Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Verkið er staðsett við Hörpu, tónlistarhús.Tónlistarmaðurinn stóð upphaflega við Hagatorg eða frá 1977. Á þeim tíma var Háskólabíó helsti tónlistarsalur landsins og aðsetur Sinfóníuhljómsveitarinnar. Segja má að verkið hafi flust með Sinfóníunni og þann 4. september 2014 var henni komið fyrir fyrir framan tónlistarhúsið Hörpuna við Reykjavíkurhöfn. Fyrirmyndin var sellóleikarinn Erling Blöndal Bengtsson. Hann sat fyrir við gerð styttunnar og urðu Ólöf og Erling ásátt um að hann myndi spila á meðan hún vann. Ólöf sagðist sjaldan eða aldrei hafa notið þess eins vel að vinna nokkurt verk, enda ekki öll módel sem gætu gefið svo mikið til baka á meðan unnið væri. Mannslíkaminn var helsta viðfangsefni Ólafar alla tíð. Hún þótti skara fram úr með einföldum og tjáningarríkum myndum sínum. Erlingur situr og spilar á sellóið sitt. Verkið er raunsætt fyrir utan það að Ólöf sleppir að móta strengina. 

Verkið er staðsett við Perluna í Öskjuhlíð.Dansleikur samanstendur af fjórum um tveggja metra háum bronsstyttum. Þorbjörg vann listaverkið árið 1970 en gaf Reykjavíkurborg það árið 1995. Efnisnotkun listakonunnar gefur verkunum grófa og hráa áferð en eykur um leið áhrifamátt þeirra og gerir þau tímalaus. Framsetning þeirra, þar sem hún tengir innbyrðis fleiri einstaklinga, minnir á innsetningar. Verk Þorbjargar sýna ætíð manneskjur í mismunandi stellingum, eina eða fleiri saman. Stærðin er oftast nokkuð ýkt, en manneskjurnar líta oft út fyrir að vera í réttri stærð þegar þær eru skoðaðar í hæfilegri fjarlægð. Holrúmið í verkum Þorbjargar, bæði í höfðum og búkum, gerir það að verkum að líkamarnir losna við allt ónauðsynlegt rúmtak fram yfir það sem þeim er nauðsynlegt til þess að standa undir eigin stellingu. 

Verkið er staðsett á Klambratúni.Verkið ber senn í sér mynd vörðunnar og hrauns sem hleðst upp og storknar í slíkri kynjamynd. Hugmyndin að vörðunni er tenging við vörður sem vegvísa aldanna. Þrátt fyrir að hafa eytt megninu af starfsævi sinni vestanhafs er tenging Jóhanns Eyfells í verkinu við Ísland augljós og áhugaverð. Sama ár og hann varð prófessor í höggmyndalist í Bandaríkjunum keypti Reykjavíkurborg af honum Reykjavíkurvörðuna, og var hún lengi eina verkið eftir listamanninn sem mátti sjá utandyra í Reykjavík á vegum hins opinbera. Íslandsvarðan við Sæbraut eftir Jóhann byggist á sams konar sköpunarferli, mótun með bráðnum málmi í holu í jarðveginum.

Verkið er staðsett í Hljómskálagarðinum við tjörnina.Skúlptúr eftir Gerði Helgadóttur er mun efnismeiri en fyrri járnverk hennar sem voru gjarnan létt víravirki. Markmiðið var að hluta til að vinna á móti massanum og hér sést snúningshreyfing sem lyftir verkinu upp. Verk Gerðar voru óhlutbundin en þar mátti sjá hvernig hún tefldi saman andstæðum eins og hinu þunga og hinu svífandi, hinu innra og hinu ytra. Verkið stóð áður í Breiðholti en var flutt í Hljómskálagarðinn árið 2014 þegar þar var opnaður höggmyndagarður kvenna, Perlufestin. 

Verkið er staðsett í Hallsteinsgarði í Grafarvogi.Maður og kona I (1968) byggist á stílfærðum samruna tveggja manneskja þar sem karlhlutinn er stærri og sterklegri og umlykur kvenhlutann á verndandi hátt. Ef horft væri á þessa hluta hvorn í sínu lagi væri erfitt að greina í þeim mannsmyndir, en samspil þeirra gæðir þá meiningu og lífi. Frummynd verksins er frá 1968 en var stækkuð árið 1984. Hallsteinn gaf Reykjavíkurborg höggmyndirnar sínar sem standa í Hallsteinsgarði í Gufunesi árið 2012. Maður og kona I er með elstu verkum í garðinum.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörnina.Piltur og stúlka er eitt af fyrstu verkum Þorbjargar. Innblásturinn eru unglingar í fjölskyldu listamannsins, sem bera gælunöfnin Kata og Stebbi. Stebbi hallar sér upp að ljósastaur, renglulegur unglingur og skemmtilega kæruleysislegur, en Kata situr með hendur í skauti og virðist djúpt hugsi.. Styttur Þorbjargar eru aldrei á stöllum heldur eru þær ávallt í nánu og tilgerðarlausu sambandi við umhverfið. Sumar hallast upp að vegg, sitja, standa eða liggja milliliðalaust á gólfinu eða jörðinni. Verkið er hluti nokkurra útiverka í Perlufestinni, listaverkagarði frumkvöðla kvenna í höggmyndalist.

Verkið er staðsett við Ráðherrabústaðinn í Tjarnargötu.Styttan af Ólafi Thors forsætisráðherra eftir Sigurjón Ólafsson var vígð framan við Ráðherrabústaðinn í Reykjavík árið 1969. Ólafur Tryggvason Thors (1892-1964 ) var forsætisráðherra Íslands samanlagt í um það bil áratug og formaður Sjálfstæðisflokksins lengur en nokkur annar, eða í 27 ár. Ólafur var sonur danska athafnamannsins Thors Jensen og bróðir Thors Thors, sendiherra og fastafulltrúa Íslands hjá Sameinuðu þjóðunum. Líkt og tíðkast um aðra minnisvarða frá þessum tíma stendur Ólafur Thors á háum stalli og horfir íbygginn og einbeittur yfir Tjörnina í átt að æskuheimili sínu við Fríkirkjuveg 11 sem er meðal glæsilegustu einbýla borgarinnar.

Verkið er staðsett við Hagatorg.Verkið stóð fyrst í garðinum við Ásmundarsafn í Sigtúni. Því var komið fyrir á Hagatorgi í október 2014. Kraftur konunnar stendur á þeim stað þar sem Tónlistarmaðurinn eftir Ólöfu Pálsdóttur stóð áður en honum var komið fyrir fyrir utan tónlistarhúsið Hörpu síðsumars 2014. Um miðjan fimmta áratug síðustu aldar hóf Ásmundur að vinna tilraunir með abstrakt í verkum sínum og næstu tvo áratugi þróaði hann abstraktskúlptúra sína. Hann hóf að smíða verk úr járni og stáli og sauð saman málma og aðra hluti sem hann safnaði og notaði lítt eða ekki breytta. Kraftur konunnar er einkennandi fyrir abstraktverkin sem Ásmundur vann á þessum tíma.

Verkið er staðsett í Menntaskólanum við Hamrahlíð. Í Garði sem kallast Útgarður sem gengið er inn í í gegnum skólann.Verkið er í eigu Menntaskólans við Hamrahlíð.Öldugjálfur er óhlutbundið verk og er unnið í málmblöndu. Höggmyndin var sett upp við Menntaskólann við Hamrahlíð og hvílir á steinsteyptum grunni. Myndin var gjöf Reykjavíkurborgar til nýstofnaðs MH en verkið hafði áður verið lánað á heimssýninguna í Montreal. Verkið iðar af hreyfingu, eins og nafn þess bendir til, og hefur mjúkar og ávalar línur sem sveigja sem í öldugangi. Frummyndin var unnin árið 1952 í málm, smærri í sniðum og er hún í eigu Listasafns Reykjavíkur.

Verkið er staðsett við Grund dvalar- og hjúkrunarheimili.Verkið er í eigu Grundar dvalar- og hjúkrunarheimilis.Verk Einars eru oft upphafin og táknræn. Í höggmyndinni Bæn má sjá barn að biðja, sem tákn um trúnaðarsamtal við Guð. Höggmyndin virðist einnig fjalla um kærleikann, öryggi og móðurást. Barnið leggur saman hendur og biður bæn á meðan móðirin styður við barn sitt og faðmar það að sér. Verkið má túlka sem óð til sambands móður og barns en ekki síður sem tákn barns um vonir og þrár.

Verkið er staðsett við Höfða.Við Höfða stendur minnisvarði um einn ábúanda Höfða, Einar Benediktsson ljóðskáld (1864-1940). Einar bjó með fjölskyldu sinni í húsinu á árunum 1914 til 1917. Verkinu var hins vegar upphaflega komið fyrir á á Klambratúni 1964 og það er eftir Ásmund Sveinsson. Höggmyndin sýnir skáldið standandi við hörpu, tákn skáldskaparins. Í heild er verkið sex metrar á hæð og vildi Ásmundur sýna að Einar væri stór í öllu, hann gæti ekki hugsað smátt. Einar átti merkan lífsferil, var ævintýramaður og sennilega hvað víðförlastur sinna samtíðarmanna og dvaldi langdvölum erlendis. Hann var virt skáld og gaf út fimm ljóðabækur. Hann gaf út fyrsta dagblaðið á Íslandi sem hann kallaði Dagskrá og var ritstjóri blaðsins. Hann hafði sterka félagslega samkennd og vildi lyfta þjóð sinni til mennta og betri vegar. Útgáfufélagið Bragi kostaði gerð myndarinnar og gaf borgarbúum árið 1964. Árið 2014 samþykkti borgarráð áskorun frá áhugahópi sem fannst að skáldinu yrði sýndur meiri sómi með því að koma verkinu fyrir í nágrenni Höfða og var það flutt 2015. 

Verkið er staðsett á horni Smáragötu og Hringbrautar.Höggmyndin Stóð sýnir hóp fjögurra hesta á þeysispretti í austurátt þar sem hún stendur við Gömlu Hringbrautina við horn Smáragötu. Ólgandi krafturinn í hrossunum snertir strengi hestamannsins sem leið hefur átt hjá og vísar um leið til þarfasta þjónsins sem farartækis við akveg sem til skamms tíma var ein fjölfarnasta gata borgarinnar. Verkið er rómantískt í formgerð og það sem sýnist vera fjögur hross gætu allt eins verið sami hesturinn á mismunandi stigum óbeislaðs þeysispretts. 

Verkið er staðsett í Höggmyndagarði við Ásmundarsafn. Vinnandi fólk var Ásmundi hugleikið sem myndefni. Hér vinnur hann verk um rokkinn sem kvenmenn sátu tímunum saman við og spunnu lopann. Þegar rokkurinn er stiginn heyrðist súrr í hjólinu, sem hefur verið sem undirtónn í baðstofunni. Form rokksins og hljóðið gæti staðið sem tákn fyrir tímans hjól. Stækkun verksins, sem Ásmundur vann sjálfur að, var flutt að Laugum í Þingeyjarsýslu. Á 6. og 7. áratugnum var málmur helsti efniviður Ásmundar. Stíllinn varð óhlutlægur, þótt oft sé hægt að sjá móta fyrir hlutum í verkunum (hlutgerving). Rýmið innan myndanna er stór hluti þeirra, og enn eykst á léttleikann svo að stundum liggur við að verkin svífi í burtu. Formið varð hvassara og stundum rúmfræðilegt (hringir og beinar línur), sérstaklega þegar notað var járn.

Verkið er staðsett við Fríkirkjuveg.Brjóstmyndin er af Gunnari Thoroddsen, fyrrum forsætisráðherra, sem er fæddur og uppalinn við Fríkirkjuveg 3. Faðir Gunnars, Sigurður Thoroddsen, var fyrsti íslenski verkfræðingurinn og lét byggja húsið árið 1905. Gunnar var lögfræðingur að mennt, prófessor við Háskóla Íslands, hæstaréttarlögmaður, borgarstjóri Reykjavíkur, fjármálaráðherra, iðnaðar- og félagsmálaráðherra og forsætisráðherra. Gunnar bauð sig einnig fram til forseta árið 1968 þegar Kristján Eldjárn náði kjöri. Gunnar var í fararbroddi íslenskra stjórnmála um margra áratuga skeið og gustaði oft um hann. Brjóstmyndin er á háum stöpli eins og hefðinni sæmir og er Gunnar mjög svo ábúðarmikill að sjá. Ljósmyndir af honum sýna þó að hann virtist í lifanda lífi mun blíðari ásýndum. Gunnar lést í september árið 1983.

Verkið er staðsett við Fossvogskirkju.Verkið er í eigu Kirkjugarða Reykjavíkur.Um 1821 var Bertel Thorvaldsen fenginn til þess að gera Kristsmynd úr marmara fyrir Frúarkirkjuna í Kaupmannahöfn. Hann stóð þá á hátindi frægðar sinnar, hafði gert garðinn frægan í Róm, einkum fyrir verk sín úr grísku og rómversku goðafræðinni. Þegar Thorvaldsen kom ungur til Rómar um aldamótin 1800 fékk hann fyrst vinnu við að gera við grískar og rómverskar styttur sem fundist höfðu í fornum rústum. Til er frásaga af því þegar Thorvaldsen var að vinna þessa Kristsmynd. Vinum hans þótti hann tæplega nógu trúaður til þess að fást við slíkt verkefni. Thorvaldsen átti svar við því: „Ég trúi ekki heldur á grísku guðina, en þar þykir mönnum mér hafa tekist vel upp.“ Hann er sagður hafa verið lengi að að glíma við þetta verkefni. „Einfaldleikinn verður að ráða,“ á hann að hafa sagt við vin sinn, „því Kristur er hafinn yfir árþúsundin.“ Svo staðnæmdist Thorvaldsen fyrir framan þennan vin sinn, lyfti örmunum hægt, opnaði faðminn og spurði: „Getur hreyfing verið einfaldari en þessi, og felur hún ekki í sér kærleika hans, og umhyggju fyrir mönnunum? Þannig finnst mér Kristur vera.“ Afsteypa úr eir af Kristslíkneski Bertels Thorvaldsens stendur utan við dyr Fossvogskirkju. Afsteypan var gjöf Bálfararfélagsins, afhjúpuð 27. september 1961.

Verkið er staðsett við Menntaskólann í Reykjavík.Verkið er í eigu Menntaskólans í Reykjavík.Ásmundur gerði Andlit sólar í Reykjavík árið 1961 og er það unnið í kopar. Verkið var stækkað áttfalt árið 1969 og sett upp framan við Menntaskólann í Reykjavík sama ár.Andlit sólar er óhlutlæg táknmynd, sett saman úr hringformum, þríhyrningum og línum sem skara rýmið. Formrænt séð fjallar verkið um rými og hreyfingu. Stóra hringformið afmarkar ákveðið rými sem er endurtekið í minni hringformum inni í myndinni. Þetta kyrrstöðuform – hringurinn – er síðan brotið upp með hvössu þríhyrndu flatarformi og línum sem krussast í gegnum verkið. Enn sem fyrr í verkum Ásmundar eru formin hlaðin merkingu. Stóra hringformið er sólin og þríhyrningsformið er jörðin. Línurnar sem ganga í gegnum verkið eru sólargeislar. Andlit sólar er óður til sólarorkunnar sem er forsenda alls lífs á jörðinni.

Verkið er staðsett í Höggmyndagarði við Ásmundarsafn.Verkið er einkennandi fyrir þá breytingu sem átti sér stað í list Ásmundar á sjötta áratug síðust aldar þegar hann uppgötvaði járnið sem efnivið. Þá tók hann að sjóða saman málma og aðra hluti sem hann safnaði og notaði lítt eða ekki breytta. Á þeim tíma fjarlægðist hann lífræn form þeirra efnismiklu verka sem hann hafði áður unnið að og mótað í eigin hendi. Verkið hefur vísun í íslensk náttúruöfl og endurspeglar, eins og nafnið gefur til kynna, eldgos.

Verkið er staðsett á Klambratúni.Þessi brjóstmynd eftir Ríkarð Jónsson er af skáldinu ástsæla Þorsteini Erlingssyni (1845-1914). Ríkarður er þekktastur fyrir brjóstmyndir sínar og lágmyndir af samtíðarmönnum og útskurðarmuni, þ.á m. útskurðarverkið á dyrum Arnarhvols við Arnarhól í Reykjavík og fundarhamar allsherjarþings Sameinuðu þjóðanna sem var gjöf íslensku þjóðarinnar til nýstofnaðra Sameinuðu þjóðanna eftir síðari heimsstyrjöld. Björn Th. Björnsson greinir verk Ríkarðs í bók sinni Íslenzk myndlist. Þar er þrennt sem hann tekur til og einkennir listamanninn: Í fyrsta lagi er það djúp virðing fyrir handverkinu sem listrænni eigind. Þá telur Björn Ríkarð líta meira til forns menningararfs fremur en hinnar nýju framvindu í listum. Í þriðja lagi telur hann Ríkarð meta smá og oft táknræn lýsingaratriði myndar sem í sjálfu sér séu án verulegra krafna um formræna þátttöku þeirra í heild listaverks.

Sett upp í Sogamýri 1966, flutt á Hlemmtorg 2005Í tilefni af fimmtugsafmæli Sigurjóns Ólafssonar árið 1958 fól Reykjavíkurborg honum að gera bronsmynd af klyfjahesti sem skyldi komið fyrir á Hlemmi, en þar var forðum áningarstaður hestalesta til og frá Reykjavík. Einnig var áformað að koma fyrir á Hlemmi eftirlíkingu drykkjarþróarinnar sem þar var. Verkið sýnir folaldsmeri með klyfjum. Vinstra megin ber hún planka, en koffort og pinkla hægra megin. Í humátt á eftir henni töltir folald og hnusar að móður sinni. Folaldið er með í för til að árétta að listamaðurinn sé að fjalla um aðstæður fátæka bóndans sem ekki hafi efni á að hlífa folaldsmeri sinni við klyfjum.Sigurjón hafði ungur fylgst með bændum á ferð með klyfjaða hesta sína í kaupstaðaferðum á Eyrarbakka. Til er ljósmynd frá 1890 af slíkri kaupstaðarferð sem talið er að listamaðurinn hafi haft til hliðsjónar. Hann vann síðan að hugmyndinni á árunum 1959–63 og verkið var steypt í brons hjá Lauritz Rasmussen í Kaupmannahöfn 1965. Sökum kostnaðar var folaldið ekki sent til afsteypu fyrr en 1984.

Verkið er staðsett við austurenda Fossvogskirkju.Verkið er í eigu Flugmálafélags Íslands.Minnisvarðinn um Glitfaxa (1955) er eitt af síðustu verkunum sem Einar Jónsson gerði og hann samþykkti staðsetningu verksins skömmu fyrir andlát sitt. Minnismerkið stendur við hlið Fossvogskirkju og er til minningar um alla sem hafa farist í flugslysum. Glitfaxi er einnig tilvísun í þausem fórust með áætlunarflugi Flugfélags Íslands, Glitfaxa, á leið frá Vestmannaeyjum til Reykjavíkur 31. janúar 1951. Flugmálafélag Íslands lét setja verkið upp þann 15. október 1955. Minnisvarðinn stóð ómerktur fram til ársins 2006 en þá lét Flugmaìlafeìlag Iìslands setja minningarplötu aì foìtstallinn. Nuì maì þviì lesa nafn verksins og listamannsins aìsamt aìletruninni: „Til minningar um þaì sem farizt hafa iì flugslysum.“

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörninaLandnámskonan er síðasta stóra verkið sem Gunnfríður mótaði árið 1955. Það er að mörgu leyti mjög lýsandi verk fyrir listakonuna. Forfeður, formæður og almennt kvenskörungar íslenskra sagna voru henni hugleiknar. Verkið tengist ef til vill óbeint minningu tveggja íslenskra kvenna, Hallveigar Fróðadóttur og Auðar djúpúðgu. Verkið vísar einnig til landnámskvenna í víðtækari merkingu og þá ekki síst til kvenna í heimi listanna, þar á meðal Gunnfríðar sjálfrar, fyrstu konunnar sem vann höggmyndir á Íslandi. Landnámskonan stendur bein og hnarreist og horfir fram fyrir sig. Það virðist ekki hafa verið Gunnfríði ofarlega í huga að glíma við formræn vandamál heldur reisir hún kyrrstæðan minnisvarða yfir þessa táknmynd frumkvöðla í kvennastétt og gengur að því verkefni með alvöru og lotningu fyrir viðfangsefninu.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörnina.  Verkið er í eigu Listasafns ÍslandsVerkið Sonur sýnir ungan, nakinn mann sitja á stalli með útbreiddan faðminn og lófar hans vísa fram. Höfuðið hvílir á löngum hálsi og hallar eilítið aftur. Líkaminn er í senn spenntur og í ró; ungi maðurinn breiðir eftirvæntingarfullur út faðminn á móti lífinu sem er í vændum. Ólöf segir sjálf í viðtali að Sonur sé tákn íslenskrar æsku en verkið tileinkar hún móður sinni. Verkið var útskriftarverk Ólafar við Konunglega listaháskólann árið 1955 og hlaut hún æðstu viðurkenningu skólans, gullpeninginn, fyrir verkið, auk námsstyrks. Gullpeningurinn hafði verið veittur í um 200 ár og Ólöf er fyrsta og eina íslenska konan til að hljóta þessa eftirsóttu viðurkenningu. Opinber umfjöllun um verkið og listamanninn var einkar jákvæð í dönskum fjölmiðlum og þar var meðal annars sagt að Ólöf væri hæfileikaríkur myndhöggvari, að verk hennar bæru vott um sjálfstæði og persónuleika og væru einkar fagmannlega útfærð. Menntamálaráð keypti verkið árið 1959 fyrir Listasafn Íslands og lét steypa það í brons.

Verkið er staðsett í Fógetagarðinum við Aðalstræti.Í Fógetagarðinum stendur stytta af Skúla Magnússyni, sem nefndur hefur verið faðir Reykjavíkur. Ekki er vitað hvernig Skúli leit út en þó er ekki langt liðið frá andláti hans. Styttan er býsna karlmannleg á að líta – og það vekur sérstaka athygli hvað hann er í stórum skóm. Hún er gerð af Guðmundi Einarssyni frá Miðdal og segir sagan að hann hafi skoðað nokkra afkomendur Skúla og síðan ákveðið hvernig karlinn ætti að líta út á myndinni. Skúli var einn helsti boðberi upplýsingarinnar á Íslandi. Hann var kallaður Skúli fógeti þar sem hann gegndi embætti landfógeta og varð síðar einn helsti drifkrafturinn á bak við stofnun Innréttinganna. Hann var mikill stórbokki og héraðsríkur og mikill áhugamaður um framfarir. Skúli lét af embætti fyrir aldurs sakir árið 1793 og lést þann 9. nóvember árið 1794 í Viðey. Styttan var reist 1954. Verslunarmannafélag Reykjavíkurborgar gaf Reykjavíkurborg listaverkið í tilefni 100 ára afmælis frjálsrar verslunar á Íslandi.

Á horni Amtmannsstígs og LækjargötuEins og margir aðrir hafði Sigurjón Ólafsson numið kristinfræði í æsku hjá sr. Friðriki Friðrikssyni (1868–1961) og var hlýtt til hans. Á stríðsárunum voru þeir báðir innlyksa í Danmörku þar sem Sigurjón gerði höfuðmynd af sr. Friðriki árið 1943 „áður en það yrði um seinan“ eins og hann komst að orði. Höfuðmyndin var til sýnis meðal annarra mannamynda Sigurjóns í Listvinasalnum 1952. Vaknaði þá áhugi meðal gamalla nemenda sr. Friðriks á að láta reisa hinum aldna æskulýðsleiðtoga verðugt minnismerki og var Sigurjón sjálfkjörinn til verksins. Valtýr Stefánsson, ritstjóri Morgunblaðsins, tók að sér fjársöfnun vegna minnismerkisins og samdi við yfirvöld, ríki og borg, um staðsetningu þess.Sr. Friðrik hóf að sitja fyrir hjá Sigurjóni vorið 1952 og varð þá til 60 sm há formynd úr leir sem listamaðurinn stækkaði til muna í Kaupmannahöfn þá um sumarið. Fyrirmynd drengsins sem stendur við hlið sr. Friðriks var annars vegar tréstytta af dreng eftir Tove, konu Sigurjóns, hins vegar ungur sonur samstarfsmanns hans.Minnismerkið stækkaði Sigurjón og fullvann í Kaupmannahöfn þar sem það var steypt hjá Lauritz Rasmussen. Stelling sr. Friðriks og uppbygging verksins ræðst ekki eingöngu af aldri hans og dvínandi þrótti, heldur birtist í þeim næmur skilningur á persónu og lífsstarfi kennimannsins. „Með því að stilla þeim hlið við hlið, prestinum og drengnum, og tengja þá saman með einfaldri skipan handanna, tekst Sigurjóni að gefa til kynna „hvílandi, góðlátan virðuleika“ sr. Friðriks, svo vitnað sé til orða Björns Th. Björnssonar, og innilegt samband hans við „drenginn, sem eru allir drengir“ (Aðalsteinn Ingólfsson: Sigurjón Ólafsson: Ævi og list, bls. 93). Að auki er sjálft höfuð sr. Friðriks frábær mannlýsing, þar sem allir fletir andlitsins bregðast við minnstu breytingu birtunnar.

Safneign