Þegar áhorfandi stendur á hvíta kassanum er manneskjan eins og stytta á stöpli sem aðrir horfa á. Síðan stingur maður höfðinu ofan í gatið og horfir í kringum sig. Þar er hulinn heimur sem aðeins einn getur notið í einu. Kannski er verið að minna mann á að stundum þarf að hafa dálítið fyrir því að njóta einstakrar upplifunar? 

Afstaða okkar til staða og umhverfis í tíma og rúmi er Katrínu Sigurðardóttur hugleikin. Hún vinnur með ólíkan skala í skúlptúrum sínum og innsetningum og gefur til kynna fjarlægð og endurlit. Eins og í verkinu hér notast hún við sínar eigin minningar og skeytir saman görðum og svæðum sem eiga það sameiginlegt að hafa verið í námunda við heimili hennar í gegnum tíðina. Katrín útbýr eftirmynd garðanna í eins konar ferðatösku, eins og til að minna á að okkar nánasta umhverfi verður hluti af farteski okkar alla tíð. 

Collection

Work