Ásmundur Sveinsson

Erró

Nokkur ljósmyndaverk eftir Einar eru unnin með hliðsjón af vatnslitamyndum, teikningum og ljósmyndum sem breski myndlistarmaðurinn og fornfræðingurinn William Gershom Collingwood málaði og tók af stöðum sem koma fyrir í Íslendingasögunum á tíu vikna ferðalagi um Ísland sumarið 1897.

Verk Harðar sem unnin eru með strigalímbandi þóttu framúrstefnuleg og efnisnotkunin nýstárleg þegar hann sýndi þau fyrst um miðjan áttunda áratug 20. aldar. Verk hans sverja sig í ætt við aðferðir mínimalisma og konkret-listar, en Hörður líkti verkum sínum sjálfur við ferðalag þar sem hann leitaði að hinni fullkomnu formgerð. Hörður var fjölhæfur listamaður sem fékkst einnig við annars konar listsköpun, fígúratíf málverk og teikningar, auk þess sem hann stundaði rannsóknir á sögu íslenskrar húsagerðar. Samþætting listforma var honum hugleikin og hann áleit byggingarlist vera grunninn að allri list og menningu. 

Á meðan á vinnustofudvöl Bjargeyjar í París stóð tókst hún á við klisjuna um það að vera listamaður að störfum í þessari borg sem skipar svo mikilvægan sess í listasögunni. Verk hennar er skyggnumyndasýning með undirleik og veitir innsýn í samskipti tveggja ungra íslenskra kvenna við franskan karlmann. Sagan er óljós enda virðist gripið inn í mitt djammkvöld þar sem stemningin rambar á mörkum glæsileika og sjúsks, úthverfu og sjálfhverfu. Tónlistina við myndina gerði Kristján Eldjárn gítarleikari. Hún er leikin á tveimur tækjum sem ekki eru samstillt og magnar þannig togstreituna og vandræðaganginn í myndunum.

Hlynur fær fólk sem talar mismunandi tungumál til þess að tjá sig á móðurmáli sínu um málefni sem því þykir mikilvægt. Í verkinu blandast viðhorf einstaklinga til þess sem skiptir þá máli og þær brokkgengu leiðir sem í boði eru til að koma því á framfæri. Tungumál er tjáskiptaform þeirra sem skilja það og tala, en innan þess og á milli mála eru fjölmörg blæbrigði. Hlynur bendir á hversu kvik merking allra hluta er, sýnir að hún er afstæð á milli manna og menningarheima og tekur stöðugum breytingum í tíma og rúmi.

Í þessu verki eru tungumál, tengingar og lýsingar leið til að tjá persónulega upplifun. Hópur af íslenskum karlmönnum, sem allir þjást af ástarsorg, fá í hendur litla teikningu af konu og leiðbeiningar í undirstöðuatriðum myndlíkingar. Þeir spreyta sig af einlægni á því að nota myndlíkingu til þess að tjá hugmyndir sínar um hinn fullkomna kvenlíkama. Listamaðurinn túlkar orð þeirra og myndmál í verki sem felur bæði í sér teikningu og texta. Reynsla mannanna lýsir í gegnum frásögnina sem dregur upp sannfærandi mynd af stað og stund.

Verkið er staðsett við Sæbraut.Verkið Fjöruverk eftir Sigurð Guðmundsson samanstendur af allmörgum pússuðum granítsteinum, líkum þeim grjóthnullungum sem fyrir eru í fjörugarðinum meðfram Sæbrautinni. Steinarnir koma frá námum í Svíþjóð og hafa á leiðinni komið við á vinnustofu listamannsins í Kína þar sem þeir voru handslípaðir. Þaðan lá leiðin til Íslands og þeim var komið endanlega fyrir í haganlegri hleðslu í brimgarðinum við norðurströnd Reykjavíkur í svonefndri Rauðarárvík. Verkið lætur lítið yfir sér í fyrstu og vegfarendur sem eiga leið hjá þurfa að gefa því gaum. Fjöruverk var hlutskarpast af 147 tillögum í opinni hugmyndasamkeppni um útilistaverk í Reykjavík sem menningarmálanefnd Reykjavíkurborgar efndi til árið 2002. Dómnefndin taldi verkið mjög sérstætt, lifandi og frumlegt og falla vel að uppbyggingu strandlengjunnar sem er hin nýja ásýnd Reykjavíkur. Listamaðurinn hefur látið þau orð falla um keimlíkt verk sem sett var upp í Svíþjóð að ætlun hans sé að draga athygli að því hvað allir og allt sé í raun einstakt ef við bara gefum okkur tíma til að taka eftir því.

Verkið er staðsett á mótum Vesturgötu og Aðalstrætis.Verk Kristins í borgarlandslaginu fá mann til að staldra við og hugleiða stað og stund. Verki þessu var komið fyrir í gangstétt á fjölförnu horni Aðalstrætis og Vesturgötu. Kannski gefa vegfarendur sér tíma til að hugsa hvaðan þeir komi, hvar þeir séu og hvert þeir séu að fara? Verkið er í anda listsköpunar Kristins sem byggist á hugmyndum um skúlptúr sem skilgreinir stað bæði út frá efnivið og tungumáli. Í þessu verki birtist ljóðræn og heimspekileg afstaða Kristins sem er að finna í mörgum verka hans. 

Verkið er staðsett í höggmyndagarði við Ásmundarsafn.Þessa mynd gerði Ásmundur í gifs þegar hann var búsettur í París og hafði vinnustofu í Constansgötu 11 í Montmartre-hverfi. Myndin var steypt í brons árið 1955 og sett upp við Reykjalund.Þetta er einföld og ljóðræn mynd og vitnar um þekkingu listamannsins á anatómíu og hefðbundnum hlutföllum sem þó eru rofin milli konunnar og barnsins. Barnið virkar of lítið í höndum hennar og gefur verkinu þannig yfirnáttúrlegt inntak. Þó að líkami konunnar sé þykkur og massífur, þá er hann einnig gæddur mjúkri hreyfingu, eins konar hornalínu sem gengur frá hægri fæti upp í gegnum líkamann allan og beinir athygli áhorfandans að barninu í höndum konunnar. Í myndinni má sjá að hár konunnar er stílfært á eindreginn hátt og gefur það verkinu forn-klassískt yfirbragð. Enda ekki að undra því eins og nafnið bendir til er hér um að ræða vísun í gríska goðafræði. Amor, með boga sinn og örvar, er rómversk samsvörun ástarguðsins Erosar sem sagður var sonur Afródítu og Aresar. Goðafræði Forn-Grikkja segir okkur að Eros skjóti mannfólkið með örvum sínum og tendri ástina. Í þessu verki eru tengslin á milli konunnar og barnsins nokkuð tvíræð. Viðmót þeirra minnir fremur en annað á samband barns og móður. Hér höfum við því að öllum líkindum Afródítu og Eros.

Collection