Erró

Þegar Erró kom til Parísar árið 1958 blasti við honum listasena sem einkenndist af líflausri abstraksjón sem þjónaði sem lítið meira en skraut. Sem talsmaður listar sem tekst á við samtímann á djúpstæðan hátt, hafnaði hann þessari stefnu og svaraði með röð verka í myndaröðinni Listheimurinn (1959), þar sem hann beitir hnyttinni gagnrýni á listrænt stöðnunarástand samtímans. Í Skóli New-Par-Yorkís beitir Erró háði til að gera gys að rúmfræðilegri abstraksjón og „Action Painting“, og notar til þess risaeðlu – viðeigandi myndlíkingu fyrir aldauða. Hann beinir spjótum sínum að þekktum fulltrúum École de Paris og abstrakt-expressjónisma, þar á meðal Herbin, Mathieu, Hartung, de Kooning og Pollock. Með vélrænum fígúrunum vinstra megin hafnar Erró bæði tilfinningalegri ofgnótt óformlegrar listar og stífum formúlum rúmfræðilegrar málverkatækni. Þetta háðslega verk á sér samsvörun í La Banale de Venise (1956) eftir síleska listamanninn Roberto Matta, vin Errós, sem á gamansaman hátt gagnrýnir Feneyjatvíæringinn. Saman mynda þessi verk djarfa og ósvífna áskorun við ríkjandi listrænar hefðir síns tíma.