Ásmundur Sveinsson

Erró

Verk Brynhildar virðast eins og hluti af náttúrunni og náttúran hluti af þeim. Hún færir ýmis náttúrufyrirbrigði í form sem ber sterk höfundareinkenni hennar. Hið fíngerða, mjúka og smáa nýtur sín til jafns við það sem er efnismikið, gróft og þungt.

Bragi Ásgeirsson var fjölhæfur myndlistarmaður sem afkastaði miklu á ferli sínum. Hann aflaði sér yfirgripsmikillar menntunar í myndlistinni og nam í mörgum löndum. Myndlist hans er víðfeðm en þar má nefna teikningar, fígúratíf grafík, upphleypt popplistaverk og abstrakt málverk. Enginn einn listamaður fremur en annar hafði afgerandi áhrif á myndlist Braga en þó eru ákveðnir málarar sem Bragi hafði meiri mætur á en öðrum. Þar má nefna listamenn eins og Picasso, Munch, Jón Stefánsson, Modigliani, Matisse og Hammershøi.

Listferill Eyjólfs Einarssonar hófst snemma á sjöunda áratug liðinnar aldar og spannar því röska hálfa öld. Á þessum tíma kom listamaðurinn víða við áður en hann gerði sér þann draumkennda myndheim sem hann er nú þekktur fyrir. Eyjólfur lét fyrst að sér kveða sem expressjónískur abstraktmálari. Síðar átti sér stað í verkum hans þróun í átt til lífrænnar formgerðar með súrrealísku sniði. Óhlutbundinn súrrealismi Eyjólfs færðist smám saman í átt til óræðs en þó hlutbundins veruleika á mörkum draums og veruleika. Sömu mótífin – strengjabrúður, skip, hringekjur, turnbyggingar – koma þar fyrir aftur og aftur, í mismunandi samhengi og við draumkennd birtuskilyrði. Mannverur þessara mynda renna gjarnan saman í andlitslausan mannsöfnuð sem er ýmist leiksoppur æðri afla eða fórnarlamb aðstæðna.Á seinni árum hafa „draumamyndir“ Eyjólfs stækkað til muna og formgerð þeirra orðið æ einfaldari. Fljúgandi teppi (1990) er einkennandi fyrir nýrri málverk Eyjólfs. Verkið er mikið um sig, einfalt í sniðum og byggt upp með einfaldri samlíkingu að því er virðist auðþekkjanlegra fyrirbæra, teppis og skipsskrokks. En myrkt, órætt rýmið og sérkennilegt litrófið í myndinni, í bland við vöntun á auðsýnilegum tengslum fyrirbæranna tveggja, vekur upp spurningar, efasemdir – og ugg – sem skapa viðvarandi myndræna spennu.Neðra fyrirbærið gæti verið skipsskrokkur í sandi (í goðafræðinni flytur bátsmaðurinn Karon mannfólkið yfir á dauðalendur á nökkva sínum), en líka steinkista; hvað hefur hún að geyma? Og „fljúgandi teppi“ bernskuævintýranna, vokandi yfir kistunni/skipinu, líkist engu frekar en dumbrauðri (blóðugri?) ábreiðu, ef til vill eins konar líkklæði eða hjúp. Með góðum vilja má því líta á þetta verk Eyjólfs sem persónulega hugleiðingu hans um upprisu Krists eða Maríu Guðsmóður.

Bjarni H. Þórarinsson, sjónháttafræðingur og listamaður, hefur gert nokkrar myndaseríur þar sem mynstur er sett fram á bæði vísindalegan og fagurfræðilegan hátt, með ótal táknum og orðum. Hann leikur sér með tungumálið með benduheimspekilegum tilvísunum sem og sjónháttafræðina.

Huglæg og ljóðræn verk Guðrúnar sverja sig í ætt konkret ljóðlistþar sem efnið sjálft hefur orðið. Verk hennar kalla fram margskonar hugrenningatengsl, því þau eru opin og eftirleikurinnáhorfandans, að finna merkingu ef vill. Það er alla jafna auðveltað tengjast verkum Guðrúnar sem hafa mismunandi áferð ogefniskennd. Heiti verkanna vísa oft til náttúrunnar og þar erþráðinn að finna. Hér er það kraftmikill rauður litur sem ber verkiðuppi og minnir á að orkan býr í náttúrunni sem getur verið eilífuppspretta hugmynda. Þangað sækir listakonan innblástur einsog í þessu hugvitssamlega unna verki þar sem láréttir birkikvistirtengja rauða og svarta flötinn sem mótvægi við lóðrétt risverksins þar sem grænt faxið sem flaksast vinstra megin skaparhreyfingu og eykur orku rauða litarins. Guðrún hefur nýtt sérhefðbundið form og efnistök veflistarinnar auk þess að leitasífellt nýrra leiða til að víkka út formið og ekki vílað fyrir sér aðleita fanga í margvíslegu efni. Texti frá sýningunni Listþræðir í Listasafni Íslands árið 2020

Verkið er staðsett á Klambratúni.Rek (Wegener skúlptur) er frá árinu 1990 og þar er mælistikum raðað í kringum mynd af Reykjaneshryggnum. Verkið fjallar um hræringar í jarðskorpunni og minnir okkur á að ekkert er óhagganlegt í veröldinni, ekki einu sinni jörðin sem við stöndum á. Verkið er einnig tilvísun í landrekskenningu þýska jarðeðlisfræðingsins Alfreds Wegener sem gerir ráð fyrir því að meginlönd jarðar fljóti á jarðskorpunni. Listamaðurinn vann nokkur verk á tíunda áratuginum sem byggðust á náttúrunni og hvernig skoða mætti hana út frá forsendum skúlptúrs. Til dæmis horfði hann til hegðunar vatns sem lagar sig að umhverfi sínu. Hér eru það jarðhræringarnar sem hafa orðið honum innblástur. 

Collection