Í myndbandsverki Hreins má sjá listamanninn Kristinn E. Hrafnsson hoppa á trampólíni. Hreinn hefur mjög gaman af því að skapa verk sem sýna með óvæntum hætti ýmsa eðlisfræðilega virkni og náttúrulögmál. Hér er hann til dæmis að skoða þyngdaraflið sem heldur okkur á jörðunni. 

Í fimm myndbandsverkum Hreins gerir gjörvulegt yfirbragð listamannsins hann að styttu. Myndhöggvarinn, og þá sjálf styttan, framkvæmir, líkt og í Ummyndunum Óvíðs, ýmiskonar hringhreyfingar sem líkaminn teiknar, formar eða skapar. Hann minnir einnig á ósýnilegt þyngdaraflið þar sem hann skoppar á trampólíni eða sveiflast eins og pendúll í rólu. Hér eru að verki bæði þyngd og massi, einnig tregða, eða verkun og gagnverkun en titlar verkannavísa einmitt í hverfiþunga, þyngdarhröðun, fjaður- og lyftikrafta. Hringmynstur – hvort sem þau birtast við að hekla húfu, í skautaförum á ísnum, taktföstum hreyfingum húlahringsins eða í lestri veðurfrétta frá veðurstöðvum umhverfis Ísland – eru sett í samhengi við stærri sporbauga og fyrirbæri. Þessi mynstur eiga hlutdeild í stóru fyrirbæralögmálunum svo sem hreyfiþunga og hreyfiorku, sem einnig koma fram í sjávarföllunum, sem líkt og sólsetrið sanna snúning jarðar. Þar af leiðir að eitt og sama lögmálið gildir um allt, hvort sem um ræðir skopparakringlur á Jörðu eða plánetur og halastjörnur í geimnum.Hreinn hugsar þessi nýju verk ekki aðeins sem portrett af myndhöggvaranum sem tákn um styttu eða höggmynd heldur einnig sem fyrirmælaverk sem felur í sér öll lögmál miðilsins. Höggmynd getur verið stöðugleikinn í hnotskurn – eitthvað gífurlegt, traust og kyrrt – þó reiðir hann sig á hringhreyfingar, aðdráttarafl og jafnvægi. Með því að sýna líkamann hreyfast á svo marga vegu í tengslum við krafta jarðarinnar vísar Hreinn á sinn ljóræna hátt í þau öfl sem við stjórnumst af, og fjallar þannig um tíma, frumspeki og tvíeðli allra hluta.

Verk Hreins samanstendur af fimm myndbandsverkum og hvert þeirra sýnir listamanninn Kristinn E. Hrafnsson við einfalda, hversdagslega iðju á ýmsum stöðum í Reykjavík (hoppa á trampólíni, róla sér á leikvelli, renna sér á skautum, hekla og spreyta sig á húlahring). Hvert myndband ber sérheiti sem byggist á eðlisfræðiformúlu, til dæmis um hröðun eða pendúlhreyfingu.

Hér hvílir á stöplinum grjót sem á uppruna sinn úti í geimnum og hefur ríkulegt segulmagn. Flestir loftsteinar eru járnríkir og virka því á segla. Þrír þræðir hanga úr loftinu, hver í sínum grunnlit og með segul á endanum. Þegar þeir komast í tæri við loftsteininn dragast þeir að honum þannig að það strekkist á þráðunum.

Hljóð berst með þrýstingsbylgjum um efni, til dæmis loft eða vatn. Í þessu verki eru hinar ósýnilegu hljóðbylgjur gerðar sýnilegar. Mótorar hreyfast eftir ólíkri tíðni og koma sveiflu á láréttar teygjur. Mismunandi sveiflutíðni kemur fram í einni eða fleiri bylgjum.

Í þessu verki má sjá framvindu frá einni mynd til annarrar sem byggist á svonefndri voronoi-tíglun. Voronoi var rússneskur stærðfræðingur sem skilgreindi kerfi um það hvernig flötur brotnar á veikasta stað milli tveggja punkta. Kerfið er í raun náttúrulegt algrím sem fyrirfinnst allsstaðar í kringum okkur. Elín beinir sjónum sínum að breytingaferlum og virkjar þannig og stuðar athyglisgáfu áhorfandans.

Hér skapar Kristján þrívíða teikningu, lágmynd á vegg, sem unnin er með hefðbundnum efnivið teikningar; blýanti á pappír. Um er að ræða samlímda renninga úr bókfellspappa sem eru sveigðir í form og síðan er teiknað með blýanti á jaðarinn sem snýr fram. Rannsóknir á grunnatriðum teikningarinnar hafa verið leiðarstef í verkum listamannsins nánast allan hans feril. Hann hefur leitað ótal leiða til þess að vinna með blý og pappír sem þrívítt form án þess að það tapi grunneiginleikum sínum sem teikning. 

Í vefverkum Örnu má sjá hvernig hún miðlar flókinni línuteikningu í kerfi sem byggist í grundvallaratriðum á lóðréttum og láréttum ásum. Við gerð veggteppanna hefur hugmyndin viðkomu, á milli skissubókar og vefnaðar, í tölvuforriti þar sem uppröðun og úrvinnsla á sér stað. Þar á listamaðurinn við heildarmyndina eins og sjá má í ummerkjum sem koma fram við klippivinnu eða útstrokun á tölvuskjá. Þessu er öllu haldið til haga í endanlegri útfærslu. Þegar heildarmyndin er fullgerð sem skissa í tölvu hefst Arna handa við að vefa.

Daníel Magnússon útskrifaðist úr Myndlista- og handíðaskóla Íslands árið 1987 og vakti þá strax athygli fyrir áhugaverð verk þar sem íslensk menning var oftar en ekki til umfjöllunar. Hann er einkum þekktur fyrir skúlptúra og ljósmyndaverk en hefur einnig hannað og smíðað húsgögn og unnið leikmyndir fyrir leikhús og sýningar.

Verkið er staðsett við BorgartúnBerlínarmúrinn var 167,8 km langur múr sem skildi að Vestur-Berlín og Austur-Þýskaland. Hann var byggður árið 1961 og var áberandi tákn um skiptingu Þýskalands og um kalda stríðið. Ekki er vitað hversu margir létu lífið við að reyna að flýja yfir múrinn en talið er að það hafi verið 138 manns. Múrinn féll 9. nóvember 1989 og var fall hans upphafið að endalokum kalda stríðsins, en þá hafði hann staðið í 28 ár. Nú hefur hluti úr Berlínarmúrnum verið sett upp við Höfða, Borgartúnsmegin. Það var Listamiðstöðin Neu West Berlin sem gaf Reykjavíkurborg verkið og tók Dagur B. Eggertsson borgarstjóri formlega á móti því. Verkið er um fjögur tonn að þyngd og viðlíka verk hafa verið gefin víða um heim, t.d. til Wende Museum í Los Angeles, Aspen Art Museum í Colorado, Imperial War Museum í London og Ronald Reagan bókasafnsins í Simi Valley í Kaliforníu. Það þykir við hæfi að setja verkið upp við Höfða þar sem leiðtogafundurinn fór fram árið 1986 en hann er talinn meðal þeirra lykilviðburða er mörkuðu upphafið að endalokum kalda stríðsins og þar með falli Berlínarmúrsins árið 1989. Þessi vegghluti er einn af nokkrum sem götulistamenn skreyttu fyrir Neu West Berlin listamiðstöðina og var hluti sýningar sem haldin var árið 2011, þegar 50 ár voru liðin frá því að Berlínarmúrinn var reistur.

Collection