Erró

Kjarval

Ásmundur

Verkið er staðsett í Höggmyndagarði við Ásmundarsafn

Verkið er staðsett við Hellusund.Verkið Berlínarbjörninn við Hellusund er staðsett 2380 kílómetrum norðvestur af Berlín, sem minnir á hversu langt er á milli höfuðborganna tveggja. Styttan er úr málmblöndu og kom hingað til landsins 1967 sem gjöf frá íbúum þáverandi Vestur-Berlínar. Fjölmargir slíkir birnir eru víðsvegar um Þýskaland. Hugmyndina má rekja til 6. áratugar síðustu aldar, þegar skipting Þýskalands, og síðar Berlínar, í áhrifasvæði austurs og vesturs var orðin að veruleika. Vesturhluti Berlínar var eins og nokkurs konar vin frelsis og lýðræðis í eyðimörk kúgunar og einræðis. Útgefandi dagblaðsins Die Zeit, Gerd Bucerius, fékk þá hugmynd að minna Þjóðverja á fjarlægðina til Berlínar með svokölluðum „mílusteinum“, eða Meilensteine. Sintenis fékk þá hugmynd að smíða björn í stað þess að hafa einungis tölur skornar í stein. Fyrsta Berlínarbirninum af þessari tegund var komið fyrir árið 1957 við A115 hraðbrautina við Dreilinden í úthverfi Berlínar. Frumútgáfuna, allra fyrsta björninn, má hins vegar finna við Renée Sintenis grunnskólann í Frohnau, sem er úthverfi rétt norður af Berlín.

Verkið er staðsett við Menntaskólann í Reykjavík.Verkið er í eigu Menntaskólans í Reykjavík.Bronsafsteypan af stríðsgyðjunni Pallas Aþenu er eftir gríska myndhöggvarann Mýron.Verkið er gjöf frá 25 ára stúdentum Menntaskólans í Reykjavík árið 1968. Bronsmyndin stendur á steinsteyptum stöpli, klæddum grásteinsflögum og með áletraðri steinplötu á framanverðum stöplinum. Ofan á stöplinum stendur stríðsgyðjan Aþena sem gegndi til forna meðal annars hlutverki mennta- og viskugyðju. Aþena er kunnust fyrir hafa verið stríðsgyðja en hún hafði litla ánægju af átökum, ólíkt stríðsguðinum Aresi. Hún vildi frekar leysa friðsamlega úr deilum og halda friðinn. Hún var verndari borgarinnar Aþenu í Grikklandi og Parthenon hofsins sem stendur á Akropolis-hæð í miðborg Aþenu. Helstu kennitákn Aþenu voru fuglar og þá sérstaklega uglur. Aþena var dóttir Seifs og viskugyðjunnar Metisar en hana gleypti Seifur áður en gyðjan varð léttari. Nokkru síðar fékk Seifur mikinn höfuðverk, guðirnir gerðu gat á höfuðkúpu hans og segir sagan að Aþena hafi þá stokkið út úr höfðinu hrópandi, klædd fullum herklæðum og með skjöld í hendi.Pallas Aþena er konan á merki Háskóla Íslands en ýmsar uppfinningar eru jafnframt eignaðar gyðjunni.

Verkið er staðsett við Grund dvalar- og hjúkrunarheimili.Verkið er í eigu Grundar dvalar- og hjúkrunarheimilis.Í höggmyndinni Kona má sjá tákn um trúnaðarsamtal við Guð, konan heldur á krossi og leggur við brjóst sitt. Höggmyndin virðist fjalla um kærleikann og öryggi, sem táknræn eru fyrir hlutverk móður og móðurást sem Einari var hugleikin. Guðdómlegt eðli mannsins og andleg þróun voru meðal viðfangsefna í listsköpun Einars og má sjá slíka tengingu í yfirbragði höggmyndarinnar. Hún stendur við dvalar- og hjúkrunarheimilið Grund.

Verkið er staðsett í Grasagarðinum í Laugardal.Verkið er lágmynd í steinsteypu til minningar um Eirík Hjartarson sem var mikill áhugamaður um skógrækt. Verkið sem hoggið er í stein sýnir Eirík að störfum við að planta tré. Myndin er gjöf barna Eiríks, en hann hóf árið 1929 trjárækt á landi sínu sem hann nefndi Laugardal og svæðið allt dregur nú nafn af. Eiríkur stofnaði ásamt konu sinni Garðyrkjustöðina Laugardal sem var ein af fyrstu garðplöntustöðvum í Reykjavík og var seld til borgarinnar árið 1955. 

Verkið er staðsett við BorgartúnBerlínarmúrinn var 167,8 km langur múr sem skildi að Vestur-Berlín og Austur-Þýskaland. Hann var byggður árið 1961 og var áberandi tákn um skiptingu Þýskalands og um kalda stríðið. Ekki er vitað hversu margir létu lífið við að reyna að flýja yfir múrinn en talið er að það hafi verið 138 manns. Múrinn féll 9. nóvember 1989 og var fall hans upphafið að endalokum kalda stríðsins, en þá hafði hann staðið í 28 ár. Nú hefur hluti úr Berlínarmúrnum verið sett upp við Höfða, Borgartúnsmegin. Það var Listamiðstöðin Neu West Berlin sem gaf Reykjavíkurborg verkið og tók Dagur B. Eggertsson borgarstjóri formlega á móti því. Verkið er um fjögur tonn að þyngd og viðlíka verk hafa verið gefin víða um heim, t.d. til Wende Museum í Los Angeles, Aspen Art Museum í Colorado, Imperial War Museum í London og Ronald Reagan bókasafnsins í Simi Valley í Kaliforníu. Það þykir við hæfi að setja verkið upp við Höfða þar sem leiðtogafundurinn fór fram árið 1986 en hann er talinn meðal þeirra lykilviðburða er mörkuðu upphafið að endalokum kalda stríðsins og þar með falli Berlínarmúrsins árið 1989. Þessi vegghluti er einn af nokkrum sem götulistamenn skreyttu fyrir Neu West Berlin listamiðstöðina og var hluti sýningar sem haldin var árið 2011, þegar 50 ár voru liðin frá því að Berlínarmúrinn var reistur.

Í Goðahverfinu svokallaða í miðbæ Reykjavíkur er að finna listaverk gerð af Arnari Ásgeirssyni, hugsuð sem kennileiti fyrir hverfið. Þar er að finna mistiltein í formi örvar sem banaði Baldri, alsjáandi auga Óðins og veggmynd alsetta táknmyndum allra goðanna úr hverfinu. Frekari upplýsingar um verkin og staðsetningar er að finna í smáforriti Listasafns Reykjavíkur um útilistaverk „Reykjavik Art Walk“.

Nafn verksins vísar til norrænar goðafræði en Himinglæva var dóttir sjávargyðjunnar Ránar og sjávarguðsins Ægis. Verkið framkallar tóna þegar vindurinn blæs en tónarnir eru breytilegir eftir krafti vindsins.Verkið var afhjúpað við Hörpu þann 7. maí 2022. Það var valið í samkeppni um list í opinberu rými við Hörpu árið 2008 og var gjöf frá íslenska ríkinu og Reykjavíkurborg í tilefni af 10 ára afmæli Hörpu. Þar sem verkið er eins konar hljóðfæri hæfir listaverkinu vel að vera við Hörpu. 

Í Goðahverfinu er að finna listaverk gerð af Arnari Ásgeirssyni, hugsuð sem kennileiti fyrir hverfið. Þar er að finna mistiltein í formi örvar sem banaði Baldri, alsjáandi auga Óðins og veggmynd alsetta táknmyndum allra goðanna úr hverfinu. Frekari upplýsingar um verkin og staðsetningar er að finna í smáforriti Listasafns Reykjavíkur um útilistaverk „Reykjavik Art Walk“ 

Verkið er staðsett á íþróttahúsinu við Austurberg.Listaverk Errós er útfært á tvær byggingar í Breiðholtinu, annars vegar á íþróttamiðstöðina Austurberg og hinsvegar á gafl fjölbýlishúss við Álftahóla. Saman mynda verkin Réttlætisgyðjan og Frumskógardrottningin eina heild. Verkið er byggt á samklippi úr teiknimyndasögum sem listamaðurinn hefur fundið og skeytt saman í nýja mynd. Við Álftahóla er veggmyndin af Réttlætisgyðjunni máluð á sjö hæða fjölbýlishús sem er u.þ.b. tuttugu metrar á hæð og fjórtán og hálfur metri á breidd. Við gerð verksins var leitað til sérfræðinga frá málaradeild Tækniskólans sem notuðu gamla aðferð við að yfirfæra litlar myndir á risastóran vegg. Efri hluti verksins sést víða að en neðri hlutinn er hálffalinn í húsasundi. Hann sýnir Frumskógardrottninguna og er síðan endurtekinn á vegg við íþróttamiðstöðina Austurberg, þar sem hann sést mun betur. Þar er myndin sett upp með sérframleiddum keramikflísum. Gaman er að fara á milli og bera saman myndirnar og ólíka tækni við framsetningu þeirra. 

Verkið er staðsett á Klambratúni.Með verkinu Viðsnúningur hefur Guðjón Ketilsson skapað form sem vísar til húss og snýr þakið upp öðrum megin en niður hinum megin. Myndverkið vekur upp hugrenningar um fyrirbærið camera obscura, frum-myndavélina, sem varpar fyrirmynd á hvolfi upp á vegg inni í myrkvuðum kassa. Verkið á í sérstöku samtali við umhverfið á Klambratúni. Það er vel fallið til leikja því að börn geta skriðið í gegnum það og hreiðrað um sig í því. Lítil göt í efri hluta verksins opna þá sýn upp í himininn að degi til, en í myrkri stafar litlum ljóstýrum út um götin frá lýsingu í botni verksins.Verkefnið var unnið í samráði við íbúa í Hlíðunum og hverfisráð en það varð fyrir valinu í samráðsverkefninu Betra hverfi. Samráðsverkefninu er ætlað að bæta umhverfi og auka möguleika til útivistar, samveru, leikja og afþreyingar í hverfum borgarinnar. 

Verkið er staðsett við Víkina, GrandagarðiHeimar í heimi samanstendur af einföldum formum sem unnin eru í granít, stál, steypu og ál. Verkið, sem er fimm metra hátt er unnið að frumkvæði tölvufyrirtækisins CCP og gefið Reykjavíkurborg í tilefni tíu ára afmælis fyrirtækisins. Nöfn hundraða þúsunda spilara tölvuleiksins EVE Online eru rituð með örsmáu letri í álplötur sem þekja grunn verksins.Þrír skúlptúrar standa á grunnstöpli með nafnaáletrununum og minni stöpli undir verkinu sjálfu. Verkið er hálfhlutbundið með tilvísun í höfuð eða í myndlistarmanninn sjálfan og þar af leiðandi bein tilvísun í eldri verk Sigurðar. Glerveggurinn er hugsaður sem spegill milli heimanna tveggja, raunheima og sýndarveruleikans. Heimarnir tveir spegla hvor annan og að sögn listamannsins sjálfs speglar spegillinn líka hinn stóra heim. Höfuðið er ávalt en sýndarveruleikinn byggist á skörpum línum.  Í tilefni af 20 ára afmæli fyrirtækisins var nýr stöpull settur undir verkið, það hækkað upp og fleiri nöfnum spilara komið fyrir.

Verkið er staðsett í Litluhlíð.Þetta óvenjulega umhverfisverk felst í því einu að lyfta hulunni af náttúrusögu staðarins. Fyrir óralöngu huldi ísaldarjökull þetta svæði en tók síðan að hopa fyrir um tólf þúsund árum og er nú horfinn með öllu. Þegar fargi jökulsins létti af landinu tók það að rísa og jarðvegur, dýr og gróður sneri aftur. Þá fór þetta holt, eins og önnur svæði sem jökullinn yfirgaf, að gróa upp þar til ekkert var eftir til minningar um jökulinn nema einstök hvalbök, en svo kallast jökulsorfnar klappir sem skjóta kryppunni upp úr möl og gróðurþekju eins og hvalir á sundi. Listamaðurinn bætti engu við á staðnum og gerði engar breytingar á klöppunum heldur lét sér nægja að afhjúpa þær. Nú þegar gróðurhulunni hefur að nokkru leyti verið svipt af holtinu má sjá merki þess hvernig jökullinn braut sér leið, muldi björg, slípaði klappir og risti í þær rákir með möl og villugrjóti og þessar rákir marka stefnuna á för hans til norðvesturs.Við útilistaverk Sólveigar má sjá fjallahringinn án þess að færa sig um set. Þetta er einn fárra staða í Reykjavík þar sem slíkt er hægt og þar er kjörið næði til að skoða stjörnur og norðurljós, íhuga tímans þunga nið og síkvikt lifandi land okkar. Líkt og hér í Litluhlíð glímir Sólveig gjarnan við það í verkum sínum að skrásetja stað og stund. Tími og taktur hins hversdagslega lífs, þau viðfangsefni eru listamanninum jafnan hugleikin og þau knýr hún áfram með látlausum aðferðum sínum. Frá 1980 hefur Sólveig sýnt myndlist sína á fjölmörgum einka- og samsýningum hérlendis og erlendis. 

Verkið er staðsett á horni Kirkjustrætis og Thorvaldsensstrætis.Verkið samanstendur af 180 sm háum steini sem hefur verið klofinn í tvennt með svartri keilu sem situr eftir í sprungunni. Keilan vísar til svartra keilulaga hatta sem spænski rannsóknarrétturinn lét sakfellda menn bera í háðungarskyni á 12. öld. Með verkinu vill listamaðurinn minna á mikilvægi borgaralegra réttinda í lýðræðissamfélagi og þann rétt þegnanna að neita því að hlýðnast óréttlátum lögum og kröfum yfirvalda. Á minnisvarðanum er plata sem á er letruð á íslensku og ensku setning úr Yfirlýsingu um réttindi manna og borgara sem birtist sem formáli að stjórnarskránni sem franska þingið samþykkti árið 1793: „Þegar ríkisstjórn brýtur á rétti þegnanna, þá er uppreisn helgasti réttur og ófrávíkjanlegasta skylda þegnanna sem og hvers hluta þjóðarinnar.“Verkið var fyrst sett upp á Austurvelli í janúar 2012 í tengslum við yfirlitssýningu á heimildarkvikmyndum og myndböndum Santiagos Sierra í Hafnarhúsi. Að sýningunni lokinni bauð listamaðurinn Reykjavíkurborg minnisvarðann að gjöf og það þáði borgarstjórn. Staðsetning verksins við alþingishúsið og Austurvöll er vel við hæfi því að alþingishúsið er helsta tákn lýðræðis á Íslandi og Austurvöllur er staðurinn þar sem almennir borgarar koma saman til að mótmæla þegar þeim þykir ríkisvaldið beita þá órétti. Verkið tengist umhverfinu einnig í efnisvali því að steinninn er grágrýti eins og alþingishúsið sjálft og stöpullinn undir styttu Jóns Sigurðssonar.Santiago Sierra (f. 1966) býr og starfar í Madrid á Spáni. Hann stundaði þar nám og síðar í Hamborg og Mexíkóborg. Verk Sierra hafa verið sýnd í mörgum af helstu samtímalistasöfnum heims, til dæmis í Tate Modern, London, Kunst-Werke, Berlín, Palais de Tokyo, París, Irish Museum of Modern Art – IMMA, Dublin, CAC, Malaga, ICA, Boston, og P.S.1 Contemporary Art Center, New York. Santiago Sierra var fulltrúi Spánar á Feneyjatvíæringnum 2003. 

Verkið er staðsett við Tjörnina.Styttan sýnir Tómas Guðmundsson skáld þar sem hann situr ungur að árum á bekk með krosslagða fætur og styður hönd undir kinn. Engu er líkara en að þarna hafi Tómas gert hlé á göngu og tyllt sér niður. Fasið er rólegt en íhugult og hann horfir með bros á vör yfir að Menntaskólanum í Reykjavík þar sem hann eitt sinn sat í hinum fræga sextán skálda bekk ásamt Halldóri Laxness og öðrum póetískum unglingum. Setjast má hjá Tómasi á bekkinn og njóta þess að horfa á það umhverfi við Tjörnina sem hann gerði að yrkisefni. Skammt er frá styttunni að Ráðhúsi Reykjavíkur þar sem erindi úr tveimur ljóðum skáldsins, Júnímorgni og Við Vatnsmýrina, eru skráð í glugga sem snúa út að Tjarnargötu og Iðnó. Sá Tómas sem hér situr á bekk er léttklæddur eins og á vori en jakkaföt hans og hárgreiðsla skírskota til fjórða áratugar liðinnar aldar þegar ljóðabókin Fagra veröld kom út árið 1933 með mörgum af frægustu Reykjavíkurljóðum Tómasar. Þá var hann 32 ára. Verkið hefur skýra vísun til Reykjavíkur sem felst meðal annars í borgarbekknum sem styttan situr á. Fyrir daga Tómasar höfðu fá ljóðskáld gert Reykjavík að yrkisefni, þar var hann brautryðjandi og hefur því oft verið kallaður „borgarskáldið“.Myndhöggvarinn Halla Gunnarsdóttir stundaði nám í höggmyndalist í New York, Flórens á Ítalíu og San Miguel de Allende í Mexíkó. Verk hennar hafa verið sýnd á Akureyri og í Reykjavík, svo og í New York og Washington í Bandaríkjunum.

Verkið er staðsett á lóð Þingholtstrætis 7.Listaverkið er minningarreitur til heiðurs kvenréttindakonunni Bríeti Bjarnhéðinsdóttur. Fremur en að gera hefðbundna styttu af Bríeti kaus listakonan Ólöf Nordal að skapa umhverfislistaverk þar sem fólk getur komið samann og hugleitt söguna. Í brekkunum í kringum granítplötuna er hægt að standa og sitja í hring og lítill hóll í horni garðsins er hugsaður sem ræðupallur.Listaverkið er unnið út frá veggteppi er Bríet saumaði handa dóttur sinni, Laufeyju Valdimarsdóttur, með eftirfarandi ljóði sem talið er að Bríet hafi sjálf ort: „Stígðu ófeimin stúlka upp og stýrðu klæði, yfir geiminn yfir græði, allan heiminn skoða í næði.“ Bríeti dreymdi um frelsi til handa dóttur sinni en brýningin í textanum á jafnt við í dag og á hennar dögum.Bríet Bjarnhéðinsdóttir (1856–1940) hefur verið kölluð leiðtogi íslenskrar kvennabaráttu. Hún hóf útgáfu Kvennablaðsins árið 1895 en það rit var einn helsti boðberi kvenréttinda og helsti fréttamiðill kvenna á þeim árum. Árið 1907 gekkst Bríet fyrir stofnun Kvenréttindafélags Íslands og var formaður þess til ársins 1926. Þegar konur í Reykjavík fengu kosningarétt og kjörgengi til bæjar- og sveitarstjórna árið 1908 gekkst Bríet fyrir því að öll kvenfélög í Reykjavík bundust höndum saman á árunum 1908–16 og buðu fram sérstaka kvennalista. Árið 1890 settist Bríet að með fjölskyldu sinni í timburhúsi við Þingholtsstræti 18 og bjó þar til dauðadags (það hús hefur nú vikið fyrir öðru og stærra húsi). Í Þingholtunum og næsta nágrenni bjuggu einnig margar þeirra kvenna sem komu við sögu kvenréttindabaráttunnar í upphafi 20. aldar, enda náði bærinn ekki út fyrir Kvosina í þá daga. Þingholtsstræti er því réttnefnd kvenréttindagata borgarinnar.Minningarreiturinn er sameiginlegt verkefni Kvennasögusafns Íslands, Listasafns Reykjavíkur og Umhverfissviðs Reykjavíkur en að auki komu Kvenréttindafélag Íslands, Kynjafræðideild Háskóla Íslands, Bríet, og femínistafélagið að verkefninu. Alþingi og borgarstjórn Reykjavíkur styrktu verkefnið fjárhagslega og Reykjavíkurborg lagði til opið rými í miðborginni fyrir minningarreitinn.Listaverkið er minningarreitur til heiðurs kvenréttindakonunni Bríeti Bjarnhéðinsdóttur. Fremur en að gera hefðbundna styttu af Bríeti kaus listakonan Ólöf Nordal að skapa umhverfislistaverk þar sem fólk getur komið samann og hugleitt söguna. Í brekkunum í kringum granítplötuna er hægt að standa og sitja í hring og lítill hóll í horni garðsins er hugsaður sem ræðupallur.Listaverkið er unnið út frá veggteppi er Bríet saumaði handa dóttur sinni, Laufeyju Valdimarsdóttur, með eftirfarandi ljóði sem talið er að Bríet hafi sjálf ort: „Stígðu ófeimin stúlka upp og stýrðu klæði, yfir geiminn yfir græði, allan heiminn skoða í næði.“ Bríeti dreymdi um frelsi til handa dóttur sinni en brýningin í textanum á jafnt við í dag og á hennar dögum.Bríet Bjarnhéðinsdóttir (1856–1940) hefur verið kölluð leiðtogi íslenskrar kvennabaráttu. Hún hóf útgáfu Kvennablaðsins árið 1895 en það rit var einn helsti boðberi kvenréttinda og helsti fréttamiðill kvenna á þeim árum. Árið 1907 gekkst Bríet fyrir stofnun Kvenréttindafélags Íslands og var formaður þess til ársins 1926. Þegar konur í Reykjavík fengu kosningarétt og kjörgengi til bæjar- og sveitarstjórna árið 1908 gekkst Bríet fyrir því að öll kvenfélög í Reykjavík bundust höndum saman á árunum 1908–16 og buðu fram sérstaka kvennalista. Árið 1890 settist Bríet að með fjölskyldu sinni í timburhúsi við Þingholtsstræti 18 og bjó þar til dauðadags (það hús hefur nú vikið fyrir öðru og stærra húsi). Í Þingholtunum og næsta nágrenni bjuggu einnig margar þeirra kvenna sem komu við sögu kvenréttindabaráttunnar í upphafi 20. aldar, enda náði bærinn ekki út fyrir Kvosina í þá daga. Þingholtsstræti er því réttnefnd kvenréttindagata borgarinnar.Minningarreiturinn er sameiginlegt verkefni Kvennasögusafns Íslands, Listasafns Reykjavíkur og Umhverfissviðs Reykjavíkur en að auki komu Kvenréttindafélag Íslands, Kynjafræðideild Háskóla Íslands, Bríet, og femínistafélagið að verkefninu. Alþingi og borgarstjórn Reykjavíkur styrktu verkefnið fjárhagslega og Reykjavíkurborg lagði til opið rými í miðborginni fyrir minningarreitinn.Listaverkið er minningarreitur til heiðurs kvenréttindakonunni Bríeti Bjarnhéðinsdóttur. Fremur en að gera hefðbundna styttu af Bríeti kaus listakonan Ólöf Nordal að skapa umhverfislistaverk þar sem fólk getur komið samann og hugleitt söguna. Í brekkunum í kringum granítplötuna er hægt að standa og sitja í hring og lítill hóll í horni garðsins er hugsaður sem ræðupallur.Listaverkið er unnið út frá veggteppi er Bríet saumaði handa dóttur sinni, Laufeyju Valdimarsdóttur, með eftirfarandi ljóði sem talið er að Bríet hafi sjálf ort: „Stígðu ófeimin stúlka upp og stýrðu klæði, yfir geiminn yfir græði, allan heiminn skoða í næði.“ Bríeti dreymdi um frelsi til handa dóttur sinni en brýningin í textanum á jafnt við í dag og á hennar dögum.Bríet Bjarnhéðinsdóttir (1856–1940) hefur verið kölluð leiðtogi íslenskrar kvennabaráttu. Hún hóf útgáfu Kvennablaðsins árið 1895 en það rit var einn helsti boðberi kvenréttinda og helsti fréttamiðill kvenna á þeim árum. Árið 1907 gekkst Bríet fyrir stofnun Kvenréttindafélags Íslands og var formaður þess til ársins 1926. Þegar konur í Reykjavík fengu kosningarétt og kjörgengi til bæjar- og sveitarstjórna árið 1908 gekkst Bríet fyrir því að öll kvenfélög í Reykjavík bundust höndum saman á árunum 1908–16 og buðu fram sérstaka kvennalista. Árið 1890 settist Bríet að með fjölskyldu sinni í timburhúsi við Þingholtsstræti 18 og bjó þar til dauðadags (það hús hefur nú vikið fyrir öðru og stærra húsi). Í Þingholtunum og næsta nágrenni bjuggu einnig margar þeirra kvenna sem komu við sögu kvenréttindabaráttunnar í upphafi 20. aldar, enda náði bærinn ekki út fyrir Kvosina í þá daga. Þingholtsstræti er því réttnefnd kvenréttindagata borgarinnar.Minningarreiturinn er sameiginlegt verkefni Kvennasögusafns Íslands, Listasafns Reykjavíkur og Umhverfissviðs Reykjavíkur en að auki komu Kvenréttindafélag Íslands, Kynjafræðideild Háskóla Íslands, Bríet, og femínistafélagið að verkefninu. Alþingi og borgarstjórn Reykjavíkur styrktu verkefnið fjárhagslega og Reykjavíkurborg lagði til opið rými í miðborginni fyrir minningarreitinn.

Verkið er staðsett í Viðey. <br><br>Friðarsúlan í Viðey er hugarfóstur myndlistarmannsins, tónlistarmannsins og friðarsinnans Yoko Ono og er hugsuð sem leiðarljós fyrir heimsfrið. Verkið er í formi „óskabrunns“ en á hann eru orðin „Hugsa sér frið“ grafin á 24 tungumálum. Upp úr brunninum stígur ljóssúla sem er saman sett úr fimmtán geislum sem sameinast í einu sterku ljósi. Sex ljósgeislanna fara lárétt um göng á palli í kring um brunninn og er endurkastað upp á við með speglum. Pallurinn er þakinn þrenns konar íslensku grjóti – líparíti, grágrýti og blágrýti. Þessi hönnun er táknræn tjáning Yoko Ono á leiðbeiningarverki sem hún gerði árið 1965 og nefnist Ljóshús.„Ljóshúsið er tálsýn, byggt úr tæru ljósi. Sláðu upp strendingum á ákveðnum tíma dags, við ákveðna kvöldbirtu sem streymir gegnum strendingana, og ljóshúsið birtist í miðju vallarins eins og táknmynd, nema hvað þessi táknmynd býður þér inngöngu ef þú vilt. Svo kann að fara að ljóshúsið birtist ekki daglega, alveg eins og sólin skín ekki daglega.“Þann 9. október 2007 var listaverkið tileinkað minningu Johns Lennon sem hefði þá orðið 67 ára. Á hverju ári lýsir friðarsúlan frá 9. október (fæðingardegi Lennons) til 8. desember (dánardags hans). Einnig logar ljósið frá vetrarsólstöðum til nýársdags og eina viku að vori. Rafmagnið í súluna er framleitt úr jarðhita og kemur frá Hellisheiðarvirkjun. Uppsetning friðarsúlunnar er samstarfsverkefni Yoko Ono, Reykjavíkurborgar, Listasafns Reykjavíkur og Orkuveitu Reykjavíkur. „Hugsa sér allt fólkið lifa lífinu í friði.“ – John Lennon„Draumur sem mann dreymir einn er aðeins draumur. Draumur sem okkur dreymir saman er raunveruleiki.“ – Yoko Ono„Ég vona að friðarsúlan muni lýsa upp heitar óskir um heimsfrið hvaðanæva að úr veröldinni og veita hvatningu, innblástur og samstöðu í heimi þar sem nú ríkir ótti og ringulreið. Sameinumst um að gera friðsæla veröld að veruleika.“ – Yoko Ono

Verkið er staðsett í Hallsteinsgarði í Grafarvogi.Hallsteinn hefur unnið tvö verk með löngu millibili en tengir þau með sama heiti, Harpan I frá 1972, og Harpan II frá 2006. Bæði eru verkin óhlutbundin en minna þó á hljóðfæri þar sem þau byggjast á þríhyrningsforminu eins og harpan. Eins og oft má sjá í verkum Hallsteins hverfast þau bæði um efnið sjálft og form þess en ekki síður loftið sem umlykur þau og þau form sem teikna sig upp inn á milli. Verkin eru úr steyptu stáli og rísa tignarlega í Hallsteinsgarði í Grafarvogi þar sem vindar leika tónverk á hörpu listamannsins. 

Verkið er staðsett við Tjörnina.Friðarsteinn frá Hiroshima er staðsettur  við grasflöt við suðvesturhorn Tjarnarinnar þar sem árleg kertafleyting fer fram til að minnast þeirra sem létust í kjarnorkusprengingum á Hiroshima 6. ágúst og Nagasaki þann 9. ágúst 1945. Verkið er gjöf frá Samtökunum Stone for Peace Association of Hiroshima sem stofnuð voru 1991 af fyrrverandi framkvæmdastjóra járnbrautalestanna í Hiroshima þegar sprengjunni var varpað. Verkið er gert úr steini sem var notaður í undirstöður járnbrautateinanna en skipt var út á sínum tíma og hafa hátt í hundrað ríki þegið slíka steina að gjöf. Í þá er höggvin gyðja miskunnseminnar, sem kallast "Kannon" á japönsku, auk letursins "From Hiroshima". Steinninn lá 200 metra frá miðju sprengingarinnar. Sérstaklega er tilgreint í greinargerð um Friðarstein frá Listasafni Reykjavíkur að hann sé algjörlega hættulaus og að mælingar á geislavirkni sýni að hún sé langt innan þeirra marka sem miðað sé við.

Verkið er staðsett við Sæbraut.Verk Jóhanns Eyfells er afrakstur tilrauna með að hella fljótandi málmi ofan í jarðvegsmót. Hann gróf holu í jarðveginn og verkið er í raun afsteypa hennar á hvolfi. Ófyrirséð samspil ýmissa þátta í ferlinu leiðir til óvæntrar niðurstöðu. Verkinu má líkja við Reykjavíkurvörðuna sem hann vann árið 1969 og stendur á Klambratúni. Verkin bera senn í sér mynd vörðunnar og hrauns sem hleðst upp og storknar í slíkri kynjamynd. Hugmyndin að vörðunum er tenging við vörður sem vegvísa aldanna. Þótt Jóhann Eyfells hafi eytt megninu af starfsævi sinni vestanhafs er tengingin við Ísland augljós, bæði við jarðfræði og sögu. 

Verkið er staðsett við Borgarholtsskóla.Verkið stendur fyrir framan Borgarholtsskóla og er demantslaga skúlptúr úr ryðfríu, epoxy-húðuðu stáli. Þá er áletrunin „Ómetanlegt dýrmæti“ á rúðu í skólabyggingunni. Það er líkt og demanturinn hafi fallið af himnum ofan og lent með látum á bílaplani skólans. Samkvæmt listamönnunum vísar áletrunin á glugganum til menntunarinnar og mannauðsins innan veggja skólans. Menntun og reynsla eru ómetanleg dýrmæti sem við eigum og öflum, en falla einmitt ekki af himnum ofan.

Verkið er staðsett við Sæbraut.Verkið Fjöruverk eftir Sigurð Guðmundsson samanstendur af allmörgum pússuðum granítsteinum, líkum þeim grjóthnullungum sem fyrir eru í fjörugarðinum meðfram Sæbrautinni. Steinarnir koma frá námum í Svíþjóð og hafa á leiðinni komið við á vinnustofu listamannsins í Kína þar sem þeir voru handslípaðir. Þaðan lá leiðin til Íslands og þeim var komið endanlega fyrir í haganlegri hleðslu í brimgarðinum við norðurströnd Reykjavíkur í svonefndri Rauðarárvík. Verkið lætur lítið yfir sér í fyrstu og vegfarendur sem eiga leið hjá þurfa að gefa því gaum. Fjöruverk var hlutskarpast af 147 tillögum í opinni hugmyndasamkeppni um útilistaverk í Reykjavík sem menningarmálanefnd Reykjavíkurborgar efndi til árið 2002. Dómnefndin taldi verkið mjög sérstætt, lifandi og frumlegt og falla vel að uppbyggingu strandlengjunnar sem er hin nýja ásýnd Reykjavíkur. Listamaðurinn hefur látið þau orð falla um keimlíkt verk sem sett var upp í Svíþjóð að ætlun hans sé að draga athygli að því hvað allir og allt sé í raun einstakt ef við bara gefum okkur tíma til að taka eftir því.

Verkið er staðsett á mótum Guðbrandsgötu og Birkimels.Verkið sýnir tuttugu eldloga steypta úr bronsi sem standa upp úr náttúrulegu bergi. Grjótið er sótt í fjöruna í Vestmannaeyjum þar sem listamaðurinn hefur vinnustofu. Verkið er minnisvarði um samstarf NATO-þjóðanna 19 og sögulegan fund þeirra með Rússlandi í Reykjavík í mars árið 2002. Verkið var gert þegar kalda stríðið virtist yfirstaðið, þegar útlit var fyrir að Atlantshafsbandalagið og Rússland yrðu samstarfsaðilar eftir að stirt hafði verið á milli allt frá lokum seinna stríðs. Með tilliti til atburða undanfarinna ára virðist þó sem enn sé þess langt að bíða að sættir og samstarf séu í sjónmáli.  

Safneign