Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Edda Jónsdóttir býr og starfar í Reykjavík. Hún stundaði nám í Myndlistarskóla Reykjavíkur, Myndlistar- og handíðarskóla Íslands og Rijksakademie van Beeldende Kunsten í Amsterdam. Edda starfaði við myndlist frá árunum 1975-1995, stofnaði síðan i8 gallerí þar sem hún starfaði sem framkvæmdastjóri til 2007 og sneri sér þá aftur að eigin listsköpun.Kolbrún Björgólfsdóttir eða Kogga er íslensk listakona sem sérhæfir sig í keramik. Hún lærði bæði á Íslandi, í Danmörk og í Bandaríkjunum. Hún hefur haldið margar einkasýningar á Íslandi og tekið þátt í samsýningum meðal annars í Danmörku, Svíþjóð og Færeyjum auk Íslands.

Á sjötta og sjöunda áratug liðinnar aldar hélt Hörður Ágústsson fjölmargar sýningar þar sem hann tefldi bæði fram málverkum og teikningum í harðsoðnum strangflatastíl og lýrískum stemmum í anda ljóðrænnar abstraktlistar. Í þessum vinnubrögðum kristölluðust viðhorf fræðimannsins í myndlistarmanninum Herði, löngunin til að kanna til hlítar endimörk tveggja ólíkra en þó samslunginna kenninga.Í ljósi sýningar sem Hörður hélt í Norræna húsinu árið 1975, þar sem sjá mátti myndröð með trúarlegu ívafi (Myndflokkur um mannsson), svo og yfirlýstum áhuga hans á verkum hins andlega þenkjandi listamanns, Barnetts Newman, má álykta að límbandaverkin sem hann sýndi árið 1976 séu hvorki hrein formfræði né sjónerting (op art) heldur tilvistarlegar hugleiðingar um það „sem hvorki verður séð né þreifað á“ – sjálfan guðdóminn.Verkið sem hér um ræðir, Án titils kallar sérstaklega á túlkun af þessu tagi. Í fyrsta lagi er það „triptýk“ eða myndþrenna, og þar með endurspeglun heilagrar þrenningar. Í öðru lagi er fjólublái liturinn ríkjandi í miðeiningunni, en hann er helgastur allra lita og einkunn æðstu kirkjuhöfðingja. Í þriðja lagi má finna samræmi milli fjölda láréttra eininga í hverri mynd og þeirra táknmerkinga sem bæði gyðingdómur og kristni lögðu í ákveðnar tölur. Einnig má nefna að litróf í ytri einingunum tveimur er annars vegar heitt, hins vegar kalt. Og hið lóðrétta form sem gengur í gegnum einingarnar þrjár er af mörgum talið ígildi hinnar uppréttu manneskju.

Gunnar Örn Gunnarsson var sjálflærður myndlistarmaður en bjó að næmu litaskyni og tónlistargáfum sem nýttust honum vel á hartnær þrjátíu ára ferli. Gunnar Örn kom fyrst fram á sjónarsviðið snemma á áttunda áratugnum og vakti þá athygli fyrir kröftuga litameðferð og ofsafengna meðhöndlun mannslíkamans. Þar voru tveir listamenn honum mikilvægari fyrirmyndir en aðrir, breski listmálarinn Francis Bacon og bandarískur starfsbróður hans, Willem de Kooning. Af Bacon lærði Gunnar Örn að brjóta upp líkamsformið og tefla því fram með dramatískum hætti. Hvað de Kooning varðar, gætir áhrifa frá sitjandi konumyndum hans í mörgum myndum Gunnars Arnar auk þess sem uppbrot litanna og spaðaáferð á sér ýmsa hliðstæðu í verkum Bandaríkjamannsins.Á árunum 1968–74 ber töluvert á umfjöllun um ómanneskjulegt umhverfi mannsins og meðfylgjandi vanmátt og firringu hans í íslenskri myndlist. Þar gætir örugglega áhrifa frá því pólitíska umróti sem gekk yfir Vesturlönd á þessum árum, þar sem flest gildi voru tekin til endurskoðunar. Meðal helstu listmálara, sem fóru fram undir merkjum viðhorfs- og þjóðfélagsgagnrýni, voru Einar Hákonarson, Gunnar Örn, Eiríkur Smith og Róska, en hér má einnig nefna til sögunnar málverk og grafíkmyndir Jóhönnu Bogadóttur, Ragnheiðar Jónsdóttur, Jóns Reykdal, skúlptúra Helga Gíslasonar og veggteppi Hildar Hákonardóttur. Úti í heimi tók Erró síðan undir þá gagnrýni á ómennskuna sem birtist í verkum þeirra sem hér hafa verið nefnd.

Bjarni H. Þórarinsson, sjónháttafræðingur og listamaður, hefur gert nokkrar myndaseríur þar sem mynstur er sett fram á bæði vísindalegan og fagurfræðilegan hátt, með ótal táknum og orðum. Hann leikur sér með tungumálið með benduheimspekilegum tilvísunum sem og sjónháttafræðina.

Ágúst Ferdinand Petersen fæddist í Vestmannaeyjum. Um tvítugt fór hann að sækja tíma hjá Birni Björnssyni, gullsmið og teiknara, og hóf svo nám í Myndlistarskólanum í Reykjavík tæplega fertugur þar sem Þorvaldur Skúlason var aðalkennarinn hans. Merkasta framlag Ágústs til íslenskrar myndlistar eru portrettmyndir hans.

Myndlistarferill Jóhönnu Kristínar Yngvadóttur varð ekki langur því að hún lést aðeins 37 ára gömul. Á tæplega tíu ára tímabili skapaði hún sér sérstöðu í íslensku myndlistarlífi með einlægum, sérstæðum og tilfinningaríkum málverkum sem voru fremur í anda gamla þýska expressjónismans en „nýja málverksins“ sem var ríkjandi stefna á þroskaskeiði hennar.Myndir sínar notaði Jóhanna Kristín til að sviðsetja og brjóta til mergjar ýmislegt það sem á henni hvíldi hverju sinni. Kvenpersónur þessara mynda eru aðþrengdar, einangraðar og berskjaldaðar í lífsins ólgusjó. Þær eru fáklæddar og tælandi, ekki ósvipað og skapanornirnar sem koma fyrir í málverkum Edvards Munch, en hins vegar ber líkamstjáning þeirra og staðsetning iðulega vott um nauð eða örvinglan. Konurnar eru yfirleitt eins konar hornrekur, hoknar, lokaðar og samanbitnar, gjarnan með hendur og fótleggi í hnút. Karllægir hlutar myndanna, ágeng fallísk form eða skuggar af körlum í baksýn, eru eins konar viðvarandi ógn í þessum myndum; sjá einnig Ballerína hvílir sig í eigu Listasafns Reykjavíkur (LR-0288) frá 1982 og Björg (LR-2568) frá 1984.Í myndinni Án titils (Nótt) sjáum við kvenpersónu, ekki ólíka listakonunni sjálfri, sem hörfað hefur út í myndjaðarinn til vinstri; sófinn sem hún situr á hefur ummyndast í einhvers konar dýr með trýni og vængi sem sækir að henni úr hinni áttinni. Í viðtali við Morgunblaðið, 9. desember 1984, sagði Jóhanna Kristín þetta um hugmyndaheim sinn: „Líf mannsins heillar mig mikið, örlög mannsins. Ég þarf alltaf að vita hvernig fólk deyr, hvort það hefur þjáðst.“ 

Björk segir tilvistarlegar hugleiðingar og mannlegt eðli að öllu jöfnu vera drifkraftinn að listrænni vinnu sinni. Um verkið Fráhvarf segir Björk: „Við gerð verksins var ég mikið að hugsa um nærveru og brotakennda upplifun sjálfsins. Allt virðist í föstum skorðum en á sama tíma fljótandi, það sem sést á yfirborðinu er tengt því sem undir er en skil eru á milli svo tengslin eru rofin en á sama tíma ein heild.

Í mörgum verka sinna sækir Ása Ólafsdóttir innblástur til náttúrunnar, líkt og í þessu verki.

Safneign