Í Rauntímareflinum kemur COVID-heimsfaraldurinn við sögu. Daginn eftir að fyrsta smitið greindist hér á landi, í upphafi árs 2020, byrjaði hún á nýju verki, metra á kant í grófan stramma. Framan af var verkið hugsað í svipuðum anda og fyrri útsaumsflæðisverk hennar. Síðasta sporið í þennan fyrsta hluta refilsins saumaði hún 8. apríl, þegar sóttvarnalæknir upplýsti þjóðina að toppinum á smitkúrfunni væri líklega náð. Hófst Eirún þá handa við að sauma næsta stramma, sem átti að vera unninn á meðan faraldurinn fjaraði út. Eins og enn er í fersku minni varð raunin allt önnur. Strammarnir urðu á endanum fimm og markast endir refilsins við daginn sem grímuskylda var afnumin hérlendis undir lok árs 2021. Glöggir áhorfendur geta ef til vill séð þróun faraldursins í óhlutbundnum formum, litaflæði og efnisvali, en einnig fléttast inn í sauminn einkalíf listamannsins og jarðhræringar á Reykjanesskaga. Eirún saumaði þó ávallt í flæði, án þess að ákveða hvert næsta skref yrði og því nánast eins og völva sem býr yfir magnaðri vitneskju um örlögin og það er undir móttakanda spádómsins komið að túlka hann.

Í verkinu minnist Eirún við ömmu sinnar, Sigurlaugar og hennar ættboga, með áherslu á kvenlegginn. Verkið er unnið í mjúkt feltefni og sýnir eins konar rótarskot sem vaxa út frá einum kjarna, eða formóður. Eirúnu er hugleikin sú orka sem býr í konum og hið hversdagslega kraftaverk að fæða barn í heiminn. Reynslan flyst kynslóð fram af kynslóð og skapar með konum samstöðu. Hið íslenska kvenmannsnafn Sigurlaug merkir sú sem er björt í sigri, eða orrustu. 	

Collection

Work