Skuggadrengur - Heimur Alfreðs Flóka

Staða Alfreðs Flóka í íslenskri myndlistarsögu er einstök. Hann sótti sér innblástur í aðferðir symbólismans og súrrealismans, í fræði dulspekinga og  skálda, og veigraði sér ekki við að hneyksla meðborgara sína með þeim djörfu hugarmyndum sem þær dökku lindir fóstruðu. Á fyrstu sýningu Flóka, árið 1959, kom í ljós að hann mundi sigla gegn straumi tímans. Ekki einasta hafnaði Flóki málverkinu og afstraktlistinni heldur voru myndefni fígúratívra blek- og kolateikninga hans vægast sagt framandi íslenskum sýningagestum. Áhorfandanum var svipt úr grámyglu Reykjavíkur inn í heim þar sem mannleg tilvera birtist í sinni ýktustu mynd: Æxlun og dauði, harðlífislegir trúarofstækismenn í glímu við glottandi hispursmeyjar, ris eða rotnun holdsins, graðir apakettir og fínar frúr með vafasama fortíð. Og líkt Karen Blixen og Jorge Luis Borges sem endurlífguðu í sögum sínum gamlar frásagnaraðferðir nýtti Flóki sér myndsýn liðins tíma og gerði að sinni eigin. En þótt sú rækt sem Flóki lagði við myndheima sína minni oft meira á vinnubrögð skálda en myndlistarmanna, þá dylst engum sem lítur yfir æfiverk hans að hann leitaði sífellt nýrra leiða í útfærslu þeirra; stundum er línan hrein og úthugsuð, oft óróleg og ágeng.

Á þessari yfirlitssýningu kynnumst við bæði hinum starfsama listamanni Alfreð Flóka og þeim leikglaða Flóka sem spilaði á forvitni fólks um persónu hans með ögrandi yfirlýsingum í blaðaviðtölum. Eftir standa verkin, vitnisburður um mann sem horfði í hyldýpið og flutti okkur – sem sjálf litum undan – sögur af því stefnumóti, skelfilegar og skrýtnar sýnir, teiknaðar með myrkri, bæði rauðu og svörtu.

Sjón