Um 1970 kom Hringur fram með verk í þeim natúralíska anda sem hann varð einkum kunnur fyrir. Hann málaði nærumhverfi sitt og hversdagsleikann undir áhrifum frá popplist, síðar aðallega tengsl manns og náttúru. 

Allan myndlistarferil sinn hafði Hringur Jóhannesson fyrir sið að dvelja á bernskuheimili sínu í Haga í Aðaldal mestan hluta hvers sumars og vinna úr því efni sem hann hafði sankað að sér yfir veturinn, svo og því sem við honum blasti í túninu heima. Frá fyrstu tíð teiknaði Hringur landslag, dýr og annað smálegt sem hann rakst á, en um 1970 var hann farinn að gera málverk í raunsæisstíl af hversdagslegum hlutum. Efni flestra þessara mynda var sótt í þéttbýlið; þarna eru verk í yfirstærð af rakvél, póstlúgu, hurð, gleraugum, svo og verk sem tengjast ferðalögum: bílspeglar, bílljós, hjólför, umferðarljós.Árið 1971 hafði Hringur komið sér upp þægilegri vinnustofu í Haga og hafði þá aðstöðu til að gera stærri málverk á staðnum. Um miðjan áttunda áratuginn hóf hann að taka til endurskoðunar ýmis gömul mótíf „með það fyrir augum að auka á myndræna reisn þeirra og áhrifamátt“ (Aðalsteinn Ingólfsson: Hringur Jóhannesson, bls. 70). Þar á meðal voru ýmsir hlutir, ættaðir úr túninu í Haga: heysátur, tunnur, heyvinnuvélar og fleira. Í formála að bók Aðalsteins um listamanninn segir Björn Th. Björnsson: „Rétt eins og himinninn getur speglazt í tærum vatnsdropa, þannig getur og smáveröldin í myndum Hrings vísað langt út fyrir sjálfa sig. Örlítið mýrarauga, grónar götur eftir hófatraðk aldanna, reipi og hagldir í hlöðudyrum, biðukolla á móti bláum himni, allt er það í senn sjónræn lifun, uppgötvun augans, sem og hluti lands, náttúru og þjóðar í víðum skilningi.“ Í þessum verkum, þ.á.m. Miðnæturbirtu, virðir listamaðurinn áfram „heilsteyptan veruleika þeirra hluta eða náttúrufyrirbæra sem hann málar. En birta og hlutur eru ekki lengur glöggt aðgreind, eins og í eldri málverkum, heldur er engu líkara en hluturinn drekki í sig birtuna og verði eitt með henni“ 

Collection

Work