Hildur safnar íslenskum jurtunum, sýður þær niður og notar litarefnið sem verður til við suðuna til að lita þráð. Samhliða þessu litar hún annan þráð með akrýllit. Hildur byggir síðan upp flöt frá grunni með því að vefa saman þessa lituðu þræði þannig að „myndin” og flötur málverksins verða eitt og hið sama.

Hildur safnar íslenskum jurtunum, sýður þær niður og notar litarefnið sem verður til við suðuna til að lita þráð. Samhliða þessu litar hún annan þráð með akrýllit. Hildur byggir síðan upp flöt frá grunni með því að vefa saman þessa lituðu þræði þannig að „myndin” og flötur málverksins verða eitt og hið sama. Hildur eignaðist fyrir nokkrum árum landspildu þar sem vex fjölbreyttur gróður. Hann varð grunnur að sýningunni Vistkerfi lita á Listasafni Reykjavíkur – Kjarvalsstöðum árið 2016, þar sem sjá mátti ólík málverk sömu gerðar og hér. Verkin endurspegla hugleiðingar listamannsins um eðli málverksins í gegnum efnivið þess, vinnuaðferðir og uppruna litanna. 

Verkið er búið til úr ljósmynd sem listakonan tók af fossi. Þessi foss er ekki lengur til, því hann hvarf þegar ákveðið var að virkja ána til raforkuvinnslu. Þegar áhorfandinn nálgast verkið kviknar á teljara sem setur af stað tætara. Smám saman tætist myndin upp og eyðileggst. Í verkinu fjallar Rúrí um flókin tengsl manns og náttúru.

Hildigunnur notar fundna hluti í verk sín, alls kyns pappír sem venjulega myndi enda í ruslinu. Hún gerir þessum miðum og blaðsíðum hátt undir höfði með því að útbúa sérstaka snaga og hanka fyrir hvern og einn. Hún bendir á að allt í kringum okkur eru skemmtilegir hlutir sem við tökum sjaldnast eftir og um leið minnir hún á fjöldaframleiðslu neyslusamfélagsins og misjafnt verðmætamat. 

Kjarni verksins eru fjöldaframleiddir plasthlutir sem hafa misst notagildi sitt og fundist á víðavangi. Þeim er síðan raðað eftir kerfi, teknar af þeim myndir og gerðar teikningar. Þá er prófað að skeyta óskyldum hlutum saman í tilraun til að búa til eitthvað nýtt úr hinu úr sér gengna efni. 

Í myndbandsverki Hreins má sjá listamanninn Kristinn E. Hrafnsson húla með húlahring um sig miðjan. Hreinn hefur mjög gaman af því að skapa verk sem sýna með óvæntum hætti ýmsa eðlisfræðilega virkni og náttúrulögmál. Hér er hann til dæmis að skoða miðflóttaaflið sem er lykilatriði í hreyfingu himintunglanna. 

Í fimm myndbandsverkum Hreins gerir gjörvulegt yfirbragð listamannsins hann að styttu. Myndhöggvarinn, og þá sjálf styttan, framkvæmir, líkt og í Ummyndunum Óvíðs, ýmiskonar hringhreyfingar sem líkaminn teiknar, formar eða skapar. Hann minnir einnig á ósýnilegt þyngdaraflið þar sem hann skoppar á trampólíni eða sveiflast eins og pendúll í rólu. Hér eru að verki bæði þyngd og massi, einnig tregða, eða verkun og gagnverkun en titlar verkannavísa einmitt í hverfiþunga, þyngdarhröðun, fjaður- og lyftikrafta. Hringmynstur – hvort sem þau birtast við að hekla húfu, í skautaförum á ísnum, taktföstum hreyfingum húlahringsins eða í lestri veðurfrétta frá veðurstöðvum umhverfis Ísland – eru sett í samhengi við stærri sporbaugaog fyrirbæri. Þessi mynstur eiga hlutdeild í stóru fyrirbæralögmálunum svo sem hreyfiþunga og hreyfiorku, sem einnig koma fram í sjávarföllunum, sem líkt og sólsetrið sanna snúning jarðar. Þar af leiðir að eitt og sama lögmálið gildir um allt, hvort sem um ræðir skopparakringlur á Jörðu eða plánetur og halastjörnur í geimnum.Hreinn hugsar þessi nýju verk ekki aðeins sem portrett af myndhöggvaranum sem tákn um styttu eða höggmynd heldur einnig sem fyrirmælaverk sem felur í sér öll lögmál miðilsins. Höggmynd getur verið stöðugleikinn íhnotskurn – eitthvað gífurlegt, traust og kyrrt – þó reiðir hann sig á hringhreyfingar, aðdráttarafl og jafnvægi. Meðþví að sýna líkamann hreyfast á svo marga vegu í tengslum við krafta jarðarinnar vísar Hreinn á sinn ljóræna hátt íþau öfl sem við stjórnumst af, og fjallar þannig um tíma, frumspeki og tvíeðli allra hluta.

Collection