Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Sköpunarverk, þar sem kvenorkan er sýnd á beinskeyttan hátt og gerð að háleitri orkuuppsprettu.  Hér er  farvegur fæðingar,þetta litla líffæri svo marg misnotað og útjaskað í klámvæðingu nútimans,  sýnt sem kjarni eða miðja, uppspretta krafts sem leiðir að miðju lífsins og þess sem er satt, hvort sem er í manneskjunni sjálfri, (karl- og kvenkyns), eða í náttúrunni. Hér er horft niður i eldgosid sjalft, orku þessa lands, uppsprettu hins sanna og oft varnarlausa i hverri manneskju. Hér er sagt JA vid þvi ad vera manneskja.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörnina.  Verkið er í eigu Listasafns ÍslandsVerkið Sonur sýnir ungan, nakinn mann sitja á stalli með útbreiddan faðminn og lófar hans vísa fram. Höfuðið hvílir á löngum hálsi og hallar eilítið aftur. Líkaminn er í senn spenntur og í ró; ungi maðurinn breiðir eftirvæntingarfullur út faðminn á móti lífinu sem er í vændum. Ólöf segir sjálf í viðtali að Sonur sé tákn íslenskrar æsku en verkið tileinkar hún móður sinni. Verkið var útskriftarverk Ólafar við Konunglega listaháskólann árið 1955 og hlaut hún æðstu viðurkenningu skólans, gullpeninginn, fyrir verkið, auk námsstyrks. Gullpeningurinn hafði verið veittur í um 200 ár og Ólöf er fyrsta og eina íslenska konan til að hljóta þessa eftirsóttu viðurkenningu. Opinber umfjöllun um verkið og listamanninn var einkar jákvæð í dönskum fjölmiðlum og þar var meðal annars sagt að Ólöf væri hæfileikaríkur myndhöggvari, að verk hennar bæru vott um sjálfstæði og persónuleika og væru einkar fagmannlega útfærð. Menntamálaráð keypti verkið árið 1959 fyrir Listasafn Íslands og lét steypa það í brons.

Verkið er staðsett í TjörninniHafmeyjan í Höggmyndagarði kvenna í Reykjavík var steypt í brons eftir frummynd sem Nína vann um 1948 á vinnustofu sinni í Hollywood. Nína notaði í verkum sínum margvíslegar menningarlegar tilvísanir, ekki síst goðsagnaminni, þar sem konan er í aðalhlutverki, og er Hafmeyjan eitt þeirra verka. Samkvæmt þjóðsögunni sat hafmeyjan á kletti í hafinu og lokkaði með söng til sín sæfara sem hurfu í faðmi hennar ofan í hafdjúpið. Nína mótar þessa þjóðsagnaveru af klassískum þokka og ljóðrænni mýkt og hafmeyjan ljómar af fegurð og kvenleika. Samruni kvenlíkamans og hins þétta og stinna fisksporðar myndar í heild mjúkar og ávalar línur og við það nær listakonan fram sveigju og um leið meiri slökun í líkama hafmeyjunnar. Nína dregur formfagran sporðuggann fram fyrir kynjaveruna og opnar hann líkt og blævæng . Hægri höndin hvílir á klettinum en hún réttir fram þá vinstri, með lófann opinn, líkt og hún bjóði áhorfandanum að fylgja sér.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörninaLandnámskonan er síðasta stóra verkið sem Gunnfríður mótaði árið 1955. Það er að mörgu leyti mjög lýsandi verk fyrir listakonuna. Forfeður, formæður og almennt kvenskörungar íslenskra sagna voru henni hugleiknar. Verkið tengist ef til vill óbeint minningu tveggja íslenskra kvenna, Hallveigar Fróðadóttur og Auðar djúpúðgu. Verkið vísar einnig til landnámskvenna í víðtækari merkingu og þá ekki síst til kvenna í heimi listanna, þar á meðal Gunnfríðar sjálfrar, fyrstu konunnar sem vann höggmyndir á Íslandi. Landnámskonan stendur bein og hnarreist og horfir fram fyrir sig. Það virðist ekki hafa verið Gunnfríði ofarlega í huga að glíma við formræn vandamál heldur reisir hún kyrrstæðan minnisvarða yfir þessa táknmynd frumkvöðla í kvennastétt og gengur að því verkefni með alvöru og lotningu fyrir viðfangsefninu.

Daði Guðbjörnsson hefur farið ótroðnar slóðir í listsköpun sinni og tileinkað sér sérstæðan og persónulegan stíl. Hugmyndir, tákn og tilvitnanir eru honum óþrjótandi viðfangsefni.

Safneign