Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Anna vinnur gjarnan með teikningar, teiknimyndir og myndbönd en helst fæst hún við leir og postulín. Skúlptúrar Önnu einkennast af lífrænum formum og mjúkum pastellitum. Hún mótar límkennt og seigt efnið í forvitnileg lindýr með ávalar línur sem hún glerjar og brennir svo úr verða lýtalausar verur. Að baki liggja vangaveltur um tengsl líkama og vitundar við umhverfi sitt og aðrar verur. Í verkinu Hugmyndir / Parthenogenesis mótar Anna Hallin verur í leir með mjúkum línum og í mildum pastellitum. Þær snúa hver frá annarri, sumar eru hálfar ofan í jörðunni en aðrar bera saman stórt og óskilgreint form. Verkið vekur mann til umhugsunar um stöðu einstaklingsins í samfélaginu, bæði að tileyra og vera útundan, að finna til samkenndar en vera samt einsömul.

Skúlptúrar Rögnu frá níunda áratugnum byggjast á ýmsum tilsniðnum náttúruefnum sem hún raðar upp í sýningarsölum. Þar má nefna hraungrýti, torf og hör. Verkin endurspegla mörk hins náttúrulega og manngerða og skírskota gjarnan til sögu húsagerðar eða arkítektúrs.Síðustu áratugi hefur Ragna einkum fengist við innsetningar þar sem hún vinnur beint á veggi sýningarsala. Sem fyrr notast hún við náttúruleg hráefni, svo sem hraun, vikur, sand, leir, salt og skeljasand. Verk hennar verða til í samspili ófyrirséðra ferla eða hendinga innan afmarkaðra ramma sem hún ákvarðar í takt við umhverfið. 

Í myndlist Önnu Líndal mætast ólíkir þræðir hugmynda og úrvinnslu sem byggja á tveimur megin viðfangsefnum: annars vegar togstreitu á milli einkalífs og utanaðkomandi væntinga, og hins vegar löngun mannsins til að skilja og greina náttúruna í gegnum mælingar. Togstreitan á milli einkalífs og samfélagslegrar stöðu er einkum sýnileg í verkum frá fyrri hluta ferilsins þegar hún afmarkaði efnisval við það sem var til staðar inni á heimilinu og gerði heimilið að kjörlendi sköpunar. Á síðari árum hefur Anna  tekist á við þrá mannsins til að skilja náttúruna með verkum sem hún byggir að miklu leyti á eigin reynslu af því að dvelja í óbyggðum og taka þátt í rannsóknarleiðöngrum vísindamanna.

Elísabet er leirlistakona og hefur lært myndlist á Íslandi, í Austurríki, Bandaríkjunum og Svíþjóð.

Borghildur nam við Myndlista- og handíðaskóla Íslands og síðan við Edinburgh College of Art í upphafi sjöunda áratugarins en hélt sína fyrstu einkasýningu árið 1983 í Ásmundarsal í Reykjavík. Þar og á næstu sýningum sínum tefldi hún fram verkum þar sem hún nýtti saman leir og gler, og jafnvel náttúrulega steina. Leir og gler voru lengi helstu viðfangsefni Borghildar og verkin urðu sífellt stærri og óhlutbundnara form. Um miðjan tíunda áratuginn fór hún að fikra sig æ nær hugmyndalist og beita fjölbreyttara efni, jafnvel ljósmyndun. Á löngum myndlistarferli sínum hefur Borghildur haldið einkasýningar, m.a. á Kjarvalsstöðum, Listasafni ASÍ og Listasafninu á Akureyri, en einnig í Kanada. Borghildur hefur einnig tekið þátt í fjölda samsýninga og samstarfsverkefna listamanna víða um heim og verk eftir hana prýða opinberar bygginga og eru í eigu fjölda safna. Hún hefur verið sýningarstjóri nokkurra sýninga, þ. á m. yfirlitssýningar á verkum Rósku, og einnig stundað ritstörf.

Skúlptúrar Rögnu frá níunda áratugnum byggjast á ýmsum tilsniðnum náttúruefnum sem hún raðar upp í sýningarsölum. Þar má nefna hraungrýti, torf og hör. Verkin endurspegla mörk hins náttúrulega og manngerða og skírskota gjarnan til sögu húsagerðar eða arkítektúrs.Síðustu áratugi hefur Ragna einkum fengist við innsetningar þar sem hún vinnur beint á veggi sýningarsala. Sem fyrr notast hún við náttúruleg hráefni, svo sem hraun, vikur, sand, leir, salt og skeljasand. Verk hennar verða til í samspili ófyrirséðra ferla eða hendinga innan afmarkaðra ramma sem hún ákvarðar í takt við umhverfið. 

Verk Brynhildar virðast eins og hluti af náttúrunni og náttúran hluti af þeim. Hún færir ýmis náttúrufyrirbrigði í form sem ber sterk höfundareinkenni hennar. Hið fíngerða, mjúka og smáa nýtur sín til jafns við það sem er efnismikið, gróft og þungt.

Litla manneskjan sem situr á svölunum í verki Guðrúnar Veru kemur afar raunverulega fyrir sjónir. Hún er unnin af mikilli nákvæmni og ýmis smáatriði blása í hana lífi. Hún hallar sér fram á handriðið og virðist annars hugar eða leið. Hún horfir yfir sýningarsalinn, á hin listaverkin og sýningargesti. Óhjákvæmilega spegla þeir sig í verunnu sem situr þarna í sama tilgangi og þeir sjálfir sem áhorfendur. Verkið dregur fram vangaveltur um eiginleika, virkni og hlutverk listaverks, listamanns og áhorfanda.

Eggert Magnússon (1915-2010) var sjálfmenntaður listamaður og einn af þekktustu naívistum þjóðarinnar. Hann hóf að mála myndir upp úr 1960 samhliða sjómennsku en hann stundaði bæði veiðar við Græn­land og strend­ur Gamb­íu í Afr­íku. Mynd­efni sín sótti Eggert gjarn­an til þeirra fram­andi slóða sem hann hafði heim­sótt, minningarbrot eða fréttnæma viðburði.

Bragi Ásgeirsson var fjölhæfur myndlistarmaður sem afkastaði miklu á ferli sínum. Hann aflaði sér yfirgripsmikillar menntunar í myndlistinni og nam í mörgum löndum. Myndlist hans er víðfeðm en þar má nefna teikningar, fígúratíf grafík, upphleypt popplistaverk og abstrakt málverk. Enginn einn listamaður fremur en annar hafði afgerandi áhrif á myndlist Braga en þó eru ákveðnir málarar sem Bragi hafði meiri mætur á en öðrum. Þar má nefna listamenn eins og Picasso, Munch, Jón Stefánsson, Modigliani, Matisse og Hammershøi.

Safneign