánast horfið áhorfandanum en er orðið hluti af náttúrunni og því ekki úr vegi að kalla verkið umhverfislistaverk. Sjórinn lætur sig þetta allt litlu varða; flóð og fjara hafa sinn gang og eru stafirnir líklega farnir að riðlast úr upprunalegri og teinréttri röðun sinni, en þyngd þeirra og lögun trufla skrið sandsins fram og til baka, máttlítið viðnám sem hlýtur að lúta í lægra haldi fyrr eða síðar.

Verkið er staðsett Í fjöru fyrir neðan Skeljatanga í Skerjafirði.Geirfugl Ólafar er úr álii og er eftirlíking hins útdauða geirfugls. Verkið stendur á hnullungi úti fyrir fjörunni og vísar til Eldeyjar, þar sem síðustu tveir geirfuglarnir á Íslandi eru taldir hafa verið drepnir árið 1844. Íslendingar drápu parið fyrir erlendan safnara sem bauð háar upphæðir. Hann stendur á skeri í Skerjafirðinum og var upphaflega komið þar fyrir sem hluta af afmælissýningunni Strandlengjan sem Myndhöggvarafé Reykjavíkur stóð fyrir árið 1998. Reykjavíkurborg festi kaup á verkinu árið 2000 og var því þá komið fyrir á ný aá sama stað og stendur þar enn. Á bak við listaverkið Geirfugl býr margþætt merking sem sýnir skoðun Ólafar á þjóðarvitund íslendinga og þjóðararfleiðinni. Geirfugl Ólafar ì Skerjafirðinum horfir til Eldeyjar og bendir því áhorfandanum á vettvang „glæpsins“. Hann er ennframur steyptur úr áli, þeim málmi sem Íslendingar hafa fórnað miklum náttúruauðlindum til þess að framleiða.  

Verkið er staðsett við strandlengjuna í Nauthólsvík. Verkið er saman sett af sjö stólum sem komið er fyrir í hálfhring. Stefna og halli stólanna miðast við stöðu sólar á himni, frá austri til vesturs, frá sólarupprás til sólarlags. Verkið er staðsett í Nauthólsvík, vestan við víkina. Stólarnir standa fyrir ofan laut sem myndar hálfhring móti suðri og draga hana fram í umhverfinu. Hugmyndin að baki verkinu er sú að það eigi ekki að draga athygli að sjálfu sér, heldur eigi það að hvetja vegfarendur til að gera hlé á göngu sinni, tylla sér niður og velja sér stól eftir stund dagsins og njóta umhverfisins. Verkið var gert fyrir sýningu Myndhöggvarafélags Reykjavíkur, „Strandlengjan“, sumarið 1998.

Verkið er staðsett í Nauthólsvík.Verkið er útilistaverk sem Örn gerði fyrir útisýninguna Strandlengjuna sem Myndhöggvarafélagið stóð fyrir. Sýningin hófst meðfram suðurströnd Reykjavíkur í júní 1998 og stóð fram á haust árið 2000. Sleðinn er úr graníti frá Grænlandi. Í samtali við Morgunblaðið á meðan á sýningunni stóð talaði Örn um að Sleðinn væri tileinkaður börnum sem sækja hann heim. Eitt af meginþemum í list Arnar er að kynnast og ná sambandi við tiltekin efni og draga fram í dagsljósið myndir sem eru faldar í efniviðnum. Kljást við formin. Sleðinn er í raun lítill moli úr stórum steini sem Örn vann í Grænlandi. Úr sama steininum er verk í Grænlandi eftir Örn sem ber heitið Rússíbaninn.  

Verkið er staðsett á torgi við Hallgrímskirkju.Verkið er slétt ferhyrnd steinplata með sömu yfirskrift og heiti verksins. Það er skúlptúr eftir Kristinn en rithöndina á séra Sigurbjörn Einarson sem skrifaði latneska heitið á blað og var textinn stækkaður og settur á steinplötuna. Hún er á áberandi stað sunnan við kirkjuna en lætur þó lítið fyrir sér fara og gæti hæglega farið fram hjá manni. Stein- eða málmplötur eru iðulega notaðar til að merkja minnismerki eða byggingar tengdar frægu fólki eða sögulegum atburðum. Kristinn kallar þessi verk gangstéttarskúlptúr; plöturnar staðsetja áhorfandann sem bæði „sögulegan“ og „hér“ og setja hann þannig í stöðu opinberrar persónu.

Verkið er staðsett á horni Túngötu og Garðastrætis.Stuðningur er verk eftir lettneska myndhöggvarann Paul Jaunzens. Verkið var gjöf Letta til Íslendinga í þakkarskyni fyrir stuðning Íslendinga við sjálfstæðisbaráttu Lettlands í því mikla umróti sem varð eftir fall Sovétríkjanna á síðasta áratug 20. aldarinnar. Íslendingar voru fyrstir þjóða til þess að viðurkenna sjálfstæði Eystrasaltsríkjanna: Eistlands, Lettlands og Litháens frá Sovétríkjunum. Listaverkið er úr graníti og er táknmynd stuðnings íslensku þjóðarinnar við þá lettnesku á erfiðum tímum. Neðri steinninn táknar Ísland en sá efri Lettland. Davíð Oddsson, þáverandi forsætisráðherra Íslands, veitti verkinu viðtöku fyrir hönd íslensku þjóðarinnar en forsætisráðherra Lettlands, Andris Skele, afhenti verkið.

Verkið er staðsett í Grasagarðinum í Laugardal.Grunnhugmynd verksins byggist á tengingu við náttúruöflin á Íslandi. Hægt er að líkja verkinu við jörð sem rifnar svo sprungur og gjár myndast. Vatn safnast í gjár, frýs í glufum og klýfur í sundur björg. Listaverkið stendur að hluta til upp úr og að hluta til niður í jörðina og myndar gjá en einnig breiðir hluti þess úr sér á yfirborðinu. Vatnsrennslið er síbreytilegt líkt og í náttúrunni þannig að ásýnd verksins breytist stöðugt og hljóðið sem berst frá verkinu einnig vegna mismunandi þrýstings í vatnsbununum.

Verkið er staðsett við Sundahöfn.Höggmyndin skiptist í tvo hluta. Efri hlutinn, þar sem formað er stefni, er úr steyptu bronsi, og neðri hlutinn er eins konar sökkull. Form höggmyndarinnar fann Pétur í ljósmynd úr bókinni Eimskipafélagi Íslands þegar hann var tuttugu og fimm ára. Á þeirri ljósmynd er horft beint framan á stefni Es. Gullfoss þar sem verið er að hleypa skipinu af stokkunum þann 23. janúar 1915. Pétur vildi með lögun og efnisvali á sökkli höggmyndarinnar skírskota táknrænt til steinbryggjunnar.

Verkið er staðsett við Foldaskóla.Verkið er 360 sm hár skúlptúr á stöpli. Fold merkir jörð og orðið gná er hægt að túlka sem kona. Foldagná er því hægt að túlka sem móður náttúru sem gnæfir yfir og rís hátt, í þessu tilfelli hátt yfir nærliggjandi byggð. Þrátt fyrir hart og óþjálft efni er súlan í senn bæði hörð og mjúk. Skúlptúrinn er hefðbundinn að því leyti að listamaðurinn er „að fást við formin“ eins og hann orðar það sjálfur. „Ég tek að mér að draga fram í dagsljósið myndir faldnar í ákveðnu efni,“ og í tilfelli Foldagnár er efnið málmur. Miðbik verksins er vafningur sem er mjúkur að sjá, ólíkt efniviðnum, og allt að því brothættur. Áhorfandinn fær á tilfinninguna að þrátt fyrir styrk efnisins hafi listamaðurinn náð að kalla fram mýkt og sveigju.

Verkið er staðsett fyrir utan Iðnó.Verkið er tveggja metra hár skúlptúr úr bronsi og basalti. Verkið er bæði fígúratívt og abstrakt þar sem efri hluti verksins er hreinlega klöpp en sá neðri eftirlíking af líkama embættismanns í viðeigandi fatnaði, þ.e. jakkafötum með skjalatösku í hönd. Skjalataskan er nú á dögum táknræn fyrir skrifstofumann liðins tíma en verkið er táknmynd sem er í eðli sínu tímalaus. Embættismaðurinn virðist tiltölulega afslappaður, með aðra hönd í vasa, þrátt fyrir að hafa byrðar og ábyrgð heimsins á herðum sér. Hér hefur Magnús leikið sér bæði að ólíkum efnum og efnistökum og útkoman í senn kómísk og áhrifarík. Verkið stóð frá upphafi í garði fyrir aftan Hótel Borg, nánar tiltekið milli Lækjargötu og Pósthússtrætis, en hefur fengið mun sýnilegra heimili fyrir framan Iðnó. Flutningurinn átti sér stað árið 2012 fyrir tilstilli Listasafns Reykjavíkur til að gera verkið sýnilegra og Magnús sagði sjálfur um óþekkta embættismanninn við afhjúpunina fyrir framan Iðnó: „Nú er hann kominn af stallinum og niður á jörðina.“

Verkið er staðsett á torgi við Gerðuberg.Mynd er bronsafsteypa sem stendur á graníti sem síðan stendur á steinsteyptum stöpli. Höggmyndin er gerð í anda grafíkseríu sem Sigurður vann á níunda áratug síðustu aldar og heitir Urbild eða frummynd. Verkið telst til abstraktverka með vísun í höfuð að sögn listamannsins. Þetta höfuð hefur komið oft við sögu í fjölmörgum tví- og þrívíðum verkum Sigurðar  og er því orðið að sjálfstæðu minni á ferli hans. Ýmist vísar það til listamannsins sjálfs eða til áhorfenda.

Verkið er staðsett við Sæbraut.Höggmyndin stóð áður á Austurbakkanum þar sem nú stendur tónlistarhúsið Harpan. Verkinu var fundinn staður við strandstíginn, ekki langt frá Höfða. „Partnership“ er önnur tveggja höggmynda sem Pétur gerði í tilefni af því að 50 ár væru síðan Ísland og Bandaríkin hefðu tekið upp stjórnmálasamband. Fyrri höggmyndin var afhjúpuð 4. júlí 1991 í Reykjavík og sú seinni í Miami á Flórida árið 1992. Höggmyndirnar eru stærstu höggmyndir sem steyptar hafa verið í brons og fullunnar hér á landi. Verkin sýna eins konar örvarodd sem samsettur er úr tveimur samhverfum hlutum og má lesa úr því tákn fyrir samstarf tveggja aðila um að horfa fram á við. 

Verkið er staðsett fyrir neðan Staðarhverfi í Grafarvogi.Verkið er unnið úr ryðguðu stáli og hefur ryðáferðin skírskotun í náttúruna, jarð- eða moldarlit, það er unnið uìr jarðefnum og moìtað við hita. Efnið ryðgar aì yfirborðinu en er að öðru leyti ryðfriìtt. Skuìlptuìrinn er holur að innan og þar er staìlið sandhúðað. Brynhildur er gjörn aì að tefla saman oìliìku efni eins og steinsteypu, sandi, gleri o.fl. og skapa þannig spennu eða samtal. Verkið er að öðru leyti hefðbundinn skuìlptuìr iì anda abstraktlistarinnar aì sjötta og sjöunda aìratugnum. Það hefur hvassari brúnir og óreglulegra í laginu en tiìðkaðist iì þaì daga, en er með sterka naìttuìruviìsun. 

Safneign