Ásmundur Sveinsson

Erró

Kjarval

Málverk Huldu Vilhjálmsdóttur eru unnin með líflegri teikningu, djörfu litavali og frjálslegum pensilstrokum. Þau eru nær alltaf fígúratíf og sýna manneskjur, innanstokksmuni eða fyrirbæri í náttúrunni. Þau vekja hugleiðingar um tilfinningalegt og sálrænt ástand, bæði í vali á myndefni en líka í þeirri tjáningarríku aðferð sem listamaðurinn beitir. 

Mandarína eftir Davíð Örn var kærleikskúla ársins 2014.Appelsínugul kringla... sem brotnar í báta. Börkur sem ilmar, appelsínugulur eða grænn. Innihaldið ríkt, minningin um síðustu sterk. Þessi mandarína bragðast ekki vel, en hún brotnar í báta. - Davíð Örn Halldórsson

Verk Ásdísar var upprunalega hluti af innsetningu í A-sal Hafnarhúss en það má aðlaga ólíkum aðstæðum hverju sinni sem það er sýnt. Ásdís endurnýtir eldra efni og skeytir því við nýtt þannig að myndheimur hennar verður að einni órofa heild. Undirstaðan er gjörningur og texti sem síðan fara í gegnum úrvinnslu í upptöku. Efni og rými bætist þar ofan á sem mismunandi lög þangað til hinni línulegu framvindu vídeós og texta er kollvarpað. Ásdís bregður sér í ýmis gervi og styrkja þau enn afbygginguna sem á sér stað í verki hennar.

Þegar Erla málar verk fylgir hún fyrirfram mótaðri aðferðafræði og leikreglum. Hún leitar til fólks í kringum sig og falast eftir fyrirmælum, hugmyndum og verkefnum sem hún síðan uppfyllir eftir þar til gerðu ferli. Stundum einsetur hún sér að fylgja eigin fyrirmælum sem hún setur saman nánast af handahófi. Hún leitast síðan við að mála sem raunsannasta mynd með öllum þeim tæknilegu og fagurfræðilegu aðferðum sem henni eru tamar. 

Sköpunarverk, þar sem kvenorkan er sýnd á beinskeyttan hátt og gerð að háleitri orkuuppsprettu.  Hér er  farvegur fæðingar,þetta litla líffæri svo marg misnotað og útjaskað í klámvæðingu nútimans,  sýnt sem kjarni eða miðja, uppspretta krafts sem leiðir að miðju lífsins og þess sem er satt, hvort sem er í manneskjunni sjálfri, (karl- og kvenkyns), eða í náttúrunni. Hér er horft niður i eldgosid sjalft, orku þessa lands, uppsprettu hins sanna og oft varnarlausa i hverri manneskju. Hér er sagt JA vid þvi ad vera manneskja.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörnina.  Verkið er í eigu Listasafns ÍslandsVerkið Sonur sýnir ungan, nakinn mann sitja á stalli með útbreiddan faðminn og lófar hans vísa fram. Höfuðið hvílir á löngum hálsi og hallar eilítið aftur. Líkaminn er í senn spenntur og í ró; ungi maðurinn breiðir eftirvæntingarfullur út faðminn á móti lífinu sem er í vændum. Ólöf segir sjálf í viðtali að Sonur sé tákn íslenskrar æsku en verkið tileinkar hún móður sinni. Verkið var útskriftarverk Ólafar við Konunglega listaháskólann árið 1955 og hlaut hún æðstu viðurkenningu skólans, gullpeninginn, fyrir verkið, auk námsstyrks. Gullpeningurinn hafði verið veittur í um 200 ár og Ólöf er fyrsta og eina íslenska konan til að hljóta þessa eftirsóttu viðurkenningu. Opinber umfjöllun um verkið og listamanninn var einkar jákvæð í dönskum fjölmiðlum og þar var meðal annars sagt að Ólöf væri hæfileikaríkur myndhöggvari, að verk hennar bæru vott um sjálfstæði og persónuleika og væru einkar fagmannlega útfærð. Menntamálaráð keypti verkið árið 1959 fyrir Listasafn Íslands og lét steypa það í brons.

Verkið er staðsett í TjörninniHafmeyjan í Höggmyndagarði kvenna í Reykjavík var steypt í brons eftir frummynd sem Nína vann um 1948 á vinnustofu sinni í Hollywood. Nína notaði í verkum sínum margvíslegar menningarlegar tilvísanir, ekki síst goðsagnaminni, þar sem konan er í aðalhlutverki, og er Hafmeyjan eitt þeirra verka. Samkvæmt þjóðsögunni sat hafmeyjan á kletti í hafinu og lokkaði með söng til sín sæfara sem hurfu í faðmi hennar ofan í hafdjúpið. Nína mótar þessa þjóðsagnaveru af klassískum þokka og ljóðrænni mýkt og hafmeyjan ljómar af fegurð og kvenleika. Samruni kvenlíkamans og hins þétta og stinna fisksporðar myndar í heild mjúkar og ávalar línur og við það nær listakonan fram sveigju og um leið meiri slökun í líkama hafmeyjunnar. Nína dregur formfagran sporðuggann fram fyrir kynjaveruna og opnar hann líkt og blævæng . Hægri höndin hvílir á klettinum en hún réttir fram þá vinstri, með lófann opinn, líkt og hún bjóði áhorfandanum að fylgja sér.

Verkið er staðsett í höggmyndagarði kvenna við tjörninaLandnámskonan er síðasta stóra verkið sem Gunnfríður mótaði árið 1955. Það er að mörgu leyti mjög lýsandi verk fyrir listakonuna. Forfeður, formæður og almennt kvenskörungar íslenskra sagna voru henni hugleiknar. Verkið tengist ef til vill óbeint minningu tveggja íslenskra kvenna, Hallveigar Fróðadóttur og Auðar djúpúðgu. Verkið vísar einnig til landnámskvenna í víðtækari merkingu og þá ekki síst til kvenna í heimi listanna, þar á meðal Gunnfríðar sjálfrar, fyrstu konunnar sem vann höggmyndir á Íslandi. Landnámskonan stendur bein og hnarreist og horfir fram fyrir sig. Það virðist ekki hafa verið Gunnfríði ofarlega í huga að glíma við formræn vandamál heldur reisir hún kyrrstæðan minnisvarða yfir þessa táknmynd frumkvöðla í kvennastétt og gengur að því verkefni með alvöru og lotningu fyrir viðfangsefninu.

Collection