Kínversk samtíma­list

Þessi áhugi var ekki takmarkaður vestræna menningu; meðal höfðingja í Kínaveldi til forna voru ástríðufullir safnarar, eins og sést best af þeim ríkulegu fjársjóðum listmuna úr kínverskri menningarsögu, sem til eru í dag.

Konungleg einkasöfn voru smám saman opnuð á 18. og 19. öld og urðu opinber listasöfn, en hlutverk þeirra hefur aldrei verið umfangsmeira en á 20. öld. Þrátt fyrir þetta hefur einkasafnarinn gegnt ómetanlegu hlutverki og gerir enn; framsækin list á hverjum tíma hefur náð að skjóta rótum og festa sig í sessi fyrst og fremst fyrir tilstilli framsýnna einstaklinga, sem studdu slíka nýsköpun með ráðum og dáðum og keyptu hina nýju list.

Framsækin list hefur því náð að blómstra fyrir tilstilli listaverkasafnara. Vegna þessa eru einkasöfn listaverka einhver merkilegustu fyrirbæri menningarlífsins, einkum þau sem verða til fyrir eldheitan áhuga viðkomandi á samtímalist, sem aðrir eru jafnvel ekki farnir að taka eftir.

Um síðir birtast þessi söfn sem opinberun, því flestum að óvörum reynist þar samankominn fjársjóður, sem aðrir tóku ekki eftir á sínum tíma. Ferdinand Leferink hefur náð saman slíkum fjársjóð. Þessi Hollendingur hefur verið auðfúsugestur á Íslandi um langt árabil – talar málið, á hér fjölskyldu og vini – Íslandsvinur í bestu merkingu þess orðs. Ferdinand hefur undanfarinn áratug eignast glæsilegt og sérstætt einkasafn verka kínverskra samtímalistamanna, sem hafa tekið listheiminn með áhlaupi á síðustu árum.

Þrátt fyrir sinnuleysi yfirvalda heima fyrir hefur mönnum eins og Fang Lijun, Liu Ye og Yue Min Jun verið hampað á alþjóðavettvangi listanna sem ferskum andblæ úr austurvegi. Nú getum við notið þessara fersku vinda myndlistarinnar í Listasafni Reykjavíkur, þökk sé eiganda fjársjóðsins sem deilir honum hér með okkur. Eiríkur Þorláksson..