Uppfærsla á vefum borgarinnar í dag milli 17.00–18.00. Búast má við truflunum.

Afsakið óþægindin

Erró

Kjarval

Ásmundur

Hildur safnar íslenskum jurtunum, sýður þær niður og notar litarefnið sem verður til við suðuna til að lita þráð. Samhliða þessu litar hún annan þráð með akrýllit. Hildur byggir síðan upp flöt frá grunni með því að vefa saman þessa lituðu þræði þannig að „myndin” og flötur málverksins verða eitt og hið sama. Hildur eignaðist fyrir nokkrum árum landspildu þar sem vex fjölbreyttur gróður. Hann varð grunnur að sýningunni Vistkerfi lita á Listasafni Reykjavíkur – Kjarvalsstöðum árið 2016, þar sem sjá mátti ólík málverk sömu gerðar og hér. Verkin endurspegla hugleiðingar listamannsins um eðli málverksins í gegnum efnivið þess, vinnuaðferðir og uppruna litanna. 

Hildur safnar íslenskum jurtunum, sýður þær niður og notar litarefnið sem verður til við suðuna til að lita þráð. Samhliða þessu litar hún annan þráð með akrýllit. Hildur byggir síðan upp flöt frá grunni með því að vefa saman þessa lituðu þræði þannig að „myndin” og flötur málverksins verða eitt og hið sama.

Við fyrstu sýn virðast verkin vera borðdúkar strengdir á blindramma en þegar betur er að gáð er augljóst að köflóttu efnin eru langt frá því að vera fjöldaframleiddir efnisbútar. Hildur byggir upp flöt málverkanna frá grunni þar sem hún hefur tekið samskonar hörþræði og notaðir eru í málverkastriga, litað þá með akrýl, ofið á ný í köflótt mynstur og strengt aftur á blindrammann. Verkið verður í senn handvefnaður og hefðbundið málverk. Með aðferðum handverksins varpar hún gagnrýnu ljósi á staðlaðar hugmyndir um málverk og leitast við að eyða þeirri aðgreiningu sem gjarnan er gerð á milli handverks og myndlistar.

Við fyrstu sýn virðast Gingham-verk Hildar vera borðdúkar strengdir á blindramma en þegar betur er að gáð er augljóst að köflóttu efnin eru langt frá því að vera fjöldaframleiddir efnisbútar. Hildur byggir upp flöt málverkanna frá grunni þar sem hún hefur tekið samskonar hörþræði og notaðir eru í málverkastriga, litað þá með akrýl, ofið á ný í köflótt mynstur og strengt aftur á blindrammann. Verkið verður í senn handvefnaður og hefðbundið málverk. Með aðferðum handverksins varpar hún gagnrýnu ljósi á staðlaðar hugmyndir um málverk og leitast við að eyða þeirri aðgreiningu sem gjarnan er gerð á milli handverks og myndlistar.

Hvítar heklaðar dúllur úr fínspunninni bómull með svanina allt íkring leiða hugann að allri þeirri fínlegu handavinnu sem konurhafa fengist við í gegnum tíðina og margar hverjar gera enn.Hver man ekki hvíta heklaða dúka sem báru vitni um þolinmæðiog þrautseigju skapara sinna en höfðu ekki annað hlutverken að vera til skrauts á borði eða sófabrík. Um leið og dúllurnareru teknar úr því samhengi og settar á stall sem listaverk breytistmerkingin, ekki ósvipað og salernisskál dadaistans MarcelsDuchamp gerði forðum. Í hringlaga verkinu vísar Hildur einnigtil svanarómantíkur 19. aldar sem lifir enn góðu lífi. Uppsnúiðhandklæði í líki svans á hótelrúmi er táknmynd frjósemi oghver kann ekki ljóð um svanasöng á heiði? Táknmerkingin ermargslungin, allt frá álögum og skáldasvönum og hinumdeyjandi svani til goðsögunnar um Ledu og svaninn og hinsmargfræga Svanavatns.Texti frá sýningunni Listþræðir í Listasafni Íslands árið 2020

Safneign

Verk