Jóhannes S. Kjarval

Á sjötta áratugnum tók Kjarval í vaxandi mæli að persónugera hin ýmsu öfl náttúru og veðurs í myndum sínum, svo sem snjó, þoku, vinda, ský og norðurljós. Honum var eiginlegt að hugsa um ýmis fyrirbæri í náttúrunni sem persónur og verkið Fyrstu snjóar frá árinu 1953 er dæmi um þessa vinnuaðferð listamannsins. Hann dregur upp gegnsæja, klassíska vangamynd sem túlka má sem tákngerving vetrarins; ískalda snædrottningu sem leggur gráhvíta slikju vetrarins yfir gulbrúna og mosagræna liti haustsins og boðar komu vetrarríkisins. Tvíteknar útlínur andlitsins gera það svipsterkt og afgerandi. Hann mótar snædrottninguna með öryggi og áhrifamætti hinnar kjarvölsku línu, engu er ofaukið og engu hægt að bæta við