Sigurður Guðjónsson leiðir okkur inn í kjarna tækninnar í Lightroom (2018). Við erum stödd í heillandi ljósrými gamallar slidesmyndavélar sem myndað hefur verið með háskerpumyndavél. Vélræn hreyfing og framvinda þess sem alla jafna er ekki sýnilegt myndgerist í sjónrænni upplifun í samspili myndar og hljóðs. Verkið vísar óbeint í önnur verk Sigurðar þar sem hann skoðar virkni hlutanna ofan í kjölinn. Gömul og jafnvel úrelt tæki ganga í gengum umbreytingarferli í meðförum listamannsins sem gefur þeim nýtt abstrakt líf. Þannig dregur hann fram ljóðræna fegurð tækninnar í virkni hlutarins, mekkanisma á mótum hins gamla og nýja. (Sýningartexti frá sýningunni Kapall. Sýningarstjórar: Aðalheiður Valgeirsdóttir og Aldís Arnardóttir)

Í verkinu Tape sýnir Sigurður okkur aftur nýlega en útrunna tækni. Þetta er nærmynd af hljóðsnældu- kassettu - þar sem við sjáum hljóðbandið vindast af annarri spólunni yfir á hina. Sérð svona í nærmynd fær þetta vélræna ferli meiri vídd. Hugurinn gæti hvarflað til leikrits eftir Beckett, til "mix-teipanna" sem voru "playlistar" níunda áratugarins eða til allrar neðanjarðarútgáfunnar sem tónlistarmenn og skáld þess áratugar létu frá sér á þessum nýja og ódýra miðli. Við getum horft á hreyfinguna í myndinni og séð þar líkindi við sporbauga plánetanna um Sól eða túlkað hana sem erfitt dæmi í hornafræði. Dæmið er óleysanlegt vegna þess að það er vélrænt en ófyrirsjáanlegt - og það er einmitt þetta sem heillar okkur. Við erum komin á öld hins stafræna þar sem allt má afrita án þess að nokkru smáatriði skeiki og þá greinum við fegurðina í ófullkomleika eldri tæknilausna: Í vínilplötum og segulböndum. (Úr sýningartexta Jóns Proppé frá sýningu Sigurðar Guðjónssonar í BERG Contemporary 2016)

In Deathbed a hooded main character explores a decayed house in the wasteland. The figures he encounters appear faceless – it is left open as to whether they are real figures or just imaginations and memories of the protagonist. In the end the video leaves one only with a vague notion of a mysterious situation in a post-apocalyptic scene, exposed to the insanity of a lonely settler. SG.

Verkið Hýsill er unnið út frá nokkrum hálfónýtum húsum og umhverfi þeirra. Verkið sýnirfljótandi abstract ólínulega frásögn þar sem áhorfandinn ferðast í gegnum þessi rými þar sem mynd, hljóð og rými eru órofa heild. Heimur verksins er fjarlægur og dregur áhorfandann að kjarna verksins í gegnum nánast líkamlega upplifun af samspili myndar og hljóðs við umhverfið. SG.

Collection

Sigurður er fæddur í Reykjavík 1975. Hann stundaði nám við Billedskolen í Kaupmannahöfn 1998 til 1999. Sigurður útskrifaðist frá myndlistardeild Listaháskóla Íslands 2003. Veturinn 2003 til 2004 nam Sigurður við Akademie der Bildenden Künste í Vínarborg hjá austurríska listamanninum Franz Graf.Árið 2003 tók Sigurður þátt í samsýningum. Má þar nefna Berlin North í Hamburger Bahnhofsafninu í Berlín og Behind the Eyes í Bergen Kunsthall.Nýverið lauk áhugaverðri einkasýningu Sigurðar í Gallerí Kling og Bang sem bar titilinn Hýsill. Í sýningarskrá með sýningunni ritar Þórhallur Magnússon: “Sigurður Guðjónsson á sér bakgrunn í tónlist, þar sem hann meðal annars spilaði í einni hörðustu og þéttustu dauðarokkhljómsveit í manna minnum, Cranium Med.Sú gagnlega reynsla ómar augljóslega í verkum hans, þar sem orka og djúp alvara sameinast ásamt undarlegri kímnigáfu. Sigurður tekst í verkum sínum með áhrifamiklum hætti á við tvö hrá náttúruöfl, - þau sem búa í eðli mannsins og þau í náttúrunni sjálfri”.6.10.1975Leifsgata 15, 101 Reykjavíks. 866-9134sgudjonsson@gmail.comÚr greinagerð vegna styrkveitingar úr Listasjóði Dungals 2004

Collection

Work