Áttu ekki örugglega árskort?

Erró

Kjarval

Ásmundur Sveinsson

Erró, sem mótaðist af kalda stríðinu, beinir gjarnan sjónum að hugmyndafræðilegum átökum samtímans. Í Kapteinn Ameríka má sjá slík átök milli afla með andstæða heimssýn.Verkið heitir eftir ofurhetjunni sem sköpuð var af Jack Kirby og Joe Simon árið 1940. Henni var ætlað að vera tákn bandarískra gilda, frelsis og lýðræðis, í baráttu gegn nasistum í síðari heimsstyrjöld og síðar við kommúnista í kalda stríðinu. Helsti andstæðingur hans, Rauða höfuðkúpan, þróaðist frá því að vera þýskur nasisti yfir í sovéskan njósnara.Verk Errós birtir baráttu góðs og ills, hann sækir myndefnið í tvíblaða opnu úr Captain America nr. 298 frá árinu 1984, þar sem Rauða höfuðkúpan hæðist að andstæðingi sínum. Á milli þeirra setur Erró inn lifandi þrívíða netbyggingu – „járnnet“ – sem afmyndar andlitin og dregur fram ofbeldi, ótta, árásargirni og óróleika.

Guðný Rósa Ingimarsdóttir nýtir sér pappír sem efnivið til útsaums en þó á allt annan hátt. Verk hennar eru óhlutbundin og í þeim mætast lífræn og geómetrísk form. Athöfnin við að skapa verkin er mikilvæg, hún vinnur í flæði og er ekki búin að ákveða fyrirfram hvernig verkið á að vera. Hún sækir í sífellu í eldri verk við sköpun nýrra og hikar ekki við að breyta þeim eldri ef henni þykir þess þörf. Saumurinn er iðulega taktfastur og jafnvel kerfisbundinn, til að mynda í rúðumynstri.

Pappírsverk Guðnýjar Rósu eru útfærð með öllum þeim möguleikum sem efnið býður upp á. Það er klippt og skorið, límt saman, málað og teiknað á, saumað í og fleira. Verkin eru eins konar skrásetningar á ótilteknum fyrirbærum, greining á ferli, hegðun og mynstri. Ýmist er eins og þau vísi í innsta kjarna undir smásjá eða samhengi í víðáttu alheimsins. 

Anna Rún teflir saman tækni og náttúru í sköpunarferli sínu en hún er stöðugt að skoða og hlúa að stöðu manneskjunnar innan og gagnvart náttúrunni. Í verkinu Hringfarar gerir hún tilraun til að trufla skynjun fólks á rýminu. Úr verður gjörningur trjáa, hálfgerður dans, sem áhorfandinn tekur þátt í. Hún kemur með náttúruna inn í sýningarrýmið, og er ófyrirséð í upphafi hvernig innsetningin muni þróast. Trén eru fengin úr ferli eðlilegrar grisjunar. Náttúruleg hringrás heldur áfram og við tekur hrörnunarferli sem er í fullum gangi frammi fyrir augum áhorfenda. 

Kassinn sem hangir á veggnum er eins og hver annar pappakassi. Ef maður fylgist aðeins með honum kemur maður auga á vír sem hreyfist af sjálfu sér. Heiti verksins vísar til uppgötvunar, „Aha!“ Magnús gerir verk sem koma á óvart en eru um leið ósköp hversdagsleg. Þá minnir hann okkur á að njóta litlu hlutanna í daglegu lífi. 

Auður Lóa sækir innblástur í skrautstyttur sem voru vinsælar í gamladaga í Bretlandi. Þær sýndu ýmislegt sem fólki fannst fallegt, skemmtilegt eða virðingarvert. Hér leitar Auður Lóa að fyrirmyndum á internetinu og staldrar við það sem vekur áhuga hennar. Hún býr síðan til styttur eftir myndum á skjánum en í stað postulíns notar hún pappamassa. 

Myndefni Auðar Lóu er listakvennahópurinn Guerilla Girls, sem þekktur er fyrir að beina kastljósinu að vanmati listheimsins á framlagi kvenna. Á bleikum fleti fyrir neðan þær stendur fleyg setning úr einu frægasta verki þeirra „Verða konur að vera naktar til að komast inn í Met-safnið? Guerilla Girls 1987“.

Auður Lóa sækir innblástur í skrautstyttur sem voru vinsælar í gamladaga í Bretlandi. Þær sýndu ýmislegt sem fólki fannst fallegt, skemmtilegt eða virðingarvert. Hér leitar Auður Lóa að fyrirmyndum á internetinu og staldrar við það sem vekur áhuga hennar. Hún býr síðan til styttur eftir myndum á skjánum en í stað postulíns notar hún pappamassa. 

Arnar vinnur í fjölbreytta miðla líkt og myndbönd, teikningar, gjörninga, innsetningar og skúlptúra til að miðla ólíkum frásögnum. Í verkum sínum dregur hann fram hversdagslegar og misþekktar menningartilvísanir, endurgerir og gefur þeim nýja og jafnvel kaldhæðna og fyndna merkingu.

Sem ljósmyndari hefur Einar um árabil ferðast um hálendið í leit að fólki sem sækir þangað á eigin forsendum. Hann hittir fyrir einstaklinga sem hver og einn hefur sínar væntingar og skynjar umhverfið á persónulegan hátt. Í ljósmyndaverkunum sjáum við stundum þetta fólk en líka ummerki þess, eða þau spor sem það skilur eftir sig. Myndirnar endurspegla ofurhversdagslegar þarfir eins og húsaskjól, fararskjóta, salernisaðstöðu og matarföng – allt frammi fyrir ægifögru umhverfi öræfanna. Úr myndröðinni Hálendi sem listamaðurinn hefur unnið að frá 2010. 

Kristján Steingrímur spáir í það hvernig við tengjumst hinum ýmsu stöðum. Hann skoðar umhverfið og aðstæður en tekur síðan með sér mold eða sand frá staðnum og notar í listaverk. Hér hefur hann tekið jarðefni frá eldfjallinu fræga, Heklu, og búið til málverk. Hann málar ekki mynd af fjallinu heldur notar efnið beint og býr til ólíka litafleti.		

Safneign