Ásmundur Sveinsson

Erró

Kjarval

Í myndlist Önnu Líndal mætast ólíkir þræðir hugmynda og úrvinnslu sem byggja á tveimur megin viðfangsefnum: annars vegar togstreitu á milli einkalífs og utanaðkomandi væntinga, og hins vegar löngun mannsins til að skilja og greina náttúruna í gegnum mælingar. Togstreitan á milli einkalífs og samfélagslegrar stöðu er einkum sýnileg í verkum frá fyrri hluta ferilsins þegar hún afmarkaði efnisval við það sem var til staðar inni á heimilinu og gerði heimilið að kjörlendi sköpunar. Á síðari árum hefur Anna  tekist á við þrá mannsins til að skilja náttúruna með verkum sem hún byggir að miklu leyti á eigin reynslu af því að dvelja í óbyggðum og taka þátt í rannsóknarleiðöngrum vísindamanna.

Elísabet er leirlistakona og hefur lært myndlist á Íslandi, í Austurríki, Bandaríkjunum og Svíþjóð.

Borghildur nam við Myndlista- og handíðaskóla Íslands og síðan við Edinburgh College of Art í upphafi sjöunda áratugarins en hélt sína fyrstu einkasýningu árið 1983 í Ásmundarsal í Reykjavík. Þar og á næstu sýningum sínum tefldi hún fram verkum þar sem hún nýtti saman leir og gler, og jafnvel náttúrulega steina. Leir og gler voru lengi helstu viðfangsefni Borghildar og verkin urðu sífellt stærri og óhlutbundnara form. Um miðjan tíunda áratuginn fór hún að fikra sig æ nær hugmyndalist og beita fjölbreyttara efni, jafnvel ljósmyndun. Á löngum myndlistarferli sínum hefur Borghildur haldið einkasýningar, m.a. á Kjarvalsstöðum, Listasafni ASÍ og Listasafninu á Akureyri, en einnig í Kanada. Borghildur hefur einnig tekið þátt í fjölda samsýninga og samstarfsverkefna listamanna víða um heim og verk eftir hana prýða opinberar bygginga og eru í eigu fjölda safna. Hún hefur verið sýningarstjóri nokkurra sýninga, þ. á m. yfirlitssýningar á verkum Rósku, og einnig stundað ritstörf.

Skúlptúrar Rögnu frá níunda áratugnum byggjast á ýmsum tilsniðnum náttúruefnum sem hún raðar upp í sýningarsölum. Þar má nefna hraungrýti, torf og hör. Verkin endurspegla mörk hins náttúrulega og manngerða og skírskota gjarnan til sögu húsagerðar eða arkítektúrs.Síðustu áratugi hefur Ragna einkum fengist við innsetningar þar sem hún vinnur beint á veggi sýningarsala. Sem fyrr notast hún við náttúruleg hráefni, svo sem hraun, vikur, sand, leir, salt og skeljasand. Verk hennar verða til í samspili ófyrirséðra ferla eða hendinga innan afmarkaðra ramma sem hún ákvarðar í takt við umhverfið. 

Verk Brynhildar virðast eins og hluti af náttúrunni og náttúran hluti af þeim. Hún færir ýmis náttúrufyrirbrigði í form sem ber sterk höfundareinkenni hennar. Hið fíngerða, mjúka og smáa nýtur sín til jafns við það sem er efnismikið, gróft og þungt.

Litla manneskjan sem situr á svölunum í verki Guðrúnar Veru kemur afar raunverulega fyrir sjónir. Hún er unnin af mikilli nákvæmni og ýmis smáatriði blása í hana lífi. Hún hallar sér fram á handriðið og virðist annars hugar eða leið. Hún horfir yfir sýningarsalinn, á hin listaverkin og sýningargesti. Óhjákvæmilega spegla þeir sig í verunnu sem situr þarna í sama tilgangi og þeir sjálfir sem áhorfendur. Verkið dregur fram vangaveltur um eiginleika, virkni og hlutverk listaverks, listamanns og áhorfanda.

Eggert Magnússon (1915-2010) var sjálfmenntaður listamaður og einn af þekktustu naívistum þjóðarinnar. Hann hóf að mála myndir upp úr 1960 samhliða sjómennsku en hann stundaði bæði veiðar við Græn­land og strend­ur Gamb­íu í Afr­íku. Mynd­efni sín sótti Eggert gjarn­an til þeirra fram­andi slóða sem hann hafði heim­sótt, minningarbrot eða fréttnæma viðburði.

Bragi Ásgeirsson var fjölhæfur myndlistarmaður sem afkastaði miklu á ferli sínum. Hann aflaði sér yfirgripsmikillar menntunar í myndlistinni og nam í mörgum löndum. Myndlist hans er víðfeðm en þar má nefna teikningar, fígúratíf grafík, upphleypt popplistaverk og abstrakt málverk. Enginn einn listamaður fremur en annar hafði afgerandi áhrif á myndlist Braga en þó eru ákveðnir málarar sem Bragi hafði meiri mætur á en öðrum. Þar má nefna listamenn eins og Picasso, Munch, Jón Stefánsson, Modigliani, Matisse og Hammershøi.

Edda Jónsdóttir býr og starfar í Reykjavík. Hún stundaði nám í Myndlistarskóla Reykjavíkur, Myndlistar- og handíðarskóla Íslands og Rijksakademie van Beeldende Kunsten í Amsterdam. Edda starfaði við myndlist frá árunum 1975-1995, stofnaði síðan i8 gallerí þar sem hún starfaði sem framkvæmdastjóri til 2007 og sneri sér þá aftur að eigin listsköpun.Kolbrún Björgólfsdóttir eða Kogga er íslensk listakona sem sérhæfir sig í keramik. Hún lærði bæði á Íslandi, í Danmörk og í Bandaríkjunum. Hún hefur haldið margar einkasýningar á Íslandi og tekið þátt í samsýningum meðal annars í Danmörku, Svíþjóð og Færeyjum auk Íslands.

Á sjötta og sjöunda áratug liðinnar aldar hélt Hörður Ágústsson fjölmargar sýningar þar sem hann tefldi bæði fram málverkum og teikningum í harðsoðnum strangflatastíl og lýrískum stemmum í anda ljóðrænnar abstraktlistar. Í þessum vinnubrögðum kristölluðust viðhorf fræðimannsins í myndlistarmanninum Herði, löngunin til að kanna til hlítar endimörk tveggja ólíkra en þó samslunginna kenninga.Í ljósi sýningar sem Hörður hélt í Norræna húsinu árið 1975, þar sem sjá mátti myndröð með trúarlegu ívafi (Myndflokkur um mannsson), svo og yfirlýstum áhuga hans á verkum hins andlega þenkjandi listamanns, Barnetts Newman, má álykta að límbandaverkin sem hann sýndi árið 1976 séu hvorki hrein formfræði né sjónerting (op art) heldur tilvistarlegar hugleiðingar um það „sem hvorki verður séð né þreifað á“ – sjálfan guðdóminn.Verkið sem hér um ræðir, Án titils kallar sérstaklega á túlkun af þessu tagi. Í fyrsta lagi er það „triptýk“ eða myndþrenna, og þar með endurspeglun heilagrar þrenningar. Í öðru lagi er fjólublái liturinn ríkjandi í miðeiningunni, en hann er helgastur allra lita og einkunn æðstu kirkjuhöfðingja. Í þriðja lagi má finna samræmi milli fjölda láréttra eininga í hverri mynd og þeirra táknmerkinga sem bæði gyðingdómur og kristni lögðu í ákveðnar tölur. Einnig má nefna að litróf í ytri einingunum tveimur er annars vegar heitt, hins vegar kalt. Og hið lóðrétta form sem gengur í gegnum einingarnar þrjár er af mörgum talið ígildi hinnar uppréttu manneskju.

Gunnar Örn Gunnarsson var sjálflærður myndlistarmaður en bjó að næmu litaskyni og tónlistargáfum sem nýttust honum vel á hartnær þrjátíu ára ferli. Gunnar Örn kom fyrst fram á sjónarsviðið snemma á áttunda áratugnum og vakti þá athygli fyrir kröftuga litameðferð og ofsafengna meðhöndlun mannslíkamans. Þar voru tveir listamenn honum mikilvægari fyrirmyndir en aðrir, breski listmálarinn Francis Bacon og bandarískur starfsbróður hans, Willem de Kooning. Af Bacon lærði Gunnar Örn að brjóta upp líkamsformið og tefla því fram með dramatískum hætti. Hvað de Kooning varðar, gætir áhrifa frá sitjandi konumyndum hans í mörgum myndum Gunnars Arnar auk þess sem uppbrot litanna og spaðaáferð á sér ýmsa hliðstæðu í verkum Bandaríkjamannsins.Á árunum 1968–74 ber töluvert á umfjöllun um ómanneskjulegt umhverfi mannsins og meðfylgjandi vanmátt og firringu hans í íslenskri myndlist. Þar gætir örugglega áhrifa frá því pólitíska umróti sem gekk yfir Vesturlönd á þessum árum, þar sem flest gildi voru tekin til endurskoðunar. Meðal helstu listmálara, sem fóru fram undir merkjum viðhorfs- og þjóðfélagsgagnrýni, voru Einar Hákonarson, Gunnar Örn, Eiríkur Smith og Róska, en hér má einnig nefna til sögunnar málverk og grafíkmyndir Jóhönnu Bogadóttur, Ragnheiðar Jónsdóttur, Jóns Reykdal, skúlptúra Helga Gíslasonar og veggteppi Hildar Hákonardóttur. Úti í heimi tók Erró síðan undir þá gagnrýni á ómennskuna sem birtist í verkum þeirra sem hér hafa verið nefnd.

Bjarni H. Þórarinsson, sjónháttafræðingur og listamaður, hefur gert nokkrar myndaseríur þar sem mynstur er sett fram á bæði vísindalegan og fagurfræðilegan hátt, með ótal táknum og orðum. Hann leikur sér með tungumálið með benduheimspekilegum tilvísunum sem og sjónháttafræðina.

Collection