Þetta er viðamesta verk Hildar. Það er sett saman úr tólf ofnum teppum, einu fyrir hvern mánuð ársins. Um verkið hefur listakonan skrifað eftirfarandi texta: Himinn og jörð mætast.Verkið er hafið á vorjafndægrum. Í hverjum mánuði í heilt ár óf ég teppi, sem lýsir mótum himins og jarðar, hinum síbreytilegu litum veðrabrigða, birtu og árstíða. Í mars glittir í grænt og brúnt í gulu vetrargrasi.Í apríl hefur grænkað en vorhret ógnar gróðri.Í maí rennur grængresið saman við bláma himinsins.Í júní er blómskrúðið í algleymingi.Í júlí sést í munstur ljáfaranna.Í ágúst skín í bleika grasrótina.Í september eru litir haustsins upphafnir.Í október fellur fyrsta snjófölið.Í nóvember liggur frosið vatn yfir landinu.Í desember situr miðsvetrarsól við sjóndeildarhring.Í janúar eru himinn og jörð hvít af snjó. Í febrúar tekur aftur að sjá í auða jörð. Hringrás árstíðanna hefst að nýju. Verkið var keypt fyrir Hótel Sögu á níunda áratug síðustu aldar og var þar lengi til sýnis. Þegar hótelið gekk í gegnum gagngerar breytingar við upphaf aldarinnar virðast febrúar og nóvember hafa glatast.

Verkið er unnið eftir teikningum og mælingum á tilteknu hvítabjarnahíði í Norður-Alaska.

Verkið er byggt á upplýsingum um hvítabjarnakomur til Íslands á árunum 1880 til 2016.

Skúlptúrinn er samsettur úr postulíni og viði. Hann situr vel, tilsniðinn á kanti sýningarstöpuls. Á hluta verksins er blýantsteikning og efst hvílir einskonar þrívíð teikning úr lituðu postulíni. Stöpull sköpunar sver sig í ætt við fyrr verk sama listamanns sem vinnur gjarnan á mörkum náttúruvísinda þar sem hið manngerða og náttúrlega mætast. Þar eru ýmist tilvísanir í óræðar lífverur, heim tilraunastofunnar og frjálsa fantasíu.

Í vefverkum Örnu má sjá hvernig hún miðlar flókinni línuteikningu í kerfi sem byggist í grundvallaratriðum á lóðréttum og láréttum ásum. Við gerð veggteppanna hefur hugmyndin viðkomu, á milli skissubókar og vefnaðar, í tölvuforriti þar sem uppröðun og úrvinnsla á sér stað. Þar á listamaðurinn við heildarmyndina eins og sjá má í ummerkjum sem koma fram við klippivinnu eða útstrokun á tölvuskjá. Þessu er öllu haldið til haga í endanlegri útfærslu. Þegar heildarmyndin er fullgerð sem skissa í tölvu hefst Arna handa við að vefa.

Edda Jónsdóttir (f. 1942) býr og starfar í Reykjavík. Hún stundaði nám í Myndlistarskóla Reykjavíkur, Myndlistar- og handíðarskóla Íslands og Rijksakademie van Beeldende Kunsten í Amsterdam. Edda starfaði við myndlist frá árunum 1975-1995, stofnaði síðan i8 gallerí þar sem hún starfaði sem framkvæmdastjóri til 2007 og sneri sér þá aftur að eigin listsköpun.Teikningar voru sýndar fyrst í Hverfisgalleríi samhliða útgáfu bókverks.

Nafn verksins vísar til norrænar goðafræði en Himinglæva var dóttir sjávargyðjunnar Ránar og sjávarguðsins Ægis. Verkið framkallar tóna þegar vindurinn blæs en tónarnir eru breytilegir eftir krafti vindsins.Verkið var afhjúpað við Hörpu þann 7. maí 2022. Það var valið í samkeppni um list í opinberu rými við Hörpu árið 2008 og var gjöf frá íslenska ríkinu og Reykjavíkurborg í tilefni af 10 ára afmæli Hörpu. Þar sem verkið er eins konar hljóðfæri hæfir listaverkinu vel að vera við Hörpu. 

Verkið vísar í grunnþætti málverksins, liti, fleti og línur og má því líta á það sem málverk í rými. Verkið hvetur áhorfendur til að hreyfa sig innan rýmisins og skoða frá mismunandi sjónarhornum. Verkið fjallar um skynjun okkar áhorfenda, þáttöku, afstöðu og sjónarhorn hér og nú.

Verkið er einskonar órói, samsettur úr fjórum lazerskornum glerjum sem hanga saman í stálröri og vír sem fest er við mótor. Glerin lýsa framþróun á geimrusli frá upphafi geimferða 1957 til spálíkana í framtíðinni. Mótívið á fyrsta gleri er aðeins hringur eða jörðin, gler tvö geymir árið 1997, gler þrjú 2017 og það síðasta hvernig verður umhorfs árið 2037 ef þróunin heldur óbreytt áfram. Verkið snýst í hringi og á það er varpað með myndvarpa myndskeiði af ljósi sem hægt og rólega birtist og hverfur. Vörpunin lýsir upp laserskurðinn í glerjunum sem varpar skuggum á nærliggjandi veggi. Geimferðir sýna okkur jörðina í nýju ljósi en afleiðingarnar eru að þær þekja hana smám saman geimrusli, svo hætt er við að við lokumst inni í sjálfsköpuðum ruslahjúp.

Í Goðahverfinu svokallaða í miðbæ Reykjavíkur er að finna listaverk gerð af Arnari Ásgeirssyni, hugsuð sem kennileiti fyrir hverfið. Þar er að finna mistiltein í formi örvar sem banaði Baldri, alsjáandi auga Óðins og veggmynd alsetta táknmyndum allra goðanna úr hverfinu. Frekari upplýsingar um verkin og staðsetningar er að finna í smáforriti Listasafns Reykjavíkur um útilistaverk „Reykjavik Art Walk“.

Birgir kannaði fyrst og fremst litakerfi sem formmál íslenskrar menningar, landslag hennar og listasögu. Æfingarnar í lit voru alvarlegar, tilgangslausar og óþarfar; litatöflu listamannsins er „raunveruleg“ að því marki sem sérhver eiginleiki getur talist felast í menningu. Þær eru eins konar afleidd þýðing eða útdráttur, sem sýnir skynjun Andréssonar á heimalandi sínu og persónulegu uppvexti. Í þessu tilviki eru stensilorðin „svartasta nótt“ sem kalla fram langa dimma íslenska vetur, en verkið gæti líka kallað fram dimmt hugarástand mannlegs ástands.

Guðný Rósa Ingimarsdóttir nýtir sér pappír sem efnivið til útsaums en þó á allt annan hátt. Verk hennar eru óhlutbundin og í þeim mætast lífræn og geómetrísk form. Athöfnin við að skapa verkin er mikilvæg, hún vinnur í flæði og er ekki búin að ákveða fyrirfram hvernig verkið á að vera. Hún sækir í sífellu í eldri verk við sköpun nýrra og hikar ekki við að breyta þeim eldri ef henni þykir þess þörf. Saumurinn er iðulega taktfastur og jafnvel kerfisbundinn, til að mynda í rúðumynstri.

Pappírsverk Guðnýjar Rósu eru útfærð með öllum þeim möguleikum sem efnið býður upp á. Það er klippt og skorið, límt saman, málað og teiknað á, saumað í og fleira. Verkin eru eins konar skrásetningar á ótilteknum fyrirbærum, greining á ferli, hegðun og mynstri. Ýmist er eins og þau vísi í innsta kjarna undir smásjá eða samhengi í víðáttu alheimsins. 

Collection