Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Appið -Útilistaverk í Reykjavík

Erró

Kjarval

Ásmundur

Ráðhildur hefur í verkum sínum leitað leiða til að miðla eigin skynjun á kosmískum víddum alheimsins og staðsetningu manneskjunnar innan hans. Í verkinu Hale Bopp skráði hún annars vegar geómetrískar teikningar af spíralferlum og hins vegar upplýsingar um sporbraut halastjarna og hreyfingar plánetna. Skráningar þessar, á mörkum abstraktútreikninga og hlutbundins veruleika, silkiþrykkti Ráðhildur síðan á föt og bauð fólki að máta. Vídeóverkið skrásetur uppákomuna og sýnir sýningargesti klæðast fræðilegum vangaveltum sem fanga algild náttúrulögmál og óravíddir geimsins.

Verkið er staðsett á torgi við Hallgrímskirkju.Verkið er slétt ferhyrnd steinplata með sömu yfirskrift og heiti verksins. Það er skúlptúr eftir Kristinn en rithöndina á séra Sigurbjörn Einarson sem skrifaði latneska heitið á blað og var textinn stækkaður og settur á steinplötuna. Hún er á áberandi stað sunnan við kirkjuna en lætur þó lítið fyrir sér fara og gæti hæglega farið fram hjá manni. Stein- eða málmplötur eru iðulega notaðar til að merkja minnismerki eða byggingar tengdar frægu fólki eða sögulegum atburðum. Kristinn kallar þessi verk gangstéttarskúlptúr; plöturnar staðsetja áhorfandann sem bæði „sögulegan“ og „hér“ og setja hann þannig í stöðu opinberrar persónu.

Ásgrímur Jónsson er einn frumkvöðull íslenskrar myndlistar. Merkasta framlag hans eru landslags- og þjóðsagnamyndir þar sem túlkun birtunnar í náttúrunni er helsta viðfangsefnið. Í mörgum verkum hans gætir impressjónískra áhrifa.

Hvítar heklaðar dúllur úr fínspunninni bómull með svanina allt íkring leiða hugann að allri þeirri fínlegu handavinnu sem konurhafa fengist við í gegnum tíðina og margar hverjar gera enn.Hver man ekki hvíta heklaða dúka sem báru vitni um þolinmæðiog þrautseigju skapara sinna en höfðu ekki annað hlutverken að vera til skrauts á borði eða sófabrík. Um leið og dúllurnareru teknar úr því samhengi og settar á stall sem listaverk breytistmerkingin, ekki ósvipað og salernisskál dadaistans MarcelsDuchamp gerði forðum. Í hringlaga verkinu vísar Hildur einnigtil svanarómantíkur 19. aldar sem lifir enn góðu lífi. Uppsnúiðhandklæði í líki svans á hótelrúmi er táknmynd frjósemi oghver kann ekki ljóð um svanasöng á heiði? Táknmerkingin ermargslungin, allt frá álögum og skáldasvönum og hinumdeyjandi svani til goðsögunnar um Ledu og svaninn og hinsmargfræga Svanavatns.Texti frá sýningunni Listþræðir í Listasafni Íslands árið 2020

Ásgerður Búadóttir (1920–2014) var brautryðjandi á sviði listvefnaðar á Íslandi. Í verkum hennar sameinast aldagamlar aðferðir handverksins og frjáls sköpun nútímamyndlistar. Hún bar mikla virðingu fyrir vefnaði sem listformi, möguleikum hans og takmörkunum. Efniviður Ásgerðar var fyrst og fremst íslensk ull í sauðalitum, brotin upp með lituðu bandi í bláum og rauðum litatónum. Síðar á ferlinum tók hún að nota íhnýtt hrosshár í verk sín sem mynda ofna heild og skapa ríka efniskennd. Verk Ásgerðar eiga sér djúpar rætur í íslenskri handverksmenningu en ekki síður nútímamyndlist, þetta tvinnar hún saman á frjóan og skapandi hátt. 

Safneign