Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Appið -Útilistaverk í Reykjavík

Erró

Kjarval

Ásmundur

Listamaðurinn gaf safninu verkið árið 1995 í tilefni sýningarinnar Íslensk leirlist.

Sverrir Haraldsson verður að teljast eitt af undrabörnum íslenskrar myndlistar. Fjórtán ára gamall var hann farinn að mála góðar landslagsmyndir, sextán ára var hann tekinn inn í Myndlista- og handíðaskóla Íslands í Reykjavík, yngstur íslenskra myndlistarmanna og tveimur árum síðar voru verk eftir hann tekin inn á haustsýningu FÍM. Sverrir hélt einkasýningu í Listamannaskálanum árið 1952 sem sýndi margvíslega hæfileika hans. Þó virtist hann framar öðru hafa áhuga á mjúklátri formgerð – bog- og sveiglínum og lífrænu myndmáli. Á árunum 1952–53 var listamaðurinn við nám í París og gekkst þar undir aga konkretlistar/strangflatalistar eins og þorri ungra íslenskra myndlistarmanna sem þar var við nám á þessu tímabili.

Í málverkum sínum vinnur Ransu með hvernig við skynjum myndlist og skoðar einkum eðli málverksins. Hann gerir tilraunir með því að tileinka sér og vísa til eiginleika úr sögu miðilsins og höfða beint til upplifunar áhorfenda. Þetta verk tengist tímabili þegar listamaðurinn hóf að sameina andstæður í sögu abstrakthefðarinnar; gjörningamálverks og strangflatarhefðar. Listamaðurinn lítur á athöfnina að skvetta málningu sem úthverfa eða sem gjörning, á meðan hin síendurteknu mynstur tákna innhverfa nálgun á málverkið, eða það sem ekki gerist.

Verk Harðar sem unnin eru með strigalímbandi þóttu framúrstefnuleg og efnisnotkunin nýstárleg þegar hann sýndi þau fyrst um miðjan áttunda áratug 20. aldar. Verk hans sverja sig í ætt við aðferðir mínimalisma og konkret-listar, en Hörður líkti verkum sínum sjálfur við ferðalag þar sem hann leitaði að hinni fullkomnu formgerð. Hörður var fjölhæfur listamaður sem fékkst einnig við annars konar listsköpun, fígúratíf málverk og teikningar, auk þess sem hann stundaði rannsóknir á sögu íslenskrar húsagerðar. Samþætting listforma var honum hugleikin og hann áleit byggingarlist vera grunninn að allri list og menningu. 

Verkfæraskápur Valgerðar er eins og eitthvað sem hún hefur fundið á verkstæði úti í bæ og sett upp í listrænu samhengi. Ýmis smíða- og útskurðartól hanga í snyrtilegri röð og innanum eru tímaritaúrklippur af fáklæddum konum. Inni á baki skápsins er teikning af konu. Valgerður setur úrklippurnar af undirfatafyrirsætunum í kunnuglegt samhengi karlavinnustaða og víkkar um leið hugtakið verkfæri yfir á hinn hlutgerða líkama kvenna. 

Eftir að Kjarval flutti heim árið 1922 fór hann einungis í eina langa ferð til útlanda, en það var Frakklandsferð sem hann fór árið 1928 og dvaldi þá í París um hálfs árs skeið. Kjarval lagði leið sína í skógana utan við París til að mála úti. Í skógarmyndum Kjarvals frá Frakklandi má greina impressjónísk áhrif og tilraunir til að fanga þau síbreytilegu lit- og ljósbrigði sem skapa stemmningu augnabliksins. Með samblandi af mjúkri áferð olíulitarins, sem minnir á pastelkrít, og fínlegri pensilteikningu nær hann fram undraverðum léttleika í túlkun sinni á vorkomu í skóginum. Pensilför eru stutt og snögg, andstæðulitir mynda skugga og birtu, litur er lagður létt á léreftið sem sumstaðar glittir í gegn um þunna málninguna. Verk þessi geisla af náttúruhrifningu listmannsins sem gefur sig unaði vorkomunnar á vald. Þau sex ár sem hann hafði búið á Íslandi eftir að námi hans lauk, hafði hann verið leitandi í landslagstúlkun sinni og í raun ekki lagt megináherslu á að mála landslag því önnur verkefni höfðu tekið stóran hluta af tíma hans og áhuga. Eftir Frakklandsdvölina varð útimálverk í íslenskri náttúru eitt meginviðfangsefni hans. 

Safneign