Ásmundur Sveinsson

Erró

Í myndasyrpunni Skrímslin skeytti Erró saman frægum einstaklingum og alls kyns skrímslum sem þekkt eru úr bandarískum hryllingsmyndum. Hvert málverk sýnir tvö tvískipt andlit sem fela í sér bæði jákvæðar og neikvæðar hliðar. Slík samsetning leiðir ekki einungis til afhelgunar á listaverkinu sem slíku, þar sem hún afhjúpar vinnsluferlið og handavinnuna að baki myndinni, heldur á fyrirmyndinni líka. Viðkomandi einstaklingur og ófreskjan eru tengd saman. Meinar Erró að mannveran sé í senn engill og djöfull, eða á hann öllu heldur við að opinberar myndir segi ekki alltaf sannleikann og að ekki megi treysta þeim fullkomlega? En segjum sem svo að Sókrates sé skrímsli. Til þess að renna stoðum undir þessa tilgátu er hægt að kynna sér sögubækur og goðsögnina um Sókrates. Hann gæti verið skrímsli í fleiri en einum skilningi, hann var svo ófríður að honum var líkt við satýr, hann var í augum sumra álitinn siðferðilega spilltur en í augum annarra var hann snillingur. En það fer ekki á milli mála að Sókrates er stjörnuheimspekingur eða það sem kallað er á frönsku „heilagt skrímsli“ (monstre sacré). Skrímsli er í raun það sem raskar eðlilegri reglu hlutanna á jákvæðan eða neikvæðan hátt. 

Verkið er staðsett við Borgarholtsskóla.Verkið stendur fyrir framan Borgarholtsskóla og er demantslaga skúlptúr úr ryðfríu, epoxy-húðuðu stáli. Þá er áletrunin „Ómetanlegt dýrmæti“ á rúðu í skólabyggingunni. Það er líkt og demanturinn hafi fallið af himnum ofan og lent með látum á bílaplani skólans. Samkvæmt listamönnunum vísar áletrunin á glugganum til menntunarinnar og mannauðsins innan veggja skólans. Menntun og reynsla eru ómetanleg dýrmæti sem við eigum og öflum, en falla einmitt ekki af himnum ofan.

Nákvæm og allt að því svimandi sýn Eggerts á íslenskan gróður á uppruna sinn í eiginlekum náttúrunnar og eðli mannsins sem túlkar hana. Verkin hans eru máluð yfir langan tíma og í mörgum lögum. Þar festir hann í sessi minningar um dvöl meðal plantna og blóma, sem færðar eru á striga með olíulitum eftir leiðum sem krefjast nákvæmni og þekkingar á efniviðunum: olíunni og náttúrunni. Í ferlinu fyllir hann myndflötinn af villtum blómum, gróðri, lyngi og mosa, og eru verkin hugmyndafræðilegs eðlis um leið og þau tjá ótakmarkað flæmi náttúrunnar. Á milli laga málaðra blóma laumar sér mynd Botticellis af Vorinu og sprettur upp úr bakgrunninum.

Verkið samanstendur af nokkrum Fanta-flöskum þar sem innihaldinu hefur verið skipt út fyrir Pepsí, samanber orðaleikinn í verkheitinu. Skúlptúrnum fylgir myndbandsupptaka af listamanninum í hlutverki nokkurs konar sölumanns eða markþjálfa. Hann setur fram þá kenningu að val á starfsvettvangi sé um margt svipað því að velja sér gosdrykk. Þar með leggur hann að jöfnu hversdagslegar neysluvenjur og smekk annars vegar og hins vegar djúpstæðar hugmyndir um sjálfsmynd og lífsviðhorf.

Það er líkt og ákveðinn hvítþvottur hafi átt sér stað. Myndin sýnist yfirlýst og það lítur út fyrir að daufur liturinn sé að leysast upp af striganum. Litameðferðin getur gefið í skyn að myndefnið sé minning en einnig getur hún vísað í sótthreinsað umhverfi hjúkrunarfræðinga, sem leiðir til hugmyndarinnar um hreinleika. Listamaðurinn lýsir því að í kjölfar ummæla breskrar þingkonu um of marga ljóshærða hjúkrunarfræðinga á breskum sjúkrahúsum hafi áhugi hans vaknað á staðalímyndum um ljósa lokka og norrænt útlit, kynþáttafordómum og hugmyndum um hreinleika.  

Verkið er í 20 einingum sem mynda 10 pör.

Nokkur ljósmyndaverk eftir Einar eru unnin með hliðsjón af vatnslitamyndum, teikningum og ljósmyndum sem breski myndlistarmaðurinn og fornfræðingurinn William Gershom Collingwood málaði og tók af stöðum sem koma fyrir í Íslendingasögunum á tíu vikna ferðalagi um Ísland sumarið 1897.

Verkið er staðsett við Rauðavatn.Verkið var sett upp í tilefni af sýningunni „Landlist við Rauðavatn“ árið 2000. Þetta var samstarfsverkefni Vinnuskóla Reykjavíkur og Reykjavíkur - menningarborgar Evrópu árið 2000. Hugmyndina að verkefninu átti Guðrún Erla Geirsdóttir, formaður stjórnar Vinnuskóla Reykjavíkur. Norðurljósasætið gerði Erla með hjálp unglinga í Vinnuskólanum en verkið er hlaðinn stigi sem stendur í norður-suður segulátt, en segulkraftar jarðar hafa afgerandi áhrif á birtingu norðurljósanna. Listakonan flísalagði tröppurnar með mósaíkflísum. Hún sagði á þeim tíma sem verkið var reist: „Verkið stendur þar sem ekkert rafmagn er, þannig að norðurljósin sjást hérna. Ég vildi gera verk sem vísar til norðurljósanna, þar sem þau eru mjög sérstakt fyrirbrigði og einstakt að þau skuli sjást hér í borginni.“

Verkið er staðsett fyrir utan Vesturgötu 1.Horfur sýnir mannveru sem stendur ein með höfuðið hneigt niður. Eins og í öðrum verkum Steinunnar ræður líkamsstaða og holning þeirri tilfinningu sem vegfarendur skynja, fremur en andlitsdrættir. Verkin líkjast ekki einstökum manneskjum heldur hugmynd um mann sem gæti þá verið maður sjálfur, listamaðurinn eða mannkynið í heild. Verkið er steypt í málm og stendur í raunstærð á gangstíg. Það er eitt einkenni verka Steinunnar að þau fara inn á rými gangandi vegfarenda frekar en að vera still upp á stöpli eins og algengt er með mannamyndir og minnismerki.

Collection