Ásmundur Sveinsson

Erró

Edda Jónsdóttir (f. 1942) býr og starfar í Reykjavík. Hún stundaði nám í Myndlistarskóla Reykjavíkur, Myndlistar- og handíðarskóla Íslands og Rijksakademie van Beeldende Kunsten í Amsterdam. Edda starfaði við myndlist frá árunum 1975-1995, stofnaði síðan i8 gallerí þar sem hún starfaði sem framkvæmdastjóri til 2007 og sneri sér þá aftur að eigin listsköpun.Teikningar voru sýndar fyrst í Hverfisgalleríi samhliða útgáfu bókverks.

Nafn verksins vísar til norrænar goðafræði en Himinglæva var dóttir sjávargyðjunnar Ránar og sjávarguðsins Ægis. Verkið framkallar tóna þegar vindurinn blæs en tónarnir eru breytilegir eftir krafti vindsins.Verkið var afhjúpað við Hörpu þann 7. maí 2022. Það var valið í samkeppni um list í opinberu rými við Hörpu árið 2008 og var gjöf frá íslenska ríkinu og Reykjavíkurborg í tilefni af 10 ára afmæli Hörpu. Þar sem verkið er eins konar hljóðfæri hæfir listaverkinu vel að vera við Hörpu. 

Verkið vísar í grunnþætti málverksins, liti, fleti og línur og má því líta á það sem málverk í rými. Verkið hvetur áhorfendur til að hreyfa sig innan rýmisins og skoða frá mismunandi sjónarhornum. Verkið fjallar um skynjun okkar áhorfenda, þáttöku, afstöðu og sjónarhorn hér og nú.

Verkið er einskonar órói, samsettur úr fjórum lazerskornum glerjum sem hanga saman í stálröri og vír sem fest er við mótor. Glerin lýsa framþróun á geimrusli frá upphafi geimferða 1957 til spálíkana í framtíðinni. Mótívið á fyrsta gleri er aðeins hringur eða jörðin, gler tvö geymir árið 1997, gler þrjú 2017 og það síðasta hvernig verður umhorfs árið 2037 ef þróunin heldur óbreytt áfram. Verkið snýst í hringi og á það er varpað með myndvarpa myndskeiði af ljósi sem hægt og rólega birtist og hverfur. Vörpunin lýsir upp laserskurðinn í glerjunum sem varpar skuggum á nærliggjandi veggi. Geimferðir sýna okkur jörðina í nýju ljósi en afleiðingarnar eru að þær þekja hana smám saman geimrusli, svo hætt er við að við lokumst inni í sjálfsköpuðum ruslahjúp.

Í Goðahverfinu svokallaða í miðbæ Reykjavíkur er að finna listaverk gerð af Arnari Ásgeirssyni, hugsuð sem kennileiti fyrir hverfið. Þar er að finna mistiltein í formi örvar sem banaði Baldri, alsjáandi auga Óðins og veggmynd alsetta táknmyndum allra goðanna úr hverfinu. Frekari upplýsingar um verkin og staðsetningar er að finna í smáforriti Listasafns Reykjavíkur um útilistaverk „Reykjavik Art Walk“.

Birgir kannaði fyrst og fremst litakerfi sem formmál íslenskrar menningar, landslag hennar og listasögu. Æfingarnar í lit voru alvarlegar, tilgangslausar og óþarfar; litatöflu listamannsins er „raunveruleg“ að því marki sem sérhver eiginleiki getur talist felast í menningu. Þær eru eins konar afleidd þýðing eða útdráttur, sem sýnir skynjun Andréssonar á heimalandi sínu og persónulegu uppvexti. Í þessu tilviki eru stensilorðin „svartasta nótt“ sem kalla fram langa dimma íslenska vetur, en verkið gæti líka kallað fram dimmt hugarástand mannlegs ástands.

Guðný Rósa Ingimarsdóttir nýtir sér pappír sem efnivið til útsaums en þó á allt annan hátt. Verk hennar eru óhlutbundin og í þeim mætast lífræn og geómetrísk form. Athöfnin við að skapa verkin er mikilvæg, hún vinnur í flæði og er ekki búin að ákveða fyrirfram hvernig verkið á að vera. Hún sækir í sífellu í eldri verk við sköpun nýrra og hikar ekki við að breyta þeim eldri ef henni þykir þess þörf. Saumurinn er iðulega taktfastur og jafnvel kerfisbundinn, til að mynda í rúðumynstri.

Pappírsverk Guðnýjar Rósu eru útfærð með öllum þeim möguleikum sem efnið býður upp á. Það er klippt og skorið, límt saman, málað og teiknað á, saumað í og fleira. Verkin eru eins konar skrásetningar á ótilteknum fyrirbærum, greining á ferli, hegðun og mynstri. Ýmist er eins og þau vísi í innsta kjarna undir smásjá eða samhengi í víðáttu alheimsins. 

Anna Rún teflir saman tækni og náttúru í sköpunarferli sínu en hún er stöðugt að skoða og hlúa að stöðu manneskjunnar innan og gagnvart náttúrunni. Í verkinu Hringfarar gerir hún tilraun til að trufla skynjun fólks á rýminu. Úr verður gjörningur trjáa, hálfgerður dans, sem áhorfandinn tekur þátt í. Hún kemur með náttúruna inn í sýningarrýmið, og er ófyrirséð í upphafi hvernig innsetningin muni þróast. Trén eru fengin úr ferli eðlilegrar grisjunar. Náttúruleg hringrás heldur áfram og við tekur hrörnunarferli sem er í fullum gangi frammi fyrir augum áhorfenda. 

Kassinn sem hangir á veggnum er eins og hver annar pappakassi. Ef maður fylgist aðeins með honum kemur maður auga á vír sem hreyfist af sjálfu sér. Heiti verksins vísar til uppgötvunar, „Aha!“ Magnús gerir verk sem koma á óvart en eru um leið ósköp hversdagsleg. Þá minnir hann okkur á að njóta litlu hlutanna í daglegu lífi. 

Auður Lóa sækir innblástur í skrautstyttur sem voru vinsælar í gamladaga í Bretlandi. Þær sýndu ýmislegt sem fólki fannst fallegt, skemmtilegt eða virðingarvert. Hér leitar Auður Lóa að fyrirmyndum á internetinu og staldrar við það sem vekur áhuga hennar. Hún býr síðan til styttur eftir myndum á skjánum en í stað postulíns notar hún pappamassa. 

Collection