Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Appið -Útilistaverk í Reykjavík

Erró

Kjarval

Ásmundur

Verkið er frá því snemma á ferli Gjörningaklúbbsins. Vídeóið er skrásetning gjörnings þar sem unnið var með lifandi skúlptúr og að auki koma fjórar ljósmyndir af skúlptúrunum fullgerðum. Nakinn kvenlíkami er undirstaða fjögurra fagurskreyttra veislurétta, súkkulaðiköku, rjómatertu, glassúrköku og brauðtertu. Margendurtekin hlutgerving kvenlíkamans í þágu listarinnar er hér til umfjöllunar á gamansaman en gagnrýninn hátt. Um leið er dregið fram annað minni úr listasögunni, áminningin um dauðleika mannsins.

Í verkum sínum fæst Kristján Steingrímur gjarnan við hugmyndir um staði og hvernig við tengjumst þeim. Hann tekur inn mismunandi umhverfi og aðstæður, safnar þaðan efnum eins og jarðvegi eða sandi og notar í verk sín.

Magnús Pálsson var fulltrúi Íslands á Feneyjatvíæringnum í myndlist 1980. Þar sýndi hann ýmis gifsverk, þar á meðal Sekúndurnar þar til Sikorskýþyrlan snertir, sem sýndi augnablikið áður en Síkorskýþyrla Landhelgisgæslunnar lendir. Þrír gifsklumpar mynda þríhyrning á gólfi - klumparnir eru afsteypa af bilinu milli dekkja þyrlunnar og jarðar. Hér er Magnús að efnisgera það óefnislega. Verkhlutarnir þrír eru af mismunandi hæð sem gefa til kynna tímann í verkinu, stélhjólið er það sem lendir síðast og er því hæst, tíminn er hér kominn í fast efni.

Í myndröðinni Heimsókn beinist stækkunarglerið að landamærum þess náttúrulega og menningarlega. Með því að stilla saman augnablikum þar sem maðurinn er á einhvern hátt gestkomandi í sínu heimalandi, koma í ljós ýmsar myndir sem endurspegla veruleika okkar. Þetta er eilíf glíma við að myndgera ýmsa huglæga þætti tilverunnar og finna fyrir þá viðeigandi sjónrænt tjáningarform. 

Daði Guðbjörnsson hefur farið ótroðnar slóðir í listsköpun sinni og tileinkað sér sérstæðan og persónulegan stíl. Hugmyndir, tákn og tilvitnanir eru honum óþrjótandi viðfangsefni.

Louisa Matthíasdóttir var rúmlega tvítug þegar hún málaði fyrstu sjálfsmyndina. Síðan tók við langt tímabil þar sem listakonan helgaði sig myndefni af allt öðrum toga. Sjálfsmyndir í fullri stærð hóf Louisa að gera um miðjan sjöunda áratuginn, í þann mund sem Temma dóttir hennar hóf háskólanám fjarri heimahögum, en síðan hætti hún að gera slíkar myndir skömmu eftir að eiginmaður hennar, Leland Bell, lést árið 1991. Sjálfsmyndir listakonunnar í fullri stærð virðast því hafa sérstaka þýðingu fyrir hana. Sú mynd sem hér birtist er ein af síðustu sjálfsmyndum Louisu af þessu tagi.Jed Perl segir „kristalstærum ljóma“ stafi af þessum sjálfsmyndum og bætir við: „Á árum áður hafði hún prjónað sér röndótta peysu í áberandi litum sem hún klæðist í sumum þessara málverka. Þessi strangflataflík – nokkurs konar hamur til að breyta konumynd í abstraksjón – leiðir hugann að öðrum tilraunum tuttugustu aldar listamanna, svo sem fatnaðarins sem Sonia Delaunay hannaði. Hér er um að ræða skemmtilega tvíræðni: málverkið túlkar flík sem er sjálf túlkun á einhverju öðru. Að auki er enn annar túlkunarmöguleiki fyrir hendi, nefnilega að með því að prjóna sér peysu sé Louisa að vísa til gróinnar prjónahefðarinnar á Íslandi; veft með flatarmálsmynstri er einmitt meðal helstu gersema Þjóðminjasafns Íslands. Louisa, sem aldrei gerir meira úr hlutunum en efni standa til, ýjar að öllum þessum merkingum án þess að þröngva þeim upp á okkur. Hún stendur bara hnarreist fyrir augliti okkar. Þótt hún sé komin á níræðisaldur er hún enn glæsileg, af henni stafar stillilegur og frjálslegur myndugleiki“ (Jed Perl: Louisa Matthíasdóttir, bls. 158).

Safneign