Erró

Kjarval

Ásmundur Sveinsson

Verkið er staðsett við Kvennadeild Landspítalans.Höggmyndin var afmælisgjöf Reykjavíkur til Fæðingarheimilisins. Verkið er raunsætt sem nær að fanga augnablikið á einlægan og fallegan hátt. Móðirin er sterkleg og hefur allt sem barnið þarf til að þrífast fyrstu æviárin, móðurlega ást, sem og styrk til að verja barnið fyrir umheiminum. Það er enginn hávaði í myndum Tove heldur fegurð hins formræna og samþjappaða einfaldleika.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörnina.Verkið er grágrýtismynd sem sýnir pilt og stúlku (eða konu og mann) halda hvort utan um annað. Styttan var upphaflega gefin Þjóðleikhúsinu við opnun þess árið 1950 en henni síðan úthýst og komið fyrir í lokuðum gangi inn af fordyrinu þar sem enginn átti leið um. Nokkur rimma upphófst enda listakonan ekki allskostar sátt við staðarvalið. Endaði mál þetta með þeim hætti að Þjóðleikhúsið skilaði verkinu og var það þá fært borginni til varðveislu. Nú stendur styttan lágstemmd og innileg í höggmyndagarði til minningar um formæður íslenskrar höggmyndalistar, Perlufestinni, hjá japönsku kirsuberjatrjánum í suðvesturhorni Hljómskálagarðsins. 

Safneign

Tove læri útskurð hjá Poul B. Olrik á árunum1927-28 og síðan hjá ítalska listamanninum A. Aloisi í bænum Firenzá árunum 1929- 30.  Árið 1931 lauk hún sveinsprófi í tréskurði.Tove og skólabróðir hennar Sigurjón Ólafsson gengu í hjónaband í maí 1934.Tove var útlærður tréskeri og nýsæmd árlegum verðlaunum Akademísins fyrir bestu ástundun í námi. Þau bjuggu við Nýhöfnina í Kaupmannahöfn þar sem þau undu hag sínum vel sem samstarfendur í listum og áhugamálum. Tove var andstætt Sigurjóni fastrætt í borgaralegum uppruna sínum. Þótt hún drægist brátt með Sigurjóni í hóp uppreisnarsinnaðra listamanna, hélt hún sínu fyrir þeim, og raunar oft á kostnað þess að fylla flokk þeirra á sýningum List henar átti grundvöll sinn í klassisk-akademískri hefð, þar sem mannslíkaminn, eða líkami konunnar, var alfa og omega alls mynd-efnis, í ljóðrænni túlkun og fjarri hversdagslegum rauveruleikanum.En henni var meira til lista lag en að búa til réttlimaða og kynlausa venusa, hún fór að leyfa sér ýmiskonar sjálfræði um formmótunina, hóflegt að vísu, en þó nægjanlegt til þess að koma persónulegri skynjun sinni á vit skoðarans. Sú skynjun er alla leið í verki Tove af einni og sömu uppsprettunni: þeim blíða, kvenlega styrk sem þarf ekki átaksins með, en fullkomnast í rósemd sinni. Tove vann aldrei eftir módelum heldur var hún alla tíð heilluð af efninu sjálfu. Þegar hún var búin að sjá fyrir sér mótíf, skissaði hún það niðurá blað til að byrja síðan að höggva það í stein.Tove og Sigurjón fluttust til íslands að stríðslokum og settust að í Laugarnesinu árið 1945. Vorið eftir sýndu þau saman í Listamannaskálanum á Íslandi  á tímabilinu 30. Apríl til 10.maí árið 1946. Hún hafði aðeins mótaðar myndir úr gifsi og stein. En fyrir áhrif Sigurjóns og íslenskrar náttúru, tók Tove sér meitil í hönd og hóf að höggva í grágrýti. Ljáði þessi efniviður henni ný áhrif á listtúlkun hennar sem slíka og réði miklu um nýjan svip í myndgerð hennar. Eitt var sjálf efniskenndin, áferð steinsins og fól lögun steinsins hverju sinni í sér takmarkanir sem Tove varð að glíma við. Á þessari nýju braut vann Tove hvert prýðisverkið á fætur öðru. Árið 1953 slitu þau Sigurjón samvistum og Tove hélt aftur heim til Danmerkur þar sem hún starfaði allt til dánardags. Mörg verk hennar er að finna á opinberum vettvöngum í Kaupmanahöfn. Tove lést í Kaupmannahöfnárið 1992.Tove vann aldrei eftir módelum heldur var hún alla tíð heilluð af efninu sjálfu. Þegar hún var búin að sjá fyrir sér mótíf, skissaði hún það niður á blað til að byrja síðan að höggva í stein.Tove lést árið 1992 í Danmörku.Heimild http://www.kvinfo.dk/side/597/bio/883/origin/ 