Ásmundur Sveinsson

Erró

Tengist afstæðiskenningu Einsteins og nær eingöngu utan um raunveruleika efnisins og er þannig takmarkað og byggir á þekkingu sem endar í öngstræti."Singularicity" lýtur að heimi andans og nær því út fyrir efnisheiminn og snýr að raunveruleika sem ekki hefur neinn endanlegan sannleika eða útkomu en opnar á vídd inn í nýja sköpun.Jóhann vill opna mannkyninu glugga inn í ástand eilífðarinnar sem byggir á þögn, kyrrð og myrkri

Einar hefur aðallega fengist við málun og grafík en hefur einnig unnið með skúlptúr, steint gler, emaléringu og mósaík. Manneskjan í umhverfi sínu hefur verið sem rauður þráður í gegnum feril hans. Hann sækir oft innblástur í íslenska náttúru og íslenskt samfélag. Meðal annarra yrkisefna má nefna borgarsamfélagið, Íslendingasögurnar og trúarmyndir en hann hefur unnið talsvert að kirkjulist. Oft má finna samtímasögur í verkum hans, t.d. Gunnlaugssundið við Vestmannaeyjar árið 1984, en einnig má í verkum hans finna gagnrýni á íslenskt samfélag t.d. byggðarstefnu, sjávarútvegsmál, ofurkapítalisma og umhverfismál.Einar hélt sína fyrstu málverkasýningu á Íslandi 1968. Sýningin markaði kaflaskil með áhrifum popplistar, tjástefnu og endurkomu manneskjunnar í íslenska málverkið, sem var á skjön við abstraktlistina sem hafði ráðið ríkjum á Íslandi í um 20 ára skeið. 

Allan myndlistarferil sinn hafði Hringur Jóhannesson fyrir sið að dvelja á bernskuheimili sínu í Haga í Aðaldal mestan hluta hvers sumars og vinna úr því efni sem hann hafði sankað að sér yfir veturinn, svo og því sem við honum blasti í túninu heima. Frá fyrstu tíð teiknaði Hringur landslag, dýr og annað smálegt sem hann rakst á, en um 1970 var hann farinn að gera málverk í raunsæisstíl af hversdagslegum hlutum. Efni flestra þessara mynda var sótt í þéttbýlið; þarna eru verk í yfirstærð af rakvél, póstlúgu, hurð, gleraugum, svo og verk sem tengjast ferðalögum: bílspeglar, bílljós, hjólför, umferðarljós.Árið 1971 hafði Hringur komið sér upp þægilegri vinnustofu í Haga og hafði þá aðstöðu til að gera stærri málverk á staðnum. Um miðjan áttunda áratuginn hóf hann að taka til endurskoðunar ýmis gömul mótíf „með það fyrir augum að auka á myndræna reisn þeirra og áhrifamátt“ (Aðalsteinn Ingólfsson: Hringur Jóhannesson, bls. 70). Þar á meðal voru ýmsir hlutir, ættaðir úr túninu í Haga: heysátur, tunnur, heyvinnuvélar og fleira. Í formála að bók Aðalsteins um listamanninn segir Björn Th. Björnsson: „Rétt eins og himinninn getur speglazt í tærum vatnsdropa, þannig getur og smáveröldin í myndum Hrings vísað langt út fyrir sjálfa sig. Örlítið mýrarauga, grónar götur eftir hófatraðk aldanna, reipi og hagldir í hlöðudyrum, biðukolla á móti bláum himni, allt er það í senn sjónræn lifun, uppgötvun augans, sem og hluti lands, náttúru og þjóðar í víðum skilningi.“ Í þessum verkum, þ.á.m. Miðnæturbirtu, virðir listamaðurinn áfram „heilsteyptan veruleika þeirra hluta eða náttúrufyrirbæra sem hann málar. En birta og hlutur eru ekki lengur glöggt aðgreind, eins og í eldri málverkum, heldur er engu líkara en hluturinn drekki í sig birtuna og verði eitt með henni“ 

Björg var þekktur listmálari og grafíklistamaður. Hún stundaði mynd­list­ar­nám m.a. við Myndlista- og handíðaskóla Íslands, Aka­demie der bild­end­en Kün­ste í Stutt­g­art, École Nationale Supérieure des Beaux Arts og við hið þekkta graf­ík­verk­stæði Atelier 17 í Par­ís. Hún hélt yfir 30 einka­sýn­ing­ar og tók þátt í fjölmörg­um sam­sýn­ing­um á Íslandi og víða um heim. Verk eftir hana eru í eigu opinberra safna og einkasafna hérlendis og erlendis.

Collection