Ásmundur Sveinsson

Erró

Þessi bók var gerði í 250 eintökum sem hluti sýningar Ólafs Elíassonar í Listasafni Reykjavíkur á Kjarvalsstöðum veturinn 1998

Snemma á níunda áratugnum hóf Karólína Lárusdóttir að mála stórar mannamyndir sem byggðar voru á æskuminningum hennar í Reykjavík á öndverðum sjötta áratug liðinnar aldar og ljósmyndasafni í eigu fjölskyldu hennar. Þá hafði hún átt heimili árum saman í Bretlandi og kynnt sér bæði mannamyndahefð Breta og Endurreisnartímabilið á Ítalíu.Hér er iðulega um að ræða hópmyndir þar sem fjölskylda eða vinir eru sýndir við afmarkaðar aðstæður, ekki síst á ferðalögum eða lautarferðum á Þingvöllum, en þangað ferðaðist fjölskylda Karólínu reglulega að sumarlagi. Sterkt einkenni á þessum hópmyndum er sýnileg vöntun á innbyrðis samskiptum fólksins; hver manneskja er eins og í eigin heimi, úr tengslum við aðra. Fólkið forðast augnsamband, situr eða stendur og horfir hvert í sína áttina, gjarnan með samanbitnar varir.Sú mynd sem hér birtist er ein af mörgum tilbrigðum Karólínu við þetta stef frá öndverðum níunda áratugnum. Hér er fólki skipað niður í tvo „hópa“, karl og konu fremst til vinstri sem einhvern tíma hafa verið samrýmd, og síðan ósamstæðan hóp fyrir miðju. Þótt myndin einkennist af ágætu litrænu samræmi fólks og náttúru, er eins og allir viðstaddir séu ómeðvitaðir um það umhverfi sem þeir hrærast í, athygli þeirra beinist ýmist inn á við eða að málaranum/ljósmyndaranum.Hér eru einnig að verða til „karólínskar“ kven- og karltýpur, þær fyrrnefndu klæddar bláum og rauðum kápum sem oft má sjá í myndum Karólínu. Karlpersónur listakonunnar eru luralegar og fara sér hægt. Öðrum þræði má sennilega líta á þessa mynd Karólínu og aðrar myndir í svipuðum dúr sem rannsóknir á „Íslendingseðlinu“.	

Listamaðurinn gaf safninu verkið árið 1995 í tilefni sýningarinnar Íslensk leirlist.

Verkið er staðsett fyrir neðan Staðarhverfi í Grafarvogi.Verkið er unnið úr ryðguðu stáli og hefur ryðáferðin skírskotun í náttúruna, jarð- eða moldarlit, það er unnið uìr jarðefnum og moìtað við hita. Efnið ryðgar aì yfirborðinu en er að öðru leyti ryðfriìtt. Skuìlptuìrinn er holur að innan og þar er staìlið sandhúðað. Brynhildur er gjörn aì að tefla saman oìliìku efni eins og steinsteypu, sandi, gleri o.fl. og skapa þannig spennu eða samtal. Verkið er að öðru leyti hefðbundinn skuìlptuìr iì anda abstraktlistarinnar aì sjötta og sjöunda aìratugnum. Það hefur hvassari brúnir og óreglulegra í laginu en tiìðkaðist iì þaì daga, en er með sterka naìttuìruviìsun. 

Verkið er staðsett á horni Ármúla og Síðumúla.Verkið var fyrst hluti af sýningunni List í orkustöðvum við Ljósafossvirkjun sumarið 2000. Það nefndist þá Vatnaflautan og sýnir frístandandi stálplötu sem hverfist um sjálfa sig að ofanverðu. Á 20 ára afmæli Fjölbrautaskólans við Ármúla árið 2001 var verkið afhjúpað við skólann og nafninu breytt í Hljóðbylgja.

Verkið er staðsett við Kaþólsku kirkjuna á Landakotstúni.Verk Steinunnar er minnisvarði um kærleiksríkt starf St. Jósefssystra sem störfuðu á Íslandi í meira en eina öld. Verkið er mynd af konu, gert uìr pottjaìrni og gleri, og segir Steinunn grunnhugmyndina þaì að signingin, sem seì sterkt taìkn iì kaþoìlskunni, gangi gegnum verkið. Gler myndar kross sem nær iì gegnum verkið og þannig getur soìlin skinið gegnum glerið og minnt aì þaì birtu sem listakonan segir að hafi einkennt störf systranna. Einnig segist Steinunn hafa leitast við að hafa verkið hoìgvært og laìtlaust eins og störf þeirra hafi jafnan verið.

Verkið er staðsett í Nauthólsvík.Verkið er útilistaverk sem Örn gerði fyrir útisýninguna Strandlengjuna sem Myndhöggvarafélagið stóð fyrir. Sýningin hófst meðfram suðurströnd Reykjavíkur í júní 1998 og stóð fram á haust árið 2000. Sleðinn er úr graníti frá Grænlandi. Í samtali við Morgunblaðið á meðan á sýningunni stóð talaði Örn um að Sleðinn væri tileinkaður börnum sem sækja hann heim. Eitt af meginþemum í list Arnar er að kynnast og ná sambandi við tiltekin efni og draga fram í dagsljósið myndir sem eru faldar í efniviðnum. Kljást við formin. Sleðinn er í raun lítill moli úr stórum steini sem Örn vann í Grænlandi. Úr sama steininum er verk í Grænlandi eftir Örn sem ber heitið Rússíbaninn.  

Verkið er staðsett við strandlengjuna í Nauthólsvík. Verkið er saman sett af sjö stólum sem komið er fyrir í hálfhring. Stefna og halli stólanna miðast við stöðu sólar á himni, frá austri til vesturs, frá sólarupprás til sólarlags. Verkið er staðsett í Nauthólsvík, vestan við víkina. Stólarnir standa fyrir ofan laut sem myndar hálfhring móti suðri og draga hana fram í umhverfinu. Hugmyndin að baki verkinu er sú að það eigi ekki að draga athygli að sjálfu sér, heldur eigi það að hvetja vegfarendur til að gera hlé á göngu sinni, tylla sér niður og velja sér stól eftir stund dagsins og njóta umhverfisins. Verkið var gert fyrir sýningu Myndhöggvarafélags Reykjavíkur, „Strandlengjan“, sumarið 1998.

Verkið er staðsett við strandlengjuna í Víkurhverfi.Samkvæmt listamanninum er verkið hugsað sem sviðsetning á hugarástandi. Sunnudagurinn er kyrrstæður svo Guðjón vildi skapa verk sem vísaði í kyrrt ástand eða værð. Sunnudagurinn markar endi vikunnar, en jafnframt upphaf nýrrar.Verkið er úr cor-ten stáli og var hluti af sýningunni Strandlengjan sem Myndhöggvarafélagið í Reykjavík stóð fyrir en það verkefni hófst á tuttugu ára afmæli félagsins árið 1998 og náði svo hámarki á Listahátíð árið 2000. 

Hallgrímur er myndlistarmaður og rithöfundur sem vinnur jöfnum höndum að skáldsögum og málverkum. Í myndhemi hans hefur sama veran birst endurtekið á löngu tímabili: „Grim er fæddur í París árið 1995 og er hliðarsjálf Hallgríms. Hann er að hluta til sjálfsmynd sem blandast við Drakúla og Gosa sem táknmynd fyrir rithöfundinn: Hann lýgur stöðugt og dregur blóð úr öðru fólki.“ (af heimasíðu HH) Í þessu verki má sjá Grim uppi í sumarbústað þar sem glittir í Heklu út um gluggann. 

Guðrún Kristjánsdóttir hefur nálgast landið með ýmsum hætti á ferli sínum. Einkum hefur hún fengist við yfirborð sem fyllir myndflötinn þannig að umgjörðin – fjallið eða sjóndeidarhringurinn – er fyrir utan. Við það að fjarlægja sjónræn viðmið eða kunnuglegt samhengi gefa verkin til kynna nánd og ótakmarkað flæmi. Hún hefur útfært þessi verk í ótal miðla og þannig dregið fram síbreytileika náttúrunnar og fjölbreyttar tengingar okkar við hana.   

Collection