Reykjavík Art Walk App

Í mörgum verka sinna sækir Ása Ólafsdóttir innblástur til náttúrunnar og í verkinu Eldur undan er það jörðin sjálf sem verður henni að yrkisefni. Hér flettir hún upp yfirborði jarðar til að sýnaþann eld sem brennur undir. Ása bendir einnig á að jörðin sé kvenkyns eins og hún sjálf og það sé hennar innra landslag sem hún er að vefa en ekki eitthvað sem hún tekur beint úr umhverfinu. Hún opnar því ekki aðeins inn í kviku jarðar heldur einnig inn í viðkvæma kviku eigin tilfinningalífs. Eins og í öðrum verkum sínum vinnur Ása einnig með eiginleika vefjarins, reitaskiptingu, litablæbrigði og yfirborð sem höfðar til snertiskyns áhorfandans.

Verk Brynhildar virðast eins og hluti af náttúrunni og náttúran hluti af þeim. Hún færir ýmis náttúrufyrirbrigði í form sem ber sterk höfundareinkenni hennar. Hið fíngerða, mjúka og smáa nýtur sín til jafns við það sem er efnismikið, gróft og þungt.

Bragi Ásgeirsson var fjölhæfur myndlistarmaður sem afkastaði miklu á ferli sínum. Hann aflaði sér yfirgripsmikillar menntunar í myndlistinni og nam í mörgum löndum. Myndlist hans er víðfeðm en þar má nefna teikningar, fígúratíf grafík, upphleypt popplistaverk og abstrakt málverk. Enginn einn listamaður fremur en annar hafði afgerandi áhrif á myndlist Braga en þó eru ákveðnir málarar sem Bragi hafði meiri mætur á en öðrum. Þar má nefna listamenn eins og Picasso, Munch, Jón Stefánsson, Modigliani, Matisse og Hammershøi.

Listferill Eyjólfs Einarssonar hófst snemma á sjöunda áratug liðinnar aldar og spannar því röska hálfa öld. Á þessum tíma kom listamaðurinn víða við áður en hann gerði sér þann draumkennda myndheim sem hann er nú þekktur fyrir. Eyjólfur lét fyrst að sér kveða sem expressjónískur abstraktmálari. Síðar átti sér stað í verkum hans þróun í átt til lífrænnar formgerðar með súrrealísku sniði. Óhlutbundinn súrrealismi Eyjólfs færðist smám saman í átt til óræðs en þó hlutbundins veruleika á mörkum draums og veruleika. Sömu mótífin – strengjabrúður, skip, hringekjur, turnbyggingar – koma þar fyrir aftur og aftur, í mismunandi samhengi og við draumkennd birtuskilyrði. Mannverur þessara mynda renna gjarnan saman í andlitslausan mannsöfnuð sem er ýmist leiksoppur æðri afla eða fórnarlamb aðstæðna.Á seinni árum hafa „draumamyndir“ Eyjólfs stækkað til muna og formgerð þeirra orðið æ einfaldari. Fljúgandi teppi (1990) er einkennandi fyrir nýrri málverk Eyjólfs. Verkið er mikið um sig, einfalt í sniðum og byggt upp með einfaldri samlíkingu að því er virðist auðþekkjanlegra fyrirbæra, teppis og skipsskrokks. En myrkt, órætt rýmið og sérkennilegt litrófið í myndinni, í bland við vöntun á auðsýnilegum tengslum fyrirbæranna tveggja, vekur upp spurningar, efasemdir – og ugg – sem skapa viðvarandi myndræna spennu.Neðra fyrirbærið gæti verið skipsskrokkur í sandi (í goðafræðinni flytur bátsmaðurinn Karon mannfólkið yfir á dauðalendur á nökkva sínum), en líka steinkista; hvað hefur hún að geyma? Og „fljúgandi teppi“ bernskuævintýranna, vokandi yfir kistunni/skipinu, líkist engu frekar en dumbrauðri (blóðugri?) ábreiðu, ef til vill eins konar líkklæði eða hjúp. Með góðum vilja má því líta á þetta verk Eyjólfs sem persónulega hugleiðingu hans um upprisu Krists eða Maríu Guðsmóður.

Bjarni H. Þórarinsson, sjónháttafræðingur og listamaður, hefur gert nokkrar myndaseríur þar sem mynstur er sett fram á bæði vísindalegan og fagurfræðilegan hátt, með ótal táknum og orðum. Hann leikur sér með tungumálið með benduheimspekilegum tilvísunum sem og sjónháttafræðina.

Collection