Ásmundur Sveinsson

Erró

Kjarval

Setningin „Er einhver Íslendingur að vinna hér?“ er máluð á stórt tjald sem er saumað saman úr mörgum hlutum. Setningin þýðir í raun að ekki sé mark takandi á öðrum en þeim sem tilheyra sama samfélagshópi. Með verkinu bendir Melanie á að það sem kann að vera sagt í hugsunarleysi getur virkað útilokandi á aðra í samfélaginu. Sjálf er hún íslendingur af filippeyskum uppruna.

Verkið er höggvið í grjót með hamri og meitli. Það er tímafrek og erfið vinna að höggva í svo hart efni. Höggmyndin er af ketti með langar klær sem heldur á ungviði. Stíllinn á kettinum er einhversstaðar á milli nútímalegra tölvuleikja og skurðgoða fornra þjóða. 

Eygló vinnur gjarnan með fundin efni og beitir innsæi þegar hún meðhöndlar efnivið verka sinna. Í vinnuferlinu er hún ekki með fyrirfram ákveðnar væntingar um lokaútkomu í huga en þess í stað dregur hún hið óvænta fram á yfirborðið. Sköpunarferlið einkennist af könnun á efninu, þar sem möguleikar og takmarkanir eru kortlögð, og auðkenni þess rannsökuð. Eftir stendur verk sem er afsprengi ferils þar sem efnið hefur ráðið för, það teygt og því breytt, og því fengið annað hlutverk.

Myndirnar í Kwitcherbellíakin spanna vítt svið í myndrænni framsetningu, umfangi og aðferðum. Þær eiga það allar sammerkt að takast á við myndbirtingar og myndmál samtímamenningar þar sem vísað er jöfnum höndum til samfélagsvitundar, listasögu, fræða og vísinda. Þær sviðsetja gagnrýnið ástand í samtímanum með vísun í lykilþætti í hugmyndafræðilegu uppleggi fortíðar sem varða viðkvæma stöðu mannsins og framtíðarsýn í vistfræði-, menningar-og stjórnmálalegu tilliti. Myndirnar eru tilraun til að svara ákalli og kröfu manntíma (e. anthropocene) á endurskilgreiningu á hlutverki og virkni myndmáls.

Á ljósmyndinni er laser-skanni sem er staðsettur í Grímsvötnum á Vatnajökli. Hann er notaður til þess að fylgjast með hreyfingum í ísnum á þessu síbreytilega svæði. Anna notar listsköpun til þess að fylgjast með því hvernig vísindamenn skoða, mæla og skrásetja náttúruna.   

Hér er kominn stór og mikill skúlptúr, nánast eins og kirkjuklukka. Af og til heyrist frá verkinu veiklulegt hljóð sem kemur illa heim og saman við það sem maður sér. Hljóðið er sótt í vekjarastillingu í fyrstu kynslóða Nokia-farsíma.

Fritz dregur upp línurit byggt á upplýsingum úr smáforriti sem mælir gæði svefns í gegnum snjallsíma. Málverkin eru síðan innblásin af grafinu sem hver nætursvefn skilar, svo úr verður einhvers konar draumalandslag.

Innan glerhjúpsins er kúla sem dregur að sér efni og skapar heild sem einungis varir eitt andartak. Um leið og utanaðkomandi kraftur hreyfir við henni verður samsetningin á yfirborði hennar önnur. Fegurðin býr í tilviljanakenndri lögun, þeim margbreytileika sem að aðdráttaraflið býður upp á og þeim áhrifum sem við getum haft á umhverfi okkar - því kærleikurinn getur með krafti sínum sameinað og umbreytt því sem kemst í tæri við segulmagn hans. 

Verkið er í senn náttúrulegt og manngert. Íslenskt grjót hefur verið þakið mismunandi hvítum efnum sem ljá grjótinu nýja áferð. Hvít náttúran umbreytist með tímanum fyrir tilverknað vökvunarkerfis sem nærir umbreytta náttúruna með ólíkum litablöndum. Efnislegur gjörningur á sér stað og verkin verða síbreytileg í ósjálfráðri atburðarás.

Verkið er kvikmynd sýnd á fjórum skjáum og unnin upp úr skáldsögu Halldórs Kiljans Laxness, Heimsljós (1937–40).  Skáldsaga Laxness skiptist í fjórar bækur og á því byggist uppsetning myndbandsinnsetningarinnar.  Við gerð verksins stýrði Ragnar hópi vina og ættingja úr reykvísku listalífi í mánaðarlöngum gjörningi í Thyssen-Bornemiza-samtímalistasafninu í Vín. Gjörningurinn bar heitið Höll sumarlandsins og þar gátu sýningargestir bæði fylgst með framrás kvikmyndarinnar og vinnslunni við hana baksviðs og utansviðs. Kvikmyndaverkið býr yfir sama flökti á milli sviða þar sem við sjáum ekki einvörðungu tökuna sjálfa heldur jafnframt augnablikið þar á undan og eftir. Allar tökurnar á rúmlega áttatíu atriðum myndarinnar eru sýndar óklipptar, hvernig svo sem til tókst eða hve oft þurfti að endurtaka þær. Niðurstaðan verður nokkurs konar kúbísk kvikmynd; viðstöðulaus og brotakennd heild sem snertir á epískum skala mannlegra tilfinninga og örlaga. 

Þvottapoki, uppstækkaður 1 cm á móti 10 cm, úr bómull. Stærð u.þ.b. 150 cm á lengd x 90 cm breidd. Aðallitur er fagurblár en fremur breið apelsínurauð rönd er þvert á pokann ofarlega. Bómullarþráðurinn í verkinu var sérstaklega framleiddur í Sviss og er hver þráður einnig í hlutföllunum 1 á móti 10. Listakonan handlitaði þræðina og óf pokann.

Myndaröðin sýnir listakonuna með munstraða svuntu, hægláta konu við þá hversdagslegu athöfn að hella kaffi í bolla. Örlæti hennar er þó með þeim hætti að upp úr flóir og það skapast eins konar hættuástand. Svipað ástand og þegar konur kölluðu á athygli og fóru fram á jöfn tækifæri á við karla. Togstreitan á milli einkalífs og utanaðkomandi væntinga samfélagsins er endurtekið stef í verkum frá fyrri hluta ferils Önnu. Þá ákvað hún sem ung móðir að afmarka efnisval sitt við það sem var til staðar inni á heimilinu og breytti þannig aðstæðum sem almennt var litið á sem heftandi í kjörlendi sinnar listrænu sköpunar.

Ljósmyndasería þessi er hluti af rannsóknum Dodda Maggýjar á tengslum tónlistar og myndlistar. Myndefnið eru jafnmargir ópalsteinar og nóturnar á nótnaborði píanós, eða alls 88 (samanber heiti verksins). Hver nóta og hver steinn tengjast í mynstruðum samhljómi. 

Hér kallast á heimar tónlistar og efnis; það sem heyrist og sést. Verkið samanstendur af myndbandi með píanótónlist ásamt ljósmyndum. Myndefnið eru jafnmargir ópalsteinar og nóturnar á nótnaborði píanós, eða alls 88 (samanber heiti verksins). Hver nóta og hver steinn tengjast í mynstruðum samhljómi. 

Verk Davíðs byggjast yfirleitt á atburðum úr hversdagslífinu. Þau eru persónuleg úrvinnsla úr umvherfi hans sem hann varpar fram í myndmáli sem vísar í teiknimyndir, graffiti, list, popplist og vestræna listasögu. Bakgrunnur Davíðs í grafík er einnig sjáanlegur í verkum hans sem efnislegur grunnur sem hann byggir list sína á.

Collection